NEVER FAR AWAY

~ VI ~

Eversince that night, I haven't been dreaming again. I wake up normally and I think things went back the way it was used to be.

I stayed at Chelsea's house for few days. I would love to stay a little longer because her family is so nice to me. They made me feel I'm one of their own.

However, things don't always go the way we like it to be. Today, my father came and picked me up. Kahit ayaw ko pang umuwi, pumayag na rin ako dahil medyo nakakahiya na rin.

"What's going on with you, Xyerah?" tanong ni Daddy pag uwi namin sa bahay. "Anong gusto mong gawin sa buhay mo? Ganyan ka nalang ba?"

Hindi ako umiimik. Nakaupo lang ako sa sofa at nakayuko.

"Ano, gusto mo nang tuluyang maglayas? Osige pagbibigyan kita! Pero itong tatandaan mo, wala kang dadalhing kahit ano. Bahala ka na sa buhay mo." malakas ang boses nya, dumadagungdong sa loob ng bahay.

Nanginginig ang mga labi ko sa pagpigil ng iyak. Pumapait na rin ang panlasa ko. Lumunok ako at nanatiling walang imik.

"How ungrateful can you get? I'm only doing this for you! Hindi mo man lang ba naiisip yun? Nagrerebelde ka dahil iniwan ka na nung gold digger mong boyfriend?" galit na sabi nya.

Napatingin ako sa kanya.

"Hindi nya ako iniwan! Hindi nya ako iiwan" pumatak ang mga luha ko. "At lalong hindi sya gold digger"

"Really? Then where is he now? Kung ganun tinanggap nya yung perang ibinigay ko sa kanya tapos hindi ka naman pala nya titigilan? Anong tawag sa kanya? Swindler?" salubong ang kilay na tanong ni Daddy.

Napaawang ang bibig ko. Is that it? Is this the reason why Drew never contacted me for three days now?

"Get yourself together, Xyerah. Mag isip isip ka. Kung ayaw mong sumunod then you can do what you want. Forget about me and your mom and get out of this house for good."

"Honey!" saway ni Mommy sa kanya.

"Hindi nyo nalang sana ako inampon" umiiyak na sabi ko. "Pinabayaan nyo nalang sana akong mamatay sa ospital nung bata pa ako. Siguro ngayon nagsisisi na kayo na pinalaki nyo pa ako"

Nilapitan ako ng mommy ko at niyakap. "Sweetie, don't say that. Anak ka namin ng daddy mo, Okay?"

"No!" hiyaw ko. "Kaya nga ninyo ako pinipilit sa bagay na hindi ko gusto e dahil hindi nyo ako tunay na anak. Wala kayong pakialam sa nararamdaman ko. And you think I'm ungrateful.. "

Tumayo ako mula sa pinagkakaupuan ko.  "I don't know what I should be thankful for.. I've been suffering from stress all this time and noone ever cared for me. Sana hindi nyo nalang ako sinundo. Mas pamilya ang turing sa akin nila Chelsea!" tumakbo paakyat sa kwarto ko.

I immediately reached for my room's door. I slammed it shut pagkapasok ko.

Dumapa ako sa ibabaw ng kama at doon ko ibinuhos ang lahat ng sama ng loob.

Bakit, Drew??

Hindi mo na ba kinaya? I thought you would stand up for me. You're a coward afterall.

Now I'm all alone. I can't go back to Chelsea's house again, baka maging pabigat lang ako sa kanila. Itatakwil na ako ni Daddy once na lumabas ako ng bahay. Wala akong karapatang mabuhay ayon sa gusto ko.

Mayaman nga ang pamilyang ito, pero hindi naman ako masaya.

Bumangon ako sa kama.
I reached for the drawer. I have a lot of medicines inside. I took all the bottles containing different kind of tablets.

Itinaktak ko yun lahat sa bibig ko. I have no regret. I'm giving up.

Inubos ko lahat ng gamot na makita ko. Ate it all even if it choke me. This is the only way to escape.

I'm sorry. I can't take it anymore.