Het begin van mijn band.

hoofdstuk 7

Heey iedereen,

Nieuw chappie. En omdat ik nu 10+ fans heb ik extra mijn best gedaan om hem zolang mogelijk te maken. Meestal doe ik er een week over maar ik heb de tijd genomen. Vergeten jullie niet op die moooie eenzame vote knop hier links te drukken? En een reactie is ook altijd welkom. Dit is volgens mij het langste stuk wat ik ooit heb geschreven. I hope you enjoy it.

foto = Jessica's huis.

Video = Beautiful eyes - Taylor Swift. Een keer iets anders dan Simple Plan. Door dit lied kreeg ik mijn inspiratie.

ENJOY

_____________________________________________________________________________

wat vooraf ging:

Ik klop op de plek naast me. Michael gaat zitten. 'Heb je wel geslapen?' vraag ik. 'Naja niet zo heel veel,' zegt hij. 'Kom maar liggen,' zeg ik. Dankbaar komt Michael naast me liggen. Ik leg een arm om hem heen. Hij lacht naar me. Ik geef hem een kus op zijn wang en daarna vallen we beide in een diepe slaap.

_____________________________________________________________________________

hoofdstuk 7.

Ik ontwaak uit mijn slaap en voel een arm om me heen en ik vind het wel goed zo. Rustig draai ik me om om te kijken wie er naast me ligt. Ik ben bang dat hij nog slaapt dus ik doe het zo zacht mogelijk. Maar wanneer ik me heb omgedraait kijk ik gelijk naar een blij gezicht. Michael glundert helemaal. 'Ook goedemorgen blijkop,' zeg ik nog half slapend. Ik kijk hem recht in de ogen en zie nu pas dat hij gouden spikkeltjes in zijn ogen heeft. Ze twinkelen helemaal. Ik glimlach. Michael buigt zich naar me toe. Hij geeft me een dikke zoen op mijn voorhoofd. 'Goedemorgen,' zegt hij met een zachte stem. Ik krijg een song in mijn hoofd die heel erg bij dit moment past. ''Your beautiful eyes look right into mine eyes. And sometimes I think of you late at night. I don't know why. I want to be somewhere where you are. I want to be where. You're here your eyes are looking into mine. So baby make me fly. My heart has never felt this way before. I look through your, I look through your eyes.'' Dat lied gaat de hele dag niet meer uit mijn hoofd en deze lach op mijn gezicht gaat ook nooit meer weg. Het verbaasd me niks als ik het straks zal neuriën. Ik leg mijn armen om Michael heen en hoor dan iemand achter mij kuchen. Ik kijk naar achter en daar staat Larissa. Jaloers te kijken naar hoe ik en Michael in elkaars armen verstrengelt zijn. 'Laris!' schreeuw ik bijna uit. Haar gezicht klaart op. 'Ohw gelukkig je kent me nog. aangezien je Michael hierro niet meer kende in het begin en kijk hoe jullie nu zijn,' zegt ze. 'Hij heeft toch niet verteld dat jullie iets hebben hè? Want jullie hebben niks met elkaar,' zegt ze met een lach. 'Nee maar ik las zijn gedachten,' zeg ik. Ik ga rechtop zitten. 'Wacht Jes wat heb je me niet verteld? Gedachten, Lezen, Michael... Wat heb ik hier gemist!'zegt ze meer dan dat ze vraagt. 'Eh.. hoe ga ik je dit uitleggen.' In mijn hoofd zoek ik naar woorden. 'Oke Laris je moet niet schrikken om wat ik je nu ga vertellen want het klinkt mischien een heel klein beetje gestoord en raar en gek,' Zeg ik dan maar om tijd te rekken. 'Ja oke zeg het nou maar,' Zegt Larissa ongeduldig. 'Nou er was een soort van knock partie ofzo, Ik herinner me niet alles meer. En volgens de dokter heeft die jongen mij geraakt op een niet echt normale plek. Nu kan ik dus zeg maar gedachten lezen. Gelukkig kan ik dat niet bij iedereen, ik kan het alleen met mensen waarmee ik een sterke band heb of waar ik om geef,' zeg ik tegen Larissa. Even is het stil. 'Dus je zegt dat je eventueel ook mijn gedachten kan lezen?' zegt Laris dan. 'Eeh ja als ik dat wil wel, daardoor wist ik ook dat Michael veel voor me betekend want bij hem gaat het vanzelf en hoef ik me niet eerst te consetreren. Blijkbaar hebben we zo een sterke band dat ik hem gelijk vertrouwde,' zeg ik. Ik krijg zin om in Laris haar hoofd te kruipen en te weten wat ze hier van vind. Ik sluit mijn ogen en probeer me te concetreren. ''Wat doet Jes nou? Waarom doet ze opeens haar ogen dicht en fronst haar wenkbrauwen? Ohé wacht! Jes ga mijn hoofd uit!'' schreeuwd haar gedachte dan. Ahw dat doet pijn. 'Je hoeft niet te schreeuwen hoor!' schreeuw ik meer dan dat ik zeg. Ik probeer rustig te worden maar mijn hoofd doet teveel pijn. 'Nu heb ik kop pijn. Moet ik weer een hersenschudding?' zeg ik iets rustiger. Laris kijkt me aan. Ik zie verdriet in die groene ogen. Ik heb gelijk spijt. 'Sorry ik bedoelde het niet niet zo,' zeg ik snel. 'Sorry ik wist niet dat dat allemaal zo gevoelig bij je is. Het spijt me,' zegt Laris. Ik ga even liggen want deze pijn is niet meer normaal. Hoeveel pijn kan een hoofd verdragen in iets van 6 dagen ofzo. Clear your mind. Zing ik om mezelf gerust te stellen. Michael ligt nogsteeds te genieten van het gesprek van mij en Laris. 'Hey geniet je er een beetje van?' zeg ik tegen hem. Ik draai me om en zie een glimlach die je alleen hebt als je van iets geniet. 'Ohw ja, ik geniet heel erg van jullie mini mini mini mini mini ruzietje,' zegt hij met een grijns. Ik buig mijn hoofd naar hem toe. Hij wacht totdat ik hem een zoen geef en iets voordat mijn lippen de zijne raken geef ik hem een por in zijn buik. Hij ligt ineengedoken waardoor zijn hoofd tegen de mijne knalde. Fijn nog meer hoofd pijn. 'Dat krijg je ervan als je van een ruzie geniet die ook al is het zo klein veel voor iemand kan betekenen,' zeg ik tegen hem op een felle toon. 'Dacht je echt dat ik je gelijk voluit zou kussen? Ik bedoel ik kan je nog niet helemaal vertrouwen. Ik weet alleen dat er een dikke band tussen ons is. Ik weet nog haast niks van je. En wie zegt dat we iets hebben?' zeg ik aan hem op een overdreven liefe toon. 'Nou ik hoopte gewoon dat je me zo vertrouwde dat ik zoiets niet hoefde te vragen,' zegt hij met een grijns op zijn gezicht en een spoortje van truerigheid in zijn ogen. Net goed moet hij maar niet denken dat ik gelijk iets met hem wil. 'Nu zou ik het vast moeten laten wachten tot zeg maar... NOOIT,' zegt hij. Nee, Nee, Nee dit is niet wat ik wilde. Ik wil hem geen pijn en verdriet doen. Al helemaal niet dat ik hem kwijt raak. ''Shit wat zei ik nou ik wil haar niet kwijt,'' denkt Michael. 'Ik wil jou ook niet kwijt. Maar ik ken je  pas een dag of 6 ofzoiets en ik weet niet of ik...' Ik onderbreek mijn  zin. Ik zie een traan opwellen in zijn ogen. Hier kan ik dus echt niet meer tegen. Ik moet iets doen voordat ik overal spijt van krijg. Ik geef hem een knuffel. Geen gewone knuffel die je aan iedereen kan geven. Het is zo een knuffel die je alleen kan geven als je weet dat iemand verdriet heeft, als je om diegene geeft. Een knuffel waar je al je liefde in kan stoppen. Hij legt zijn armen twijfelend om me heen alsof hij niet weet of het wel mag. Eigenlijk zou ik hem nu niet meer willen loslaten. Wat mij part bevriezen ze dit moment en leven we voor eeuwig in elkaars armen. Dan schrik ik op uit mijn gedachten. Ik hoor het geluid van een gitaar. Ik kijk achterom en Laris is degene die dit perfecte moment moet verbreken. 'Ohw ik moet gaan,' zegt ze snel. Ze geeft me een knuffel en loopt de kamer uit. Op dat moment is Michael opgestaan en heeft hij een stoel gepakt en naast mijn bed gezet. De dokter van gisteren komt mijn kamer inlopen. Het lijkt wel alsof Michael wist dat hij zou komen. 'Jessica, aangezien je heel snel vooruit bent gegaan, en je iedereen nog herkent, nou ja nu tenminste wel. Hebben we besloten dat je naar huis kan,' zegt de dokter. Even ben ik heel erg verbaasd. 'Maar dokter is dit niet heel snel?' vraag ik aan hem. 'Heb ik niks gebroken ofzo dan?' vraag ik. Ik snap ditniet ik ben hier nog maar 4 dagen. 'Nee je hebt niks gebroken ofzo maar je moet wel heel rustig aan doen. Want je bent al 2x in 1 week een soort van flauwgevallen. Dat betekent dat je deze week nog niet naar school kan,' zegt de dokter. 'Welke dag is het vandaag dan?' 'Het is zaterdag dus dat betekent dat je maandag tot vrijdag nog niet naar school kan,' zegt de dokter. Nou ja fijn dan. Ik ben nog geen week in deze stad en ik mis nu al heel veel les stof. Zo haal ik toch nooit het einde van het schooljaar. En ik wil al helemaal niet naar zomer school. En als dat niet erg genoeg is zit Larissa ook weer de hele week alleen in de pauze's. 'Oké dan,' zeg ik met veel tegenzin. Een normaal kind zou dit allemaal super leuk en fijn vinden. GEEN SCHOOL. Maar ik, ik ben net nieuw en mis dan veel dingen. En als dat niet erg genoeg is ben ik al heel vaak ziek en de hele tijd thuis zitten is ook niet leuk. Vooral als er haast nooit iemand bij je op bezoek komt. De dokter loopt de kamer uit. 'Jes put your clothes on. Dan kan ik ook naar huis,' zegt Michael. 'Jaja. Gun me een beetje privesie,' zeg ik met een geïriteerde stem. 'Wow chill, ik ga al,' zegt hij lachend en hij drukt een kus op mijn voorhoofd. Die plek blijft waarschijnlijk de hele dag branden. En als ik daar goed over nadenk zou ik dat ook helemaal niet zo erg vinden. Michael sluit de deur achter zich. Snel doe ik mijn kleren aan en borstel ik mijn haar. Nu ik er over nadenk heb ik mijn ouders nog helemaal niet gezien. Waarschijnlijk zijn ze weer te druk om zich zorgen te maken over mij. Er welt ee traan op in mijn ogen. Ze zijn er nooit voor mij. Je zou bijna denken dat ze niet om mij geven. Daarom was ik ook zo blij dat ik zo een hegte vriendengroep in Union had. Ze waren er altijd voor me. Ik hoop dat Larissa er ook voor mij zou zijn. Niet te vergeten Michael. Maar ik kan wedden dat hij mij nooit verlaat. 'Jessica ben je al klaar?' hoor ik Michael aan de andere kant van de deur. Ik veeg mijn tranen af. 'Ja ik kom zo,' De verdriet in mijn stem valt niet te maskeren. Dit is zo een moment dat ik mezelf haat. Waarom kan ik niet mijn stem vervormen. Ik moet daar echt aan gaan werken. 'Gaat het wel goed Jes?' klinkt zijn stem bezorgd. Ik haal diep adem. En probeer op een rustige toon 'Ja' te zeggen. Maar dat gaat moeilijk. Snel kam ik mijn haar en loop met mijn spullen die ik had naar buiten. 'Ja we kunnen gaan,' zeg ik. 'Jessica wat is er. Je ogen zijn rood en opgezwollen,' zegt hij en voordat ik nog iets kan zeggen barst ik weer eens in huilen uit. Michael drukt me tegen zich aan. 'Vertel het straks maar. Laten we eerst naar huis gaan,' Zegt hij. Hij laat me los ik ben iets rustiger geworden maar ik wil niet dat hij me loslaat. Ik wil dat hij mij altijd bij zich houdt. Dan ga ik maar lopen met een gebogen hoofd. We lopen door de gangen van het ziekenhuis. Ik ken de weg hier voor geen meter dus ik moet vertrouwen op Michael en de borden. Maar voor de borden moet je omhoog kijken en ik wil mijn natte gezicht aan niemand laten zien. We stappen op de bus en daar kan ik niks anders dan denken aan mijn vrienden die daar helemaal in Kentucky zijn.