Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Na een een aantal weken meerde we aan bij het spacestation Centauri Proxima, waar we een paar dagen zouden verblijven voor de final checkup van het schip.
De commandant van het spacestation had voor ons een farewell party georganiseerd. Het was een gemaskerd bal en het was het gesprek van de dag.
Na vertrek zouden we koers zetten naar de locatie waar de Nautilus een jaar geleden verdwenen was. Als ik het geroezemoes in de wandelgangen moest geloven dan. Want we hadden nog niet officieel gehoord wat onze missie was, die zouden we te horen krijgen zodra we het spacestation achter ons zouden laten. Ik hoopte heftig dat het niet waar was, van de Nautilus zoeken. Liever ging liever ik ergens anders heen. Een leefbare planeet zoeken in een ander zonnestelsel ofzo. Maar ik vroeg me af of dat de case was want ik had een naar voorgevoel bij dit alles.
Vooral nadat ik die scenario files waar Francis het over had, had gelezen. Na het lezen van die files sliep ik nachten slecht.
Ik zou natuurlijk op het Spacestation Centauri kunnen blijven om daar te gaan werken. Bij de helpdesk had ik zelfs navraag gedaan of dit mogelijk was. De cyborg zei dat alle procedures dan opnieuw moesten worden nagekeken. Hierbij kon weleens aan het licht komen dat ik met behulp van Comet hier zat en niet op mijn eigen verdiensten. Met gevolg dat ik mijn baan kwijt zou zijn en daar bovenop alle gemaakte kosten moest terugbetalen.
Natuurlijk ik kon mijn baan opzeggen door te zeggen dat ik heimwee had en terug naar aarde wilde. Maar ook zouden alle kosten voor mijn rekening zijn en die waren niet mis. En eenmaal terug op aarde had ik geen geld voor een flat, dus dat werd bij mijn zus inwonen. Daar zou ik de hele tijd moeten aanhoren hoe stom ik was geweest. Nee, terug kon niet meer.
Bovendien de trainingen gingen best goed. Ik deed echt mijn best en vond het leuk al die technische dingen in elkaar te zetten of te maken. Ik ging van slechtste van de klas naar de middelmoot en af en toe had ik een uitschieter en zat ik bij de top van de klas. Alleen mijn zenuwen weerhielden me ervan echt bij de top te geraken. Ik liet van de zenuwen vaak iets uit mijn handen vallen.
Tussen mij en Francis ging het ook beter. Nadat ik voor mezelf was opgekomen, dimde ze wat in. En ik begon ook voordelen te zien van met haar een bunk te moeten delen. Zo hoefde ik bij Francis niet gemaakt aardig te doen of uit beleefdheid vragen te stellen, ze vroeg mij tenslotte ook niets dus voelde ik met niet verplicht enige belangstelling naar haar te tonen en daardoor kon ik gewoon verder met studeren als ze binnen kwam. Ook me opmaken of leuk aankleden was overbodig. Ik zat er bij als een slons, ik had vaak mijn tunic aan, een wijd gewaad dat heerlijk zat.
Ik sportte wel regelmatig, okay drie keer per week haalde ik meestal niet, want we hadden veel huiswerk en veel rapporten die we moesten nakijken. Maar Glenn, mijn personal trainer was super tevreden over me. 'Je vet percentage is naar beneden.' Hij zei dat juist dikke mensen sterke spieren hadden, van al dat vetmassa meesjouwen. Ik had alleen die spieren nog nergens gezien.
