Het begin van mijn band.

hoofdstuk 9

Yep people hoofdstuk 9. Ik denk dat dit dus echt het langste hoofdstuk is dat ik ooit heb geschreven. Ik ben zo trots op mezelf. Ik verdien een applausje. Mijn handen doen echt heel erg veel pijn van al dat typen dus ik ga niet meer bazelen en laat jullie het verhaal lezen! En vergeten niet te coten (= comment+ vote) En fans zijn ook altijd welkom of course :p.

Video = Evanescence - Bring Me To Life.

Foto = Blaine. 

Enjoy!

_____________________________________________________________________________

Hoofdstuk 9

Dit weekend heb ik vooral nog even uitgerust en lekker in bed gelegen. Michael kwam langs en Laris had me nog gebeld. Een week zonder deze twee vrienden zal ik niet kunnen volhouden. Ze zijn alles voor me. Maar aangezien Laris aan de andere kant van de stad woont kan zij niet met mij en Michael mee fietsen. Dat vind ik eigenlijk best wel jammer. Ik hoor de bel van de deur gaan en ren de trap af. Ik sla de deur open en kijk in de grijze ogen van Michael. 'Jij hebt ook een ochtend humeur,' zegt hij met een glimlach. Ik lach terug. Ik moet toegeven dat mijn humeur niet al te best is op dit moment. 'Kunnen we naar school gaan?' vraagt Michael. 'Ja tuur... Oh shit ik moet nog wat ophalen,' Zeg ik. Ik ren naar boven en kom buiten adem op mijn kamer terecht. Snel pak ik mijn boeken in mijn tas. Waarom sta ik ook altijd zo te dag dromen. Zo komt het nooit goed met mij. Snel ren ik weer naar beneden met mijn tas op mijn rug. Ik pak mijn fietsen sleutel van de keuken tafel en loop weer naar de deur. Helemaal buiten adem sta ik daar. 'We. ku. nen,' zeg ik met tussenpozen om adem te kunnen halen. 'Jes je moet niet zo hard rennen. Straks val je flauw en kunnen we alweer naar het ziekenhuis,' hij geeft me een kus en we lopen naar onze fietsen. Blijkbaar heeft mijn vader op weg naar zijn auto eraan gedacht mijn fiets naar buiten te zetten. Wat lief. Mischien heb ik toch nog iets aan hem. Ik stap mijn fiets op en Michael fietst al weg. 'Michael kun je niet even wachten,' zeg ik nog steeds een beetje buiten adem. Blijkbaar merkt hij aan mijn stem dat ik nogsteeds buiten adem ben. Hij komt terug fietsen en stopt voor me. 'Laris je gaat niet fietsen. Ik wil niet weer met je naar het ziekenhuis moeten ofzoiets. Dus ga je maar bij mij achterop,' zegt Michael met een bezorgde stem. Met veel tegenzin ga ik bij Michael achterop zitten. 'De volgende keer ga jij bij mij achterop,' zeg ik met een plagerige stem. 'Dat dacht ik van niet. Daar ben ik veel te zwaar voor,' zegt Michael. 'Oké dan neem ik jou wel mee in mijn auto over een half jaar,' zeg ik. Ja ik wordt over een half 16 jaar en mijn vader heeft me beloofd dat als ik voor mijn 16de niet heb gerookt of gedronken dat hij dan mijn rijbewijs en mijn auto betaalt. Natuurlijk ging ik in op dat voorstel. Kosten minder voor mij natuurlijk. Alleen heb ik al wel eens wat gedronken. Maar daar hoeft mijn vader niet achter te komen. Alsof hij nooit een slokje alcohol heeft gehad voor zijn 16. You only live once. 'Oké deal,' zegt Michael. En ook al kan ik zijn gezicht niet zien ik weet dat hij grijnst. Ik leg mijn armen om hem heen omdat hij nogal hard fietst. Ik wil voor altijd bij hem zo achterop de fiets zitten. Zou iemand op school het al weten van mij en Michael of heeft het voor zich gehouden? Nou ja, daar kom ik zo allemaal wel achter

Michael fietst  het schoolplein op. De hele weg hebben we haast niks gezegd en nu kijken er allemaal jaloerse blikken naar ons. Ik kijk naar beneden. Ik kan er gewoon echt niet tegen als mensen me aanstaren. Dat wordt een slechte eigenschap als ik ooit op het podium moet staan. Nu herinner ik me pas weer dat vandaag die auditie's zijn. Mischien kijken ze ons daarom wel zo aan. Mischien zijn er wel heel mensen die er op af komen. Hopelijk komt er niet zo een huppeltutje die denkt dat ze heel erg goed is maar in werkelijkheid echt verschrikkelijk is. Dat zie ik al voor me. Ik spring van Michael zijn bagagedrager af en wacht tot hij eindelijk terug komt. Hij pakt mijn hand alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Blijkbaar is dat dus echt niet zo want ik krijg allemaal vernieteginde blikken van meisjes naar me toe gewerkt. Trots denk ik: ''Ja hij is van mij. Hij ziet jullie niet staan dus rot gewoon op en gaap ons niet zo aan.'' Gelukkig hou ik mijn gedachten voor me anders wordt ik straks nog gehaat. We lopen naar de ingang. 'Michael, gast. Ho   even,' hoor ik iemand achter ons schreeuwen. Ik kijk om en zie daar iemand staan. 'Blaine gast. Hoe is het weekend verlopen? Nog een leuk avontuurtje beleefd,' zegt Michael blij. Hij doet net alsof ik er niet bij ben voor mijn gevoel. 'Ach het was niks aan. Een meeting is niks zonder jou. De volgende keer ben je er wel bij toch? En neem je Jessica dan mee,' zegt hij. 'Ik denk dat Jes na alles wat ze de afgelopen week heeft beleefd niet met haar hoofd naar een meeting staat,' zegt Michael. 'Ohw maar de volgende is pas over 2 weken hoor. Mischien staat je hoofd er dan wel naar. Ik ben trouwens Blaine,' zegt Blaine en hij steekt zijn hand naar me uit. 'Jessica. Maar je mag me Jes noemen. Dat doet iedereen namelijk,' zeg ik en ik schudt zijn hand. We lopen met zijn drieën naar binnen en Laris staat in de gang te wachten. 'Heey Laris,' schreeuw ik en ik geef haar een knuffel. 'Hey Jes. Heb je een leuk weekend gehad,' vraagt ze. 'Na een beetje in bed gelegen en niks doen,' zeg ik onverschillig. 'Hoi Blaine,' zegt Laris en ze geeft hem een knuffel. Ik trek een wenkbrauw op. 'Sinds wanneer gaan jullie met elkaar op,' zegt Michael alsof hij mijn gedachten kan lezen. Wat hij natuurlijk niet kan aangezien ik de enige ben die gedachten kan lezen. Of hij houdt iets voor me geheim. Mischien kan ik wel mijn gedachten naar iemand zenden. Dat zou grappig zijn. 'Ohw ik kwam Laris tegen in de stad en ze is echt wel oke. We hebben dit weekend veel samen gedaan,' zegt Blaine onverschillig. 'Cool,' zegt Michael dan. Mischien wordt dat nog eens iets tussen die twee. We lopen naar de kluisjes beneden en pakken onze boeken. Het 1e uur hebben we Biologie en het 2de uur hebben we wiskunde. Waarom allemaal van die klote vakken gelijk op maandag. Michael geeft me snel een zoen en zegt me gedag. Hij loopt naar zijn les en ik, Laris en Blaine doen hetzelfde.