LORENA

Chapter 17

PABALIK NA si Jhun, sa silid ng kapatid ng tumunog ang cellphone.

Nang makita niya kung sino ang tumawag kaagad na sinagot.

"Hello, Mark. Napatawag ka may kailangan kaba sa akin?"

"Hello, Jhun. Magtatanong sana ako saiyo kung nakita mo na ba si Lorena!"

Walang alinlangan na sumagot si Jhun."Yes, Mark. Nakita ko na siya at kasama ko ngayon ang kapatid ko."

"Talaga bro?"may galak sa boses nito.

"Oo, bro teka bakit mo pala natanong kung nakita ko na ang kapatid ko?"

"Ha? Eh, kasi bro, hanggang ngayon hindi ko pa rin siya nahahanap pa. Kamusta na siya?"

"Okay naman siya nanganak na ang kapatid ko."

"Thank God, she's safe. Anong anak namin bro?"kunwaring tanong niya.

"Lalake, Mark!"

"Really? Puwede ko ba siyang puntahan diyan bro?"

"Hindi maaari, Mark. Dahil mula ngayon puputulin ko na ang ugnayan namin saiyo, kakalimutan ko ang ginawa mo sa kapatid ko."

"Pero, Jhun. Ako ang ama ng anak niya, may karapatan akong makita ito!"

"Hindi, Mark. Wala kang anak sa kapatid ko, at lalong wala kang karapatan sa bata dahil hindi ikaw ang kilalanin niyang ama paglaki niya kundi ako.

"Jhun, hindi naman puwede iyan diba?"

"Mark, you are a married person na buo ka ng sarili nong anak sa asawa mo. From now on, ako na ang ama ng baby ng kapatid ko, ang hiling ko lamang sayo Mark, huwag munang guluhin pa ang buhay ng kapatid ko pag ginawa mo ito magkakamatayan tayo, Mark!"

Hindi nakaimik si Mark he know his friend pagsinabi ginagawa.

"Sige na may pupuntahan pa ako bye!"pag kasabi kaagad ng ini off ni Jhun ang cellphone.

Nabg matapos silang pag-usap ng kaibigan inihinto muna ni Mark ang kotse.

"Hindi ganun kadali, Jhun. Ama ako pero tama ka, hindi ko na guguluhin pa si Lorena, para walang gulo aalis ako sa bansa pipilitin kung kalimutan na may anak ako sa kanya para sa ikakatamik ng lahat.

Mark took a deep breath, kahit na ayaw niya dahil gusto niyang makasama ang anak no choice siya kundi ang lumayo na lamang.

PAG KALABAS ni Lorena sa hospital kaagad na silang umuwi sa kanilang magulang.

"Lorena, anak ko,"napaluhang sinalubong ako ni Mama.

Pumatak na rin ang luha ko, si Mama nangayayat alam ng dahil sa akin. Si Papa nakatingin lamang sa akin may takot ako pero tatangapin ko kung ano man ang parusa nila sa akin.

"Mama, Papa, patawarin po nyino ako sa nagawa ko!" lumuhod ako sa harapan nila.

"Anak, huwag gawin iyan!"kaagad akong itinayo Mama.

"Mama, Papa, mapapatawad po ba ninyo ako? Kay laki ng ganawa kung kasalanan!"

"Anak, siyempre naman wala kang kasalanan para humingin ng tawad sa amin nagkamali ka lamang ng tinahak anak."

Lumapit si Papa sa akin niyakap niya ako. Sa ginawa ni Papa napahagulgol ako! Yumakap din si Mama sa amin.

Habang si Kuya na karga ang anak ko namumuo ang luha sa mata.

Nang matapos ang amin yakapan.

"Mama, Papa. Ang apo ninyo oh, hinintay rin niya ang mahug siya."