My life after a divorce!

8.

Week in, week uit. Telkens opnieuw, was het hetzelfde verhaaltje. Ik werd met de week zenuwachtiger, en angstiger. Mijn lichaam wou niet meer mee en mijn hoofd sloeg op hol. Ik zag in alles complotten, ik zag de wereld niet meer waarheidsgetrouw. Ik kon mezelf niet meer in bedwang houden, en liet los. Eten, dat kon me niet meer schelen. Op mijn woorden letten, dat had ik al te lang gedaan. Studeren, heb ik al te veel in mijn leven gedaan... Ik kan zo nog even verder gaan, maar uiteindelijk kwam het erop neer dat ik me een hele week aan het 'voorbereiden' was om op die verdomde zondag naar hem toe te gaan. Hij hoefde niet eens meer moeite te doen om me mentaal op de grond te krijgen. Als ik nog maar één ding zei, dan moest ik al eens slikken. Ik ben dus maar opgehouden, en ben gewoon gestopt met praten. Ik kropte het op, ik vond dat het al lang niets meer uitmaakte. Tot de ergernis van mijn mama en mijn zus. Ik ging op dat moment om de twee weken naar een psycholoog, maar als ik daar zat dan zei ik in het begin dat alles perfect met me ging. Maar, hoe lang kun je dat volhouden? Wel, alvast niet lang in mijn geval. Op een bepaald moment kreeg ik een dipje tijdens één van mijn sessies en dan wisten ze het direct, natuurlijk. Er moesten een aantal dingen veranderen, want ook ikzelf begon te beseffen dat het niet lang meer zou duren voor het definitief was... Allereerst moest er iets veranderen aan die Gunter- toestand. Of hij het nu wou of niet, luisteren zal die moeten doen! De tijd drong namelijk ook aan, want er begon een week bezoek te wachten. We moesten in actie komen, en snel ook! Na een poosje te werken, moesten we onder ogen zien dat we een week moesten gaan. En daar liep het definitief mis! Zijn vriendin en co heeft die week nog veel ingewikkelder gemaakt dan dat ze eerst zou zijn, ze was er op elk moment. Het was een soort kamp om gewoon te worden aan zijn nieuwe vriendin en company. En, dan ontplofte het op de voorlaatste dag. Het was voetbal, en dan sta ik bij mijn grootvader in de tribune. Emotioneel enzo, maar daar was hij niet mee gediend. Die avond hebben we een gigantische ruzie gehad. Hij begon op de tafel te slaan, zijn handen wat te laten vliegen, te roepen als een halve gare et cetera. Uiteindelijk hebben Britt en ik na een ruzie van vier uur lang een kans gezien om te gaan vluchten in onze kamers. Ik moest huilen omdat ik nu op dat moment gewoon naar huis wou gaan. Die kans hebben we vervroegd gekregen, want diezelfde ochtend maakte hij ons vroeg wakker. We moesten ons binnen twee minuten aangekleed hebben. Dat deden we dan ook, hij pakte ons gerief en zette ons buiten. We hadden hier echter gemengde gevoelens bij. De manier waarop sloeg tegen, natuurlijk. Maar, we konden dit voorleggen aan de politie en dan konden we op die manier hopelijk iets aan dat vonnis doen. Dat is uiteindelijk gelukt, maar weet dat het moeilijk is gegaan. En, dit is zo'n beetje het verhaal...