When The Sun Sets

Day 20, Sunday

A Y A M I

Hapong-hapo ang pakiramdam namin ngayon. Wala kaming tulog at tila wala ring katapusan ang pagtakbo namin dahil sa unknown creature na patuloy pa rin sa pagsunod sa amin.

It seems like it's almost morning dahil sa mga sinag ng araw na lumusot sa mga bintana. Then I realized, tahimik na ang paligid. So I halt and stop them.

Wala na rin ang nasabing kakaibang nilikha. I can't call it halimaw dahil hindi siya nakakatakot in a sense, but the faceless thing made it like it's scary.

Napagtanto ko rin na tama nga si Caleb. This floor seems endless. Ni hindi namin nakita ang cafeteria which is weird dahil every time tatakbo kami patungo sa floor ng cafeteria, babalik at babalik lang kami sa floor kung nasaan ang mga rooms namin.

It's no good running.

"Grabe! Wala tayong tulog, takbo lang tayo ng takbo." Hingal na saad ni Macky.

"Doon tayo sa kwarto kung saan nakalagak ang tatlo." Zara said then waved her way to it.

Sumunod naman kaming apat sa kaniya. Cali seems to be shaking at this moment kaya lumapit ako dito at niyakap ko siya.

"Natatakot ako." She confessed. "Akala ko mamamatay na ako."

"Ssh. Don't say that, Cali." I hug her tight.

"I have been here for almost two months, Aya. I bet tayong lahat."

"Two months?"

"Yeah. The moment I woke up, I started writing in the notebook I found in my side table—"

"Notebook?"

"Yeah."

"Teka, babalik muna ako sa kwarto ko."

I run fast para kunin ang notebook. And there it is, lying in my side table.

I opened it. Oo, hindi na ako sigurado kung ano na ang paniniwalaan ko. Naguguluhan na ako. I am sure ngayon lang ako nakabalik sa kwarto ko after 3 days.

But when I flipped the pages, my eyes opened wide in horror! There I saw it.

How is this possible? Dinala ko ang notebook pabalik sa kwarto kung nasaan sila. I asked, "What happened after we passed out in the cafeteria?"

"We woke up na nakahiga pa rin sa sahig ng cafeteria. Buti nga lang 4pm pa iyon. Kaya nakabalik tayo agad sa kwarto—"

"The day you grabbed me, paano akong nakabalik sa sarili kong kwarto?"

"Bakit ate? May hindi ka na naman ba maalala?"

"May naalala ako kaya nga bumalik ako doon and I grab this notebook—"

"Seriously, Aya, you confused us too!" Cali said in an irritated tone. "Ikaw nga itong hindi namin maiintindihan, eh. Lagi ka nalang tulala at kailangan ka pa naming akayin, every time. Then suddenly bumalik ka bigla sa room mo. Buti nga napadaan ako doon! Kung hindi, wala ka na siguro ngayon."

Hindi ko alam kung ano ang isasagot ko kay Cali kaya nananahimik nalang ako. Ni hindi ko na sana ipapakita ang notebook but then Macky asked about it.

"Ate, anong notebook ang nakuha mo?"

"Heto."

I handed it to him.

"Te, what's wrong with you? Wala namang kwenta." Umingos pa si Zara pagkasabi noon.

"What?" Dali-dali kong kinuha ang notebook. But I clearly saw the written words in each page. Paanong hindi nila nakikita?

"Bulag ba kayo? Ayan, o." I pointed it to them just to receive confused looks on their faces. "Gosh! This is so frustrating." Napaiyak na ako ng tuluyan sa harapan nila kaya pinahid ko agad iyon pero umupo ako sa couch. Mabuti na lang at nasa cr ang mga bangkay. Hindi namin ito basta-basta masisinghot. Sira na sana moment ko ngayon.

"Okay, kalma ka lang. Pwede?" Caleb said. "Ano ba ang nasa notebook?"

Hindi ako sumagot. Pinagkaisahan ata nila ako.

"Look, I am sorry for being a bitch to you lately kasi kami rin eh. Naguguluhan. Na-pu-frustrate din. Masisisi mo ba ako kung i-bi-blame kita sa mga nangyayari?

Kasama ka lang namin this entire happenings tapos sasabihin mo bigla na wala kang maalala? Na may panaginip ka? Na may nakikita ka sa notebook na iyan?

Kung nag-iisip ka, you can understand me. Now tell me, sino ang hindi magdududa sa iyo?"

+ + +

Magdududahan na kaya sila mula ngayon? Bakit kaya si Ayami ang pinagbibintangan ni Cali? Abangan!