Don't worry I'm on my way {DUTCH}

Het was een waarschuwing!

•Maya's POV•

We reden naar het ziekenhuis, ik kan niet geloven dat Jill wakker is. Ik ben zo blij! In het ziekenhuis lopen we meteen naar haar kamer.
Toen we binnen gingen gaf Jonah haar meteen een knuffel, dit is veel te schattig. Maar toen Jill mij zag veranderde haar blik.
"Jill ik ben zo blij dat je wakker bent!"
"Dit is jouw fout! Door jou lig ik hier! Ben je blij?" Jill was boos en riep tegen me en niet een beetje. "Jill, ik begrijp het niet. Wat heb ik gedaan? Hoezo is dit mijn fout?"
"Wat je hebt gedaan? Komaan Maya, dat je het niet weet! Je hebt heel me leven verpest, maar die kus was te ver! Het is altijd Maya dit, Maya dat maar nooit werd er aan mij gedacht! En dat alles heeft voor dit gezorgd! Ga weg en zorg dat ik je nooit meer zie!" Riep Jill woedend.
De tranen stroomde langs me wangen. Ik liep de kamer uit en ging op de grond zitten. De droom was geen droom, het was een teken dat dit echt zou gebeuren. Zach kwam naar me toe en ging voor me zitten.
"Maya, gaat het? Wat Jill zei was fout, je bent het liefste en leukste meisje ooit. Het kan niet jouw fout zijn dat dit gebeurde" zei hij. "Zach, dit is wel mijn fout. Jill heeft gelijk en ik had dit moeten zien aankomen!" Ik huilde alleen maar harder. "Hoe bedoel je?"
"Die droom... Dit is wat er gebeurde in die droom! Het was een waarschuwing. Ik had er al bang voor maar ik negeerde die angst" het was stil, Zach knuffelde me en zei niets meer.

•Jills POV•

Het was stil na wat ik zei. Maar dit had ik gewoon vele eerder moeten doen. Zach liep de kamer uit, achter Maya aan. Jonah stond naast me in shock.
"Sorry dat je dat moest horen" zei ik.
"Het is niet erg maar is dat echt hoe je je voelt?"
"Ja..." Jonah nam me hand.
"Het spijt me dat ik Maya kuste, ik dacht gewoon dat jij het was. En dat was dan weer dom, hoe kon ik jullie verwisselen? Jill, ik... tijdens dat je in coma was heb ik je dingen verteld...-" ik onderbrak hem. "Ik heb het gehoord, ik gaf dan misschien geen teken van leven maar ik hoorde alles. Jonah, ik hou ook van jou" met die woorden gaf ik hem een kus. "Zou je me een plezier willen doen en samen, na dat ik het ziekenhuis uit ben, met mij weg gaan? Het moet niet voor altijd, gewoon even dat ik weg ben van al dit gedoe"
"Euhm, ja, natuurlijk"
Hij gaf me een kus op me voorhoofd en daarna zaten we nog wat te praten.

•2 weken later•

Vandaag is het zo ver, ik en Jonah gaan weg. We gingen naar Minnesota, zo kan ik ook zijn familie ontmoeten.
We stonden samen op het vliegveld klaar om op het vliegtuig te gaan, alleen moesten we nog een half uur wachten.
We besluiten wat eten en drinken te halen. "Heb je stress?" Vroeg Jonah.
"Euhm, nee hoezo?"
"Je handen trillen en je hebt je broodje op in minder dan 15minuten, dat noem ik stress eten"
"Oké ja, ik heb stress"
"Waarom? Dat is toch voor niets nodig"
"Euhm, ik ga je familie ontmoeten. Wat als ze een totaal ander persoon verwachten?" Jonah nam me handen en keek in me ogen. "Geloof me ze gaan je geweldig vinden! Dus geen stress" hij gaf me een kus en knuffelde me tot we het vliegtuig op mochten.