Genoeg! {On Hold}

H1- Een nieuwe jongen

'Mevrouw Silver, let u ook even op?' vraagt de stem van mevrouw Lukhoudt.
Ik schiet overeind. 'Sorry mevrouw, ik dacht na over de vergelijking van A tot B in concentraat tot C wanneer C een negatief getal is,' probeer ik mijn hachje te redden.
'Wat fijn dat u zo geïnteresseerd ik wiskunde bent, mevrouw Silver, jammer alleen dat u nu bij aarderijkskunde zit,' zegt Lukhoudt.
Ik word rood. Achter me hoor ik gegrinnik. Ik negeer het.
'Gaat u zich maar melden bij de direc-' begint Lukhoudt, maar ze wordt ruw onderbroken door de deur die openvliegt.
'Hey, hoi, sorry, ik kon het lokaal niet vinden,' zegt een jongen. Hij heeft een olijfkleurige huid en felblauwe ogen.
Lukhoudt draait zich naar hem om. 'Hoe durft-' begint ze, maar dan beseft ze dat ze hem nog nooit heeft gezien. 'Nieuw zeker?' vraagt ze.
Hij knikt.
'Hoe heet je?'
'Benjamin,' zegt hij terwijl hij tegen de deurpost leunt.
'Benjamin wat?' vraagt Lukhoudt.
'Benjamin Mesnavo,' zegt hij.
'Nou meneer Mesnavo, ga maar zitten.'
'Waar?' vraagt hij.
Lukhoudt wijst een plaats aan en hij gaat zitten.
De les gaat gewoon door zoals hij begonnen was. Dankzij Benjamin hoef ik nu niet meer naar de directrice. Ik neem me voor hem na de les te bedanken.

'Hey!' roep ik.
Benjamin draait zich niet om.
'Hallo? Benjamin?' roep ik.
Hij draait zich om. 'Wat moet je?' vraagt hij.
'Ik wilde je bedanken,' zeg ik.
Hij trekt een wenkbrauw op. Iets in hem zorgt dat ik zenuwachtig wordt.
Ik merk dat ik hem aanstaar als hij -duidelijk niet voor de eerste keer- vraagt waarvoor ik hem wil bedanken.
Ik word rood. 'O, eh, ja,' zeg ik onhandig.
Hij kijkt me afwachtend aan, terwijl hij met zijn voet op de grond tikt.
'Ik wilde je bedanken omdat ik dankzij jou niet naar de directrice moet,' zeg ik.
Hij kijkt me nietbegrijpend aan.
'Lukhoudt wilde me er net heen sturen toen jij binnenkwam,' leg ik uit.
Hij haalt zijn schouders op.
'Dus daarvoor wilde ik je bedanken,' zeg ik.
Hij haalt weer zijn schouders op.
'Bedankt, dus,' zeg ik.
'Jaja, ik begrijp je wel, maar het boeit me dus echt niks,' zegt hij.
Ik voel dat mijn ogen groot worden. 'Nou, ik wilde alleen maar aardig zijn, hoor!' zeg ik beledigd.
Hij haalt zijn schouders op.
'Kun je nou eens ophouden met je schouders ophalen?' vraag ik geïrriteerd.
Hij grinnikt.
'Wat sta je nou te grinniken?' roep ik uit.
'Hoe heet je?' vraagt hij.
Ik ben even overdonderd. Dan herstel ik me, en zeg mijn naam.
'September.'
'September?' herhaalt hij ongelovig.
Ik word rood. 'Ja, September,' zeg ik zacht.
'Hoe heet je zus, October?' vraagt hij lachend.
Ik word zo mogelijk nog roder en schudt mijn hoofd.
'Onee? Hoe heet ze dan?' vraagt hij.
Ik mompel iets.
'Wat?' vraagt hij.
'April,' zeg ik.
Hij begint heel hard te lachen.
Ik voel tranen opkomen, maar hou me groot. 'Het is altijd beter dan Bastiaan,' zeg ik.
'Benjamin, ik heet Benjamin. Ben je dat nu al vergeten?' vraagt hij.
Ik voel de moed weer wegebben.
'Hm,' zegt hij, 'dacht ik al.' Dan draait hij zich om en loopt weg.
Ik blijf overdonderd achter. Ik voel me ook verdrietig. Ik kan er toch ook niks aan doen dat ik September heet? Mijn ouders hebben elkaar in april ontmoet, en in september zijn ze getrouwd. Vandaar September en April. Ik zucht en trek mijn lichtblauwe kiplingrugzak wat hoger op mijn schouder. Dan begeef ik me naar de volgende les.
***
Ik zit op mijn kamer me te concentreren op mijn engelse huiswerk.
Tenminste, dat was de bedoeling. Het lukt niet echt. De woorden van Benjamin blijven door mijn hoofd spoken. Waarom doet hij zo gemeen? Wat heb ik hem misdaan? Misschien was het wel helemaal niet gemeen bedoeld, wie weet. Ik zucht.
'Tember?' klinkt ineens een stem.
Ik draai me om en zie mijn zus, April.
Ze heeft net als ik caramelkleurig, bijna rood haar. Haar ogen zijn ook de mijne: groen, als het steeltje van een madeliefje, zoals mijn moeder altijd zegt. Het enige verschil is dat zij een kop groter is dan ik en een kleinere cupmaat heeft. Voor de rest lijken we heel erg op elkaar. We hebben hetzelfde figuur, en vroeger dachten mensen altijd dat we een tweeling waren.
'Tembertje, gaat het wel?' vraagt ze bezorgd.
Ik wil het haar vertellen, we zijn heel close, maar om de een of andere reden doe ik het niet. Misschien omdat hij haar ook beledigde.
'Ja, het gaat,' zeg ik.
April trekt haar wenkbrauwen op, ze gelooft het niet, maar ze zegt niks. Ze komt alleen naast me op de grond zitten.
Ik draai een beetje op mijn bureaustoel en probeer me weer op mijn werk te concentreren, maar het lukt niet. April staart me zo inwendig aan.
Ze trekt de woorden haast uit mijn mond. 'Er was een nieuwe jongen,' begin ik, maar ik stop. Ik wil het haar niet vertellen. Ik ben te bang.
'Ben je verliefd op hem?' vraagt April.
Ik kijk haar aan.
'Niet dus.' Eng gewoon hoe goed ze mij kent! Ik wend me af en kijk weer in mijn engelse boek.
'Tember, je kunt mij alles vertellen, hè,' zegt April.
Ik knik. 'Maar er is niks. Er was gewoon een nieuwe jongen, meer niet,' lieg ik.
'Volgens mij was er wel wat meer met die nieuwe jongen, alleen wil je het me nu niet vertellen,' zegt April.
Ik antwoord niet en blijf met mijn blik bij het boek.
April zucht en staat op. Dan loopt ze weg. Ik hoor een deur dichtgaan. Ik kijk achterom. April heeft de kamer verlaten. Ineens heb ik spijt. Ik had het haar zo graag verteld! Maar iets houdt me tegen. Ik kan het niet.

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

Okay, for the first time in life an A/N!! Meestal hou ik er niet zo van, maar het moest gewoon :) Allereerst denk ik dat ik behoorlijk spijt ga krijgen van drie lopende verhalen op mijn profiel (zoute zoenen en zoete zeemonsters haal ik er tijdelijk af, net zoals ninja hamster). Maar ik kreeg ineens inspiratie!! Dus.. Nou ja, zeg maar wat jullie ervan vinden! Dit hoofdstuk is nog voor niemand, ik heb nog geen reacties ofzo.. Dus ik kan ook niet zeggen wie de liefste heeft! :)

X A Little Princess