Zaman geçiyor, hergün bir yaprak. Hergün bir damla daha hayattan. Büyüyorum anne. Hani içinde bir kıvılcım olur ya, hani herşey çok güzeldir. Benim kıvılcımım kor oldu. Ama bak herşey yolunda değil mi anne?
Hani ufacık bebekken sadece acıkınca ağlarmışım. Başka zamanlar da hep gülermişim. Artık sadece acıkınca ağlamıyorum anne. Bak yıllar ne kadar çabuk geçmiş. Sadece gülümsemeyi öğrenmişim. Belki de öğretilmişim.
Ben büyüdüm be anne. Yanından ayrılmayan kızın, baka artık uzaklarda. Üstelik yanlız. Hemde herkesin içinde anne. Öyle bir de tuzağa düşmüş ki.. Of dese olmaz, yok dese hiç.. Adını bile koyamamış. Yardım etsene anne.
Anlayacağın eskiyi özledim anne, yeniden çocuk olmayı. Sadece acıkınca ağlamayı ve hiç şimdiyi yaşamamayı. Zaman geri gitmez değil mi? Ya da ben yeniden çocuk olamaz mıyım? Söylesene onu unuttum diyebilir miyim? Yani herşey söylemek kadar kolay olabilir mi anne ?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bir Umut
ChickLitÇek ellerini kalbimden.. Hayatta herkes tarafından kırılan bir kızın, kendi iç dünyası..? Beni ben yapan siz miydiniz? Hayır, karanlık dünyamda birer kirdiniz. ?
