The murder || z.m

(Chapter 7)

Μια ωρα μετά το τηλεφώνημα της ξαδέρφης μου για να υπενθυμίσει το "ραντεβού" της Elizabeth με τον Robert κάθομαι στον καναπε και όντας σκεπασμένη με μια μάλλινη κουβέρτα και μια κούπα καφέ σκέφτομαι την εξέλιξη της ημέρας.
Το γεγονός οτι θα είμαι μόνη μου στο σπίτι του Robert χωρίς καμια κάλυψη με αγχωνει αρκετά, αλλά πρέπει να προσποιηθώ πολύ καλά γιατί ο Robert είναι πολυ επικίνδυνος και δεν πρέπει να υποψιαστεί το παραμικρό.
Τρεις μέρες έχουν περάσει μετά το πάρτυ γενεθλίων του Christian και την συνέχεια στο σπίτι του Daniell και δεν έχω επικοινωνήσει με κανέναν απο την ομάδα παρα μονο με την Scarlett. Ο Daniell μου τηλεφώνησε την επόμενη μερικές φορες αλλά δεν είχα διάθεση να του μιλήσω.
  Δεν ξέρω αν περιμένει κάτι παραπάνω απο μένα, αλλά δεν έχω σκοπό να μπω σε κάτι αυτή τη χρονικη στιγμή, ποσο μάλλον με εκείνον.
Σημερα το βραδυ έχουμε κανονίσει μς τους υπόλοιπους να βρεθούμε στη καφετέρια και να τους ενημερώσω γοα τυχόν πληροφορίες απο το ραντεβού μου με τον Robert. Και μιας και θα συναντησω τον Daniell θα του ξεκαθαρίσω πως τα πράγματα μεταξύ μας θα είναι μόνο επαγγελματικά.
Ο Zayn δεν έχει επικοινωνήσει καθόλου μαζί μου.
Οχι πως θέλω να το κάνει.
Δεν έχω σκοπό να το κάνω εγώ. Εξάλλου ό,τι ηταν αυτό που είχαμε έχει τελειώσει.
Μια ωρα πριν τη συνάντηση μου με τον Robert ο Christian έχει φτάσει με τη μαύρη BMW του για να με οδηγήσει μέχρι το σπίτι. Μια σωστή επιχειρηματίας οπως η Elizabeth δεν μπορεί να κυκλοφορεί χωρις προσωπικό οδηγό, οπότε ο Christian ανέλαβε αυτό το ρόλο για σήμερα.
"Στις 8 θα σε περιμένω απ' έξω. Να προσέχεις." λέει λίγο πριν βγω απο το αυτοκίνητο.
Εχω ξανά βρεθεί σε αυτό το σπίτι αλλά διαφέρει αρκετά απο την τελευταία φορα, που είχα έρθει για το γκαλά. Οχι πως δεν είναι εντυπωσιακό αλλά είναι λιγότερο στολισμένο και κυρίως πολύ άδειο σχετικά με τοτε. Οσο διασχίζω τον κήπο μέχρι την πόρτα παρατηρώ ποσό προσεγμένα είναι όλα κάτι που δεν είναι περίεργο όταν μιλάμε για τον Robert Willow, γνωστό εκατομμυριούχο και μπλεγμένο σε όλες τις βρωμοδουλειές αυτου του χώρου.
Χτυπώ την πορτα και παίρνω μια βαθιά αναπνοή δίνοντας θάρρος στον εαυτό μου.
"Πρέπει να είστε η δεσποινίς Elizabeth. Ο κύριος Robert σας περιμένει στο γραφείο του, ακολουθηστε με." λέει μια νεαρή που υποθέτω πως είναι οικιακή βοηθός και γνεφω ακολουθώντας την.
Η πόρτα του γραφείου του είναι κλειστή και η κοπελα ρην ανοίγει και προχωραω δειλά προς τα μεσα.
"Ω Elizabeth, καλώς ήρθες." ακούω την υπερβολικά βραχνή φωνη του καθώς σηκώνεται απο το γραφείο και με πλησιαζει.
Φοράει ενα λευκό πουκάμισο και φτιάχνει τα μανίκια του μέχρι που στέκεται μπροστά μου.
"Καλώς σε βρήκα Robert." απαντώ αργά και τιναζω τα μαλλια μου πίσω.
"Λοιπον; Ετοιμη; Ανυπομονώ να ξεκινήσουμε." με ρωτα και εχει ενα αυταρεσκο χαμόγελο στο γεμάτο ρυτίδες προσωπο του.
"Πάντα είμαι έτοιμη." χαμογελω και τον ακούω να γελά καθώς προχωρά μέσα σε μια άλλη πόρτα που υποθετω πως είναι το ατελιέ του.
Λίγη ώρα αργότερα αφού με έχει βάλει στην πολυθρόνα απέναντι του κάθομαι και κοιτάζω σταθερά διαγώνια σε ένα πίνακα που με πληροφόρησε καυχιωντας οτι είναι "δικο του δημιούργημα".
Το καθικι. Νομίζει ότι είναι κανένας καταξιωμένος ζωγράφος.
"Λοιπον πως ηταν το ταξίδι σου;" ρωταω λιγη ωρα αργότερα προσπαθώντας να του αποσπασω την όποια πληροφορία.
"Βαρετά, όπως όλα τα επαγγελματικά ταξίδια. Ξέρεις εσυ. Meetings, βαρετα δείπνα και ξανα τα ίδια." λέει χωρις να πάρει το βλέμμα του απο πανω μου.
"Ναι ναι φυσικά, καταλαβαίνω."
"Εσύ, πως και αποφάσισες να μείνεις παραπανω; Φαντάζομαι πόσες υποχρεώσεις θα εχεις πίσω στην Σκωτία έτσι δεν είναι;"
"Εε εμ ναι, φυσικά, εννοώ έχω πολλες δουλειές και εκεί απλα εδω εκανα καποιες συναντήσεις για πιθανές συνεργασίες στο μέλλον." κομπιαζω στην αρχη.
Πρέπει να εχει περάσει τουλάχιστον μια ωρα από όταν ξεκίνησε αλλα  δεν δειχνει να τελειώνει καθως οι κινήσεις του είναι αργές και προσεκτικες.
"Νομίζω πως είναι ο,τι καλύτερο εχω κάνει. Είσαι εκπληκτικό μοντέλο." λέει και χειροκρότα αθόρυβα.
"Με κολακεύεις Robert." λέω και του χαμογελω και έρχεται κοντά μου και κάθεται στην άκρη της πολυθρόνας.
"Και για πες μου λοιπον Elizabeth." λέει και τονίζει το όνομα μου. "Θέλω να μάθω για εσένα."
Μολις ακούω την πρόταση ένα σφίξιμο καταλαμβάνει το στομάχι μου. Τι μπορεί να θέλει να μαθει;
"Ρωτά με ο,τι θέλεις." λέω με όση  αυτοπεποίθηση μου έχει απομείνει.
"Αναρωτιόμουν αν είσαι τολμηρή." λέει και τον κοιτάζω ερωτηματικά.
Σηκώνεται και πλησιάζει ένα ψηλό έπιπλο και βαζει μέσα σε δυο ποτήρια μια ποσότητα απο ουίσκι.
"Εννοώ, είσαι ανοιχτή σε προκλήσεις;" συνεχίζει και κάθεται παλι δίπλα μου και αφού μου δίνει το δικό μου πίνει λιγο απο το δικο του.
"Εμ, αναλογως πως εννοεις τις προκλήσεις. Είναι μέρος της δουλειάς μου να παίρνω προκλήσεις και να τις υλοποιώ. Αλλά συνήθως μόνο στην επαγγελματικη μου ζωη."
"Ω ναι, μάλιστα." λέει και πίνει με μιας το υπολοιπο απο το ουίσκι του.
"Σκεφτόμουν, τι θα έλεγες για μια πρόκληση και στην ζωή σου εκτός επαγγελματικών;" λέει αμέσως.
"Θα το ήθελα αλλά δυστυχώς σε δύο μέρες επιστρέφω και εχω να τακτοποιήσω κάποιες εκρεμμότητες. Ισως την επόμενη φορά που έρθω στην Αγγλία." απαντώ γρήγορα και βλέπω τον Robert να γελά.
Φέρεται περίεργα.
"Ω βέβαια. Πρέπει να επιστρέψεις στην Σκωτία; Ετσι Valerie;" λέει και μόλις ακούω το ονομα μου παγώνω.
Ξέρει. Ξέρει πως λέω ψέμματα, ξέρει πως δεν υπάρχει καμια Elizabeth και ξέρει πως τον κοροιδεύω.
Προσπαθώ να φερθώ όσο πιο ήρεμα μπορώ.
"Δεν σε καταλαβαίνω Robert. Elizabeth." επιμενω ενώ εκείνος γεμίζει το ποτήρι του και περιφέρεται γύρω γύρω στο δωμάτιο.
"Με συγχωρείς, νόμιζα πως το πραγματικό σου όνομα ηταν Valerie. Valerie Liane." απαντά και το χαμόγελο στο πρόσωπο του σβήνει αργά.
Εχω μπλέξει πολύ άσχημα.
"Θα εκλαβω την σιωπή σου ως επιβεβαίωση."
"Λοιπον, έλεγα να τολμήσεις αυτή την πρόκληση που έλεγα. Είμαι σίγουρη οτι θα σου αρέσει." συνεχίζει και δεν ξέρω τι να πω.
Αυτός ο άνθρωπος είναι επικίνδυνος και δεν πρέπει σε καμια περίπτωση να πάω αντίθετα απο αυτά που λέει. Τουλαχιστον οχι μέχρι να δούμε τι θα κάνουμε με τα παιδιά.
"Τι θέλεις να κάνω;" απαντώ ήρεμα.
Πρεπει να πηγαίνω με τα νερά του.
"Να μωρέ ξέρεις, εκείνη την ημερα στην εκδήλωση, υπήρξαν κάποιοι φίλοι που θα ήθελαν να σε γνωρίσουν. Και έτσι εψαξα για εσένα, για να μπορέσω να τους βοηθήσω."
"Τι είδους γνωριμία θα είναι αυτή; Γιατί να θέλουν να γνωρίσουν εμένα;" ρωτώ αμέσως και πειράζω τα νύχια μου νευρικά.
"Τι ερώτηση είναι αυτή; Είσαι μια πολύ όμορφη γύναικα Valerie και δεν μπορούν να σου αντισταθούν οι άνδρες." λέει αυταρεσκα πάλι και πίνει λίγο ακόμα.
Σηκωνομαι γρήγορα απο την πολυθρόνα και πιάνω το σάλι που φορούσα όταν ήρθα και το τυλιγω στους ώμους μου.
"Λυπάμαι Robert, δεν μπορώ να σε βοηθήσω σε αυτό. Είμαι σίγουρη ότι οι φίλοι σου μπορούν να ζήσουν και χωρίς τη γνωριμία μας." απαντώ αποφασιστικα και κινούμαι αργά εξω απο το ατελιέ προς το γραφείο του.
"Εκείνη μπορούν να ζήσουν χωρίς την γνωριμία σας, εσύ μπορείς να ζήσεις χωρίς τους φιλους σου;"
Τι;
Με απειλεί ευθέως;
Καθίκι.
"Τι θέλεις να κάνω; Πες μου να τελειωνουμε."
Γελάει και ερχεται δίπλα μου ενώ εγώ κάνω ενα βήμα πίσω.
"Θα κανονίσω μια συνάντηση με τους φίλους μου και θα σου τηλεφωνήσω για τις λεπτομέρειες. Καλά θα κάνεις να εμφανιστείς Valerie διαφορετικά θα σε βρω εγώ." λέει με ενα τόνο ειρωνείας στη φωνή του.
"Κατάλαβα." λέω αργά και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή.
Πως έγιναν έτσι τα πράγματα. Δεν έπρεπε να συμφώνησε σε αυτό απο την αρχή. Τωρα είναι πολύ αργα και ο Robert έχει ηδη πολλές πληροφορίες στα χερι του.
"Και τώρα με συγχωρείς αλλά πρέπει να φύγω."
"Χάρηκα για την γνωριμια Valerie." απαντά και τον ακούω να γελά νευρικά όσο βγαινω απο το δωμάτιο και κατευθύνομαι στην έξοδο.
Σχεδόν τρέχω έξω απο το σπίτι και μονο όταν βλέπω το αυτοκίνητο του Christian λίγα μέτρα μακριά αφήνω μια βαθιά ανάσα να βγεί από μέσα μου που δεν ξέρω ποση ωρα κρατούσα.
"Christian είμαι πολυ άσχημα μπλεγμένη." τσιρίζω μόλις μπαίνω στο αυτοκίνητο και βάζω το κεφάλι μου μέσα στα χέρια μου.
"Ολοι μας, είμαστε πολύ άσχημα μπλεγμένοι." συνεχίζω και ο Christian με κοιτάζει ερωτηματικά και βάζει το χερι του στον ώμο μου.
***