Het begin van mijn band.

hoofdstuk 8

De week gaat lanzaam voorbij. Te langzaam. De hele tijd denk ik aan die ene kus. De verbaasde blik in zijn blik en de gedachte die hij had. Het vertelde dat hij verwart was, het helemaal niet erg vond, maar ook dat hij zich bedacht dat ik dit eerst niet wou. Die kus veranderde alles. Mijn terugtrekkende kant trok zich terug. En het is niet terug gekomen. De kant die hem wilt zou er de hele tijd blijven. Die gaat nog niet weg. Niet op dit moment tenminste. Toen ik zijn lippen voelde, zo zacht, het leek alsof ze perfect in de mijne pasten. Mischien is dat ook wel zo. Mischien zijn we voor elkaar bestemd. Ik weet zeker dat er iemand voor heeft gezorgd dat we tegen elkaar aanliepen. Ik voel dat diegene er is. Alleen zou ik niet weten waar. De hele week heb ik moeten doorbrengen in huis. Mijn ouders waren er toch haast niet, maar dat was ik al gewend. Mijn vader met zijn film en mijn moeder... Tja die heeft nieuw werk nodig. Eigenlijk is dat helemaal niet nodig aangezien mijn vader genoeg verdient. Maar mijn moeder wilt het. Ze wilt niet de hele dag thuis zitten. Ze wilt iets te doen hebben. Elke dag komen Michael en Larissa komen elke dag langs. Vandaag ook al. In de studio zit ik in gedachten verzonken. Er wordt voor mijn ogen geknipt met 2 vingers. 'Jes, halloooo,' hoor ik Laris zeggen. Ik wordt uit mijn gedachten gehaalt. 'Ehm ja, wat is er?' vraag ik. 'We hebben iets voor je,' zegt Michael. 'Wat is het?' vraag ik met een stem die barst van de nieuwsgierigheid. 'Doe deze blinddoek maar om,' zegt hij en haalt een doek voor mijn ogen. 'Wat gaan we doen?' vraag ik. 'Dat laten we je zien,' zegt hij. Ik voel dat ik opgetild wordt. Ik wil het liefst gewoon met mijn voeten op de grond staan. Maar dan bedenk ik dat ik toch in Michael's armen lig en vind ik het niet meer erg. Ik sla een van mijn armen om hem heen om niet te vallen. Hij drukt een kus op mijn lippen aangezien dat dat de enige plek is die niet bedekt is door die blinddoek. Ik glimlach en hoor dat we de trap oplopen. Ik hoor ook Laris achter ons aanlopen. Op een gegeven moment wordt ik weer op de grond gezet. De blinddoek wordt van mijn ogen gehaalt en ik moet even wennen aan al dat licht. Wanneer ik weer scherp zie zie ik dat ik in mijn eigen kamer sta. Wat is er hier nou zo bijzonder. 'Wat is er? Waarom zijn we in mijn kamer?' vraag ik. 'Kijk eens op je bed,' zegt Laris. Mijn ogen dwalen af naar mijn bed en daar ligt een doos op. Wanneer ik ernaartoe loop kan ik pas zien wat het eigenlijk is. Het is een microfonen set. Mijn mond valt open. 'Hoe, wat wanneer,' kan ik alleen maar uitbrengen. 'Dit is omdat je me geholpen hebt,' zegt Michael in mijn oor. Ik schrik er van. 'En omdat jij mijn leven beter heb gemaakt. Zonder jou was ik er nu niet meer. Ik heb gewoon het gevoel dat jij en ik altijd bij elkaar terecht kunnen met onze problemen,' zegt Larissa. Ik ren op ze af en geef ze een knuffel. 'Ik weet niet hoe ik jullie kan bedanken,' zeg ik en ik vol tranen opwellen. Damn de pubertijd. 'Verlaat mij nooit meer,' zegt Michael. 'Haha dat gaat wel lukken,' zeg ik. Diep van binnen weet ik ook wel dat we nooit samen oud kunnen worden en waarschijnlijk nooit trouwen maar dat ga ik niet tegen hem zeggen. Hij is nu nog bij me en ik zou dat niet anders willen. 'En als je altijd voor mij klaar kan staan dan ben ik al blij genoeg,' zegt Laris. 'Laris ik beloof je, ik zou er altijd voor je zijn. Als ik dat niet doe mag je me des noods een klap verkopen,' zeg ik met een glimlach. Ik neem de spullen mee en we gaan weer in de studio zitten. Het is een soort van vaste plek geworden. 'Ik vind dat we een naam moeten verzinnen,' zeg ik. 'We zijn nog niet officieel een bent Jes,' zegt Laris met een droge stem. 'Laris je verpest mijn fantasie en gedachten,' zeg ik net zo droog terug. 'Jes ze heeft wel gelijk. We hebben nog een bas nodig en mischien een toetsennist,' zegt Michael. 'Wat zijn jullie toch weer realistisch,' zeur ik. 'Ja maar mischien kunnen we wel een flyer op school ophangen ofzoiet,' zegt Laris. 'Ja zo ken ik je,' zeg ik met een glimlach. 'Er moeten dan ook auditie's komen,' zeg ik. 'Uhm ja natuurlijk. Maar wil jij wel al die mensen bij jou in huis hebben, aangezien je vader...' zegt Michael. 'Nee natuurlijk wil ik dat niet. We kunnen mischien vragen of het in het muzieklokaal op school kan ofzoiets,' zeg ik met een hoopvolle blik naar Larissa. 'Oké ik bel mijn moeder wel of ze iets kan regelen,' zegt ze met een zucht en ze loopt de kamer uit. Michael trekt zich naar me toe. 'Je weet toch wel dat daar allemaal weirdo's op af komen,'  vraagt hij zacht. 'Ja tuurlijk en weirdo's moet je accepteren. Net zoals ik jou altijd accepteer,' ik steek plagerig mijn tong naar hem uit en hij gaat sip kijken. Ik druk een kus op zijn sippe mond en ik voel dat hij weet dat ik een grapje maakte. 'Even ter zake jij bent soms echt een weirdo,' zeg ik plagerig. 'Vind je mij een weirdo? Dan moet je een keer met me meegaan naar een meeting, daar zijn weirdo's,' zegt hij. 'Uh nee dankje niet na wat er allemaal is gebeurd de afgelopen dagen,' zeg ik. 'Is het zo slecht dat ik je heb dan,' zegt hij. 'Nee dat is het enige goede sinds ik hier ben gekomen. En Laris natuurlijk.' En net op dat moment komt ze binnen. 'Wat is er met mij?' vraagt ze. 'Ik had het over de enige dingen die goed zijn gegaan sinds ik hier kwam,' zeg ik. 'Ohw en daar hoor ik bij,' vraagt ze meer dan dat ze zegt. Ze loopt naar me toe en geeft me een knuffel. 'Ja. Nou is het geregelt?' vraag ik. 'JA,' zegt ze met enthousiasme. 'Fantastisch. Kunnen jullie morgen de flyers ophangen? Dan komen de auditie's maandag wanneer ik weer beter ben,' zeg ik vol enthousiasme. Ze knikken bevestigend. 'Maar nu moeten we nog een naam voor onze band,' zegt Michael. 'Ja dat is wel een van de belangrijkste dingen voor een band.' vult Laris hem aan. 'Nou oke dan laat het brainstormen beginnen,' zeg ik met een glimlach. 'Het moet wel bij onze muziek passen. Iets dat verteld dat we sowieso geen pop band zijn. Dat we anders zijn en van de ruige kant,' zeg ik grijnsend. Ja we houden wel van ruig. Daarmee bedoel ik ''Silverstein, Evanescence, Sirenia, Bring me the horizon en Linkin Park'' dat soort dingen. 

Het is een kwartier stil en mijn hoofd begint nu echt pijn te doen. Dan komt er iets in mijn hoofd. 'Wat denken jullie van Strange Escape?' vraag ik ze. Als antwoord krijg ik een koude windvlaag. Nu nog de krekels en dan is het net als in een film. 'BANISHED ANGELS!' Schreeuwd Michael. 'Dat klinkt zo pakkend. Verbannen Engelen. Dat past wel bij onze muziek,' zegt Laris. Ik vind het opzich een freaking awesome naam. 'Ik stem in maar ik denk niet dat we nog hoeven te stemmen,' zeg ik lachend. Ik geef Michael een kus. 'Nu we de naam hebben kunnen we de poster maken,' zegt Laris. Ik ren naar mijn kamer voor de laptop. De anderen volgen mij en ik plof met mijn laptop op schoot op het bed neer. Dat is duidelijk niet meer zoveel rennen. Ik start een programma op die ik ooit een keer voor de lol heb gedownload om posters te maken. Nu komt het eindelijk van pas.

We zijn klaar met de poster en het ziet er super uit. 'Jullie hangen ze morgen op op school toch?' vraag ik voor de zekerheid. Aangezien het morgen vrijdag is is dat een super dag. Op een vrijdag kijkt altijd iedereen of er nog iets leuks is voor in het weekend. 'Ja natuurlijk hangen we ze morgen op. Wat dacht jij dan? Anders komt er nooit meer iets van,' zegt Laris. 'The Banished Angels are alive,' zeg ik lachend. 'Ja loop nog maar niet te hard van stapel. Mischien komt er wel helemaal niemand.' hoor ik Michael. 'Waarom moeten jullie mij altijd uit mijn droomwereld halen,' zeg ik zielig. 'Je loopt altijd gelijk met van die grootste ideën in je hoofd. We gaan gewoon die poster ophangen en dan zien we wel wat de toekomst ons te bieden heeft. Ik wil gewoon niet dat je straks mischien heel erg teleurgesteld zou zijn,' zegt Michael. 'Ja ik weet het. En volgens mij moeten jullie gaan,' zeg ik terwijl ik op de klok in mijn kamer kijk. Ik krijg nog snel een kus van Michael en een knuffel van Laris. Michael en Laris gaan weer naar huis en ik blijf alleen achter met duizenden vragen. 

_____________________________________________________________________________

Hoofdstuk 8 ja. Daar was hij dan eindelijk. Sorry dat ik jullie zo lang heb laten wachten en dat het einde mischien een beetje afgeraffelt is. Ik wou jullie niet langer laten wachten. Geef de schuld maar aan school. Die leraren geven aan het einde van het schooljaar nog duizenden dingen op. Jullie snappen dat denk ik allemaal wel. Ik ben zelf helemaal niet zo tevreden over dit hoofdstuk. Heeeel veel sorry. In het volgende hoofdstuk kan ik eindelijk het idee van mijn vriendin gebruiken. Dat idee is niet niks. Ik zou het leuk vinden als jullie op dat leuke vote knopje drukken. En comments zijn ook altijd heel erg welkom. Dus cote (= comment+vote).

Geen foto deze keer. Had geen idee waarvan ik een foto zou moet laten zien.

Video= What You Want - Evanescence. Ik vind hem slaan op de grootse ideën in Jessica haar hoofd. (En dan horen jullie ook gelijk een stukje mijn muziek smaak). Ik waarschuw wel want de muziek is de stijl...: Gothic. Mr het is echt super mooi en ik weet gewoon bijna zeker dat jullie dit wel mooi zoude vinden.

Xx fame_famke