The murder || z.m

(Chapter 8)

   Μετά απο αυτα που συνέβησαν τις τελευταίες ώρες, όλη τη νύχτα στριφογύριζα στο κρεβάτι μου προσπαθώντας να βγάλω απο το μυαλό μου τον Zayn και το φιλί μας αλλά και το αρρωστημένο τηλεφώνημα του Robert.
Ο μπάσταρδος με κρατάει στο χέρι και σήμερα έχω αυτό το ραντεβού μαζί του.
Το στομάχι μου είναι ενας κόμπος απο εχθες, όταν άκουσα εκείνη την πρόταση να βγαίνουν τόσο ήρεμα απο το στομα του.
"Ω,ω,ω.. αθώο μου κορίτσι. Θέλω να σε ζωγραφίσω γυμνή, να βλέπω τον πίνακα και να αυνανίζομαι".
Διεστραμμένε.
Το λεωφορείο έχει πλέον απομακρυνθεί απο το κεντρο της πόλης κατι που σημαίνει οτι σε λίγο θα φτάσω στον προορισμό μου. Μου έρχεται να τσιρίξω μόνο στη σκέψη αυτου του άνδρα να κοιτάζει κάθε εκτεθημένο σημείο του σώματος μου.
Μα τι μπορούσα να κάνω; Ενα αρνιόμουν, εαν έλεγα όχι σε αυτή τη "πρόκληση" θα έβαζα σε κίνδυνο όλους τους υπόλοιπους. Και κυρίως τον Zayn. Με είχε προειδοποιήσει άλλωστε...
"...θυμάσαι τον φίλο σου,τον Zayn, σωστά; Αυτόν τον ηλίθιο που είχε ντυθεί σερβιτόρος την εκδηλωση; Ναι, ξέρω πόσο τον αγαπάς κι ειμαι σίγουρος πως δε θες να φυτευτεί στο κεφαλάκι του μια σφαίρα"
Πως θα μπορούσα να κάνω κατι που θα πλήγωνε εκείνον. Θεέ μου, δεν φαντάζομαι τη ζωή μου χωρίς τον ενοχλητικό μελαχρινό άνδρα που αναστάτωσε την ύπαρξη μου. Χωρίς την επιβλητική του παρουσία που με έκανε να ερωτεύομαι κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Πως θα μπορουσα να ζήσω χωρίς εκείνον..
Θα κάνω τα πάντα για εσένα Zayn.
Τα κόκκινα γραμματα στο συστημα αναγγελίας στάσεων με επανέφεραν στην πραγματικότητα και λιγα λεπτα αργότερα κατέβηκα απο το λεωφορείο με τη καρδιά μου να χτυπά πιο δυνατά τώρα.
Τα πόδια μου τρέμουν και αρνούνται να με ακολουθήσουν. Λες και γνωρίζουν την τρέλα που πάω να κάνω. Λίγο αργότερα έχω φτάσει εξω απο την τρομακτικα μεγάλη βίλα και πρεπει να είναι τουλαχιστον  πεντε ολόκληρα λεπτα που στέκομαι σκεπτόμενη τι θα επακολουθήσει.
Μόνο όταν η ηλεκτρονική πόρτα ανοίγει αργά καταλαβαίνω οτι ήρθε η ώρα να μπω μέσα για δεύτερη συνεχόμενη φορά αυτή την εβδομάδα.
"Πρέπει να είσαι η Valerie Liane. Ο Κύριος Robert σε περιμένει στο γραφείο του. Ακολούθησε με." ένας ψηλός μπρατσομενος άνδρας μου δείχνει το δρόμο προχωρώντας μπροστά μου.
Φυσικά και θα είχε μπράβους. Θα είχε σκοτωθεί από την πρώτη ημέρα χωρίς καμία ασφάλεια για το τομάρι του.
Η μεγάλη επιβλητική πόρτα είναι κλειστή μέχρι τη στιγμή που ο τύπος μπροστά μου την ανοιγει και με ενημερώνει να περάσω.
"Ω Valerie, ήρθες. Ανυπομονούσα να σε ξανά δω." Κανει μια παύση και κουνώ το κεφάλι μου δεκτικά.
"Οχι πως είχες αλλη επιλογή εαν θέλεις τους φίλους σου ζωντανούς." προσθέτει και γελάει ενω τα ματια του γυαλιζουν.
Είμαι σίγουρη οτι έχει πιει ηδη αρκετά παρολα αυτά ενα ποτήρι γεμάτο μέχρι τη μέση υπάρχει επάνω στο ξύλινο γραφείο του.
"Γιατί το κάνεις αυτό; Τι θέλεις απο εμένα;" λέω γεμάτη αβεβαιότητα και ο τόνος μου προδίδει κάθε ίχνος φόβου και αρνητικού συναισθήματος.
Μόλις τελειώνω την πρόταση μου εκείνος σηκώνεται και με πλησιάζει αργα.
"Θέλω εσένα Valerie. Νόμιζα ημουν ξεκάθαρος στο τηλέφωνο." σταματά μπροστά μου και βάζει δυο τούφες των μαλλιών μου πίσω απο το αυτί μου.
Αηδιαζω μόνο στο άγγιγμα αυτου του ανδρα.
"Είσαι άρρωστος Robert Willow. Ας τελειωνουμε με αυτό τώρα." απαντώ με όση αυτοπεποίθηση μου εχει απομείνει.
Γελάει και προχωρά μπροστά μπαίνοντας στο γνωριμο δωμάτιο. Κοντοστέκομαι και παρατηρώ παλι το δωμάτιο προσεκτικά. Αποχρώσεις μπορντό και σκούρο καφέ.
"Υποθέτω είσαι έτοιμη για το σημερινό πορτρέτο. Σε θέλω αποκλειστικά δική μου σήμερα." οι ρυτίδες στο μέτωπο του  φαίνονται λιγότερο έντονες τώρα.
Τον κοιτάζω αδιαφορα και δεν κουνιεμαι απο τη θέση μου.
"Εμπρός λοιπόν. Βγάλε τα ρούχα σου Valerie και κάθησε αναπαυτικά στην πολυθρόνα. Θα είναι ευχάριστα."
"Δεν ξέρεις τι λες. Τίποτα απο αυτά δεν είναι ευχάριστο.Απλως είσαι ένας διεστραμμένος μαλακας που θα πληρώσει γι' αυτό. Είναι υποσχεση Willow."
Το στομάχι μου σφιγγεται περισσότερο όταν εκείνος κάθεται απέναντι μου και σκαναρει όλο το σώμα μου.
Και τότε το μυαλό μου επιστρέφει σε ενα απο τα βραδιά που είχαμε περάσει μαζί με τον Zayn. "Είσαι δική μου Val. Μονο δική μου."
Τα λόγια του με κάνουν ακόμη και τώρα να ανατριχιάσω αλλά όταν ο Robert με πλησιάζει και στέκεται απέναντι μου η ανάμνηση αυτή θάβεται και παλι στο πίσω μέρος του μυαλού μου.
"Ξέρεις Valerie, προσπαθώ να το κάνω όσο πιο ευκολο γίνεται αλλά δεν με βοηθάς." απαντά και σφίγγει τον μηρο μου δυνατά.
"Ισως τελικά να είναι πιο διασκεδαστικό αν σου βγάλω εγώ τα ρούχα. Ανυπομονω να θαυμασω το κορμί σου." αμέσως βάζει τα χέρια του μπροστά στο στέρνο μου και ξεκινά να ξεκουμπωνει ενα ενα τα κουμπιά απο το πουκάμισο μου. 
Μολις φτανει λίγο πιο κάτω απο το μπούστο μου στέκεται και παρατηρεί προσεκτικά γλύφωντας τα χείλη του προτού συνεχίσει με το τζιν παντελόνι μου.
Θέλω να βάλω τα κλάματα. Όσο λιγότερο ύφασμα καλύπτει το σώμα μου τόσο πιο πολύ θέλω να τρεξω και να φύγω από αυτό το σπίτι και να μη ξανά πατήσω ποτέ το ποδι μου.
Λιγα λεπτά αργότερα και πλήρως εκτεθειμένη στο έλεος του Robert νιώθω το σωμα μου να ανατριχιάζει απο την χαμηλή θερμοκρασία του δωματίου και δακρυα έχουν αρχισει να καλύπτουν όλο το προσωπο μου.
"Ω Valerie.. Τι μου κανεις.." λέει αμέσως μετά  ενω έχω γυρίσει και παλι το κεφάλι μου στην αντίθετη κατεύθυνση παρα τις συνεχείς του παρατηρήσεις να κοιτάζω ευθεία για χάρη του πορτρετου.    
Προσπαθώ όλη την ώρα να στέκομαι όσο πιο προσεκτικά μπορώ δίχως να προκαλώ με την γύμνια μου.
Θεέ μου.. Ας ηταν εδώ..
"Αφησε ελεύθερα τα χερια σου Valerie, δεν χρειαζεται να νιώθεις περίεργα. Σε βρίσκω άκρως ελκυστική" 
Με την άκρη του ματιού μου παρατηρώ τις κινησεις του, είναι τόσο αρρωστημένο όλο αυτό. Δεν μπορω καν να τον αντικρίσω. Δεν πρόκειται να κοιτάξω προς το μερος του.  Με αηδιάζει μόνο η σκέψη του τι κάνει αυτή τη στιγμη έχοντας εμένα μπροστά του.
Ηχοι ευχαρίστησης βγαίνουν απο το στόμα του όσο προσπαθώ να κρατώ το βλέμμα μου αλλού.
Δάκρυα κυλούν και παλι στο δέρμα μου το οποίο καίει πια απο την πίεση και τότε είναι που ο άντρας απέναντι μου σηκώνεται και πλησιάζει την πολυθρόνα μου. Σφίγγω τα μάτια μου και τα κρατώ ερμητικά κλειστά.
"Ω Valerie, είσαι τόσο όμορφη. Θα μπορουσα να κάνω τοσα πραγματα μαζί σου αυτή την στιγμη." το δεξι του χερι χαϊδεύει μερικά απο τα μαλλιά μου και στην συνέχεια κατεβαίνει προς το στήθος μου.
Οχι.
Δεν θα το αφήσω να συμβεί.
Αμέσως σπρωχνω το χερι του απο πανω του και πιάνω το σουτιεν μου και το πουκάμισο μου απο το χερι της πολυθρόνας. Με βιαστικές κινήσεις ντύνομαι και προχωρώ προς την εξοδο του ατελιέ.
"Δεν ειχαμε κανει καμια τέτοια συμφωνία Willow. Ηθελες το πορτρέτο μουγυμνό, το εχεις. Τώρα καλα θα κάνεις να με αφήσεις ήσυχη. Και εμένα και τους φίλους μου."
Ακόμη δεν ξέρω απο που αντλείται αυτή η δύναμη γιατί πραγματικα μέσα μου τα πάντα είναι τόσο αδύναμα που έστω και ενα φύσημα θα έσπαγε κάθε τι.
"Θα τα ξανά πούμε Valerie. Να είσαι σίγουρη." είναι το τελευταίο που είπε όσο εγώ ειχα ηδη βγει στο κυρίως μέρος του σπιτιού.
Σχεδόν τρέχοντας βγήκα απο αυτό το σπίτι και αν με έβλεπε κανείς θα πίστευε οτι είμαι τρελή.
Τη στιγμή που το λεωφορείο έχει ανοίξει τις πόρτες μπροστά μου ανεβαίνω πάνω και κάθομαι στην τελευταια θέση στο τέλος του διαδρόμου και μονο τότε επιτρέπω στον εαυτό μου να ελευθερώσει όλα τα δάκρυα που συγκρατουσα τα τελευταία λεπτα.
Μακάρι να ήταν εδώ εκείνος τώρα. Θα ήξερε ακριβώς πως πρέπει να μου φερθει και τι ακριβώς πρέπει να πει για να με κάνει να νιώσω καλύτερα. Γιατι αυτός είναι ο Zayn, ο δικός μου άνθρωπος.