My life after a divorce!

4.

Net zoals velen ben ik ook naar de rechtbank gegaan om daar mijn gedacht te gaan zeggen. En op dat moment zelf, wist ik al dat sommige dingen niet geloofd gingen worden. Nu, je moet weten dat ik 14 was toen ik daar was. Mijn 'vader' heeft me altijd gekleineerd naar mijn gevoel, en hij werd heel gemakkelijk kwaad. Ik was altijd heel angstig tegenover hem, en bewaarde dus een zekere afstand tegenover hem. Achteraf bekeken ben ik net blij dat ik dat zo heb gedaan, want volgens mij heeft mij dat nog een hoop ellende bespaard. Zo zei ik ook tegen de jeugdrechter dat ik geen band met hem heb. Hij hield mij tegen, in plaats van mij te helpen om te evolueren als persoon, als man en als intellectueel. Ook moet ik bekennen dat er wel degelijk een keer was dat we echt ruzie zaten te maken, bij mij in de tuin. Dat weet ik nog heel goed, en dar zal ik nooit vergeten... Ik was buiten aan het tennissen (dat doe ik wel vaker op de oprit tegen de zijgevel) en hij was aan de andere kant van het huis het gras aan het maaien. Op een bepaald moment kwam er een tennisbal op het frame (op de zijkant) van mijn racket en dus vloog de bal in de verkeerde richting weg. Blijkbaar zou deze bal vlak voor zijn voeten gevallen zijn en zou hij bijna gestruikeld zijn. Of dat echt waar is, dat kan ik ook niet bewijzen. In ieder geval was hij kwaad. Hij begon mij te beschuldigen van van alles en nog wat, behalve de dingen die echt relevant waren. Op dat ogenblik wist ik dat dat het eerste moment in mijn hele leven zou zijn, dat hij door het lint ging. Hij riep, en hij maakte zodanig veel kabaal. Ik kreeg schrik, en probeerde om m'n mannetje te staan. Hij zei dat het allemaal mijn schuld was, en dat ik nog nooit iets goed had gedaan. Waarop ik iets onbenullig antwoordde en dan ontplofte hij. Hij liet de grasmaaier los en gaf mij een slag tegen mijn oor. Voor mij doet een slag op mijn oor, extra veel pijn. Ik heb verschillende operaties achter de rug, omdat ik automatisch de ene na de andere oorontsteking krijg. En dus, besloot de oorarts telkens weer om buisjes in mijn oren te steken. Met weinig succes, want ze vielen er steeds weer direct uit. Tot resultaat, mijn trommelvlies ligt eigenlijk omgekeerd in mijn oor. Zo, zou je het kunnen bekijken en datzelfde trommelvlies staat vol met littekens. Wat zorgt voor extra permanente druk op mijn oren en gehoorverlies. Vaak raakt mijn oor ook nog gevuld met vocht, dat doet ook geen goed. Maar, hij sloeg dus op mijn zwakste oor en daarop sloeg ik in alarm. Hij zei dat dat me zou leren en dat ik voortaan maar twee keer moest nadenken voor ik iets zei. Met andere woorden, hij had me doelbewust op mijn oor geslagen. De schade zelf viel mee, maar de pijn was volgens de dokter niet te verklaren. Zij zag wel iets, maar we zeiden uiteraard niet wat er echt gebeurd was. Niemand wist dat! En, niemand mocht dat te weten komen. Op school was het soms wel moeilijk, zeker na die ene gebeurtenis. Want, mijn oor loog er niet om. Dat bleef vuurrood zien, en dat wees eigenlijk op een ontsteking. En, die ontsteking was zo goed als manueel veroorzaakt door mijn, helaas, bloedeigen 'vader'. Als je het nog een vaderfiguur kan noemen. Nu, ik had de bewijzen. Alles zit tot op de dag van vandaag in mijn hersenpan gebrand. Voor altijd, waarschijnlijk. Maar, als ik u zeg dat dit alles door de jeugdrechter van tafel is geveegd. Zou je me dan geloven? Wel, je kan dat maar beter doen. Want, dat is wat er gebeurd is! Ik was 14 jaar oud, en dus ben ik dan al wel in staat om voor mezelf te spreken en mijn eigen gebeurtenissen te onthouden. Ik zei dus gewoon letterlijk wat er op mijn maag lag, en het deed er niet toe. Volgens die rechter was ik beïnvloed door mijn mama. En, zou zij de oorzaak zijn voor de problemen. Samen met mijn grootouders, die een constante financiële druk op mijn 'vader' gelegd zou hebben. Hij zou niet meer dan een financiële hulp geweest zijn. Maar, wat voor onmens moet je zijn om zoiets nog maar te durven zeggen en te geloven. Dat zei ze recht in mijn gezicht! Lef moet je hebben! Maar, dan kennen ze mij nog niet. Ik heb een stem, en ik laat die op mijn manier horen. Niemand heeft hier affaire mee, alleen jullie. Ik vind dat de tijd rijp is om alles eruit te gooien, of je het nu leuk vindt of niet. Geen enkel ander kind mag dit eigenlijk meemaken, want dit is pure onzin! Het breekt je mentaal helemaal af, end at zou niet mogen. Kinderen die in de puberteit zitten hebben sowieso vragen over hun identiteit en hun mogelijkheden binnen deze maatschappij. Om dan nog zo'n onzin te moeten aanhoren. Ik kan je zeggen, het haalt je zelfvertrouwen en het geloof in je kunnen volledig naar beneden. Het was eigenlijk een skipiste. Je begon min of meer aan de top, maar je ging in sneltempo naar de afgrond. Ik vind van mezelf dat ik dit grotendeels heb toegelaten bij mij. Daar, heb ik tot op de dag van vandaag spijt van. Het ging mis, serieus mis! En, dat is nu eens de schuld van twee personen. Die vent dat mijn vader zou moeten voorstellen, en die rechter. Zij hebben me gesaboteerd, en psychologisch kon ik het niet meer aan. En, dat werkte fysiek uit. Maar, dat leg ik binnenkort uit...