My life after a divorce!

3.

De dagen na zijn vertrek vlogen voorbij, maar de echte problemen waren nog onderweg. In de vorm van een papier, en een aantal dure rekeningen... Want nadat we goed en wel bekomen waren, dan kwam dat ene papier aan. Mijn 'vader' was namelijk naar een advocaat gestapt, en als je weet dat we er eigenlijk niet breed voor stonden. Een advocaat bekostigen is een hobby apart, en liever eentje die je niet wilt beoefenen. Achteraf bekeken, dan merk je dat je die eigenlijk niet nodig had. Per mailtje, telefoontje of brief dat die persoon schrijft; elke keer opnieuw ben jij het die een som geld moet neerleggen. Dat hou je even vol, maar zeker niet lang! Daarnaast zijn er ook veel mensen die naar me toe stapten en die kwamen vertellen dat er zoiets bestond als een pro deo advocaat. Wat zoveel betekent als een extra dienstverlening die sommige advocaten aanbieden, waardoor je van hun diensten gebruik kunnen maken en dat jij als persoon niet alles daarvan moet bekostigen. Het komt dus goedkoper uit, maar als persoon moet je onder een bepaald inkomen zitten om daarvan gebruik te mogen maken. Met het 'loon' van mijn mama (die nog niet werkte) kwamen we daaraan, maar mijn grootouders leven bij ons huishouden in. Zij hebben een pensioen, en aangezien dat ze onder hetzelfde dak wonen betekende dat zoveel als een te hoog inkomen. Vanaf dat moment zijn we alles zelf aan het bekostigen, aan de hand van een minimumloon. Ik kom zeker en vast niets te kort, maar dat is omdat er hier thuis geen al te gekke dingen worden uitgestoken. We gaan zuinig om met geld,en eigenlijk zou dat iedereen dat moeten doen. Maar ja... De algemene bedoeling van het proces op de rechtbank was om niet/ zo weinig mogelijk naar mijn 'vader' te moeten gaan. Dat 'verhoor' met de jeugdrechter is het meest heavy moment dat ik in mijn leven heb meegemaakt. Waarom? Alles wat ik zei over MIJN jeugd, werd in twijfel getrokken. Ik moest alles vijf keer herhalen,en dan nog was het voor haar niet goed. Simpelweg vermoeiend! Maar, dat was niet het enige wat me aan die gebeurtenis stoorde. Het is gewoon, eerst laten ze je naar de rechtbank komen om het kind een eerlijke hoeveelheid inspraak te bezorgen. Je gooit daar letterlijk alles op tafel, en in één vingerknip wordt het weggeveegd. Ik bedoel maar, waarom zou je iemand hoop geven als je al een oordeel hebt over de situatie? Dat is niet eerlijk, en ik studeer het vaak genoeg. En hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik ervan overtuigd ben. Justitie in ons land is een goed systeem, maar er zitten slechte voorbeelden tussen. Rechters hebben lange studies gedaan, en hebben op de eed gezworen altijd te oordelen aan de hand van feiten. Deze mogen niet dubbelzinnig zijn, en moeten eenduidig gebruikt worden. Dit zorgt ervoor dat er consequent en objectief gehandeld wordt binnen de rechtbank. En, ik ben ervan overtuigd dat dit bij mij niet het geval was. Waarom? Dat vraag je jezelf nu misschien al weer af... Lees maar verder