My life after a divorce!

5.

Zoals ik al eerder deed blijken, begonnen alle gebeurtenissen hun tol te eisen op mij. En dat alles kwam tot explosie na het gesprek met de rechter. Alles moest terug opgerakeld worden, tot in het diepste detail uitgelegd worden. Ik werd er moe van! Zeker toen ik vernam dat mijn uitleg niet geloofd werd, liep ik vast. Ik begon te twijfelen aan mezelf, aan de mensen om mij heen... Het werd één grote wirwar. En vragen kon ik in principe stellen, maar of ik er een antwoord op zou kunnen krijgen? Eigenlijk was dat onmogelijk. Nu de rechter me niet geloof, was de kans dat we ons eerst gestelde doel daadwerkelijk gingen bereiken vrij klein. Mijn mama, mijn zus en ik hebben verschillende bezoekjes gebracht aan onze advocaat op dat moment, maar daar werden we niet wijzer uit. Ik zag het niet meer zitten. Het ging hier niet alleen meer over die scheiding, maar ik geraakte in de problemen. Voor mij was die periode uit mijn leven, een donkere periode waarin ik niet kon nadenken. Achteraf bekeken heb ik ook echt niet nagedacht. Het begon allemaal eens op een avond, ik stond in de badkamer. Het was behoorlijk stil in huis, en ik was alleen. Ik keek in de spiegel en zag mezelf daar staan. Ik zag de wallen onder mijn ogen, het rood van de tranen die gebrand stonden op mijn gezicht. Ik leek wel een spook. Op dat moment sloegen mijn stoppen in opperste stilte door, denk ik. Ik deed het kastje van de badkamer open en zag het daar liggen. Het schitterde in de reflectie van het licht, en het viel onmiddellijk op. Ik pakte het uit het doosje en begon te krassen. Tot op de dag van vandaag is dit iets waar ik het meeste spijt van heb. Waarom heb ik dat ooit gedaan! Als er dan toch een troost is, dan is het dat ik nooit heb doorgeduwd dus alle littekens zijn ondertussen alweer weg. Maar, gedurende een jaar misschien had ik vier à vijf diepe littekens op mijn arm. En elke keer opnieuw, als je naar je bloedeigen arm kijkt, dan zie je die krassen. En dan denk je terug aan die donkere, vervloekte periode. Ik heb dit een aantal keer gedaan, maar mijn mama betrapte me. We zijn  veel te close om zoiets achter te kunnen houden, en ik ben eigenlijk blij dat ze me telkens betrapte. Stel je voor, had ik dat blijven doen... Ik wil er nog niet aan denken.  In ieder geval, er moesten een aantal dingen veranderen. Mijn mentale toestand was deprimerend, en ik kon er niet meer mee om. Dus, op dat moment beslisten we dat er externe hulp nodig was. Er moest een psycholoog bij komen, en die kwam er ook. Uiteraard ga ik niet zeggen wat er tijdens die gesprekken aan bod is gekomen, maar deze gesprekken hebben me wel geholpen.