Gök'yüzü Cinayeti

×1×:Gökyüzü İntiharı

Merhabaaaaaa :))) Bu benim ilk hikayem. Aslında uzun zamandır başlamayı düşünüyordum ama bir türlü fırsat bulamamıştım. Şimdi bu fikrimi destekleyen ve bana yardım eden Merve arkdaşıma teşekkürlerimiiii sunarımmm :))
İyi okumalar ;))

Gökyüzüm,aydınlığım,sevgilim,kalbimi verdiğim insan. Bir dilek hakkım olsa o güne döner seni kurtarırdım. Seni yalnız bırakmaz, ne kadar zaman geçirdiysem seninle onun 2 katını,yetmez ise tüm hayatımı seninle geçirirdim. Yeter ki yanımda olsaydın. Sensiz nefes almakta güçlük çekiyorum. Biliyorum belki nefes alamazdım ama beni hayata bağlayan tek şey bizim bu halde bulunmamıza sebep olanları bulabilmek. Sana söz veriyorum onları bulacağım. Seni benden alıp uzaklaştıranlara cezasını VERECEĞİM.

Son kez toprağını okşayıp kalktım,elimde en sevdiği çiçekler vardı. Karanfilleri baş ucuna koyup uzaklaştım oradan.

Allahım kafam almıyordu bunu kim yaptı? Ne istemiş olabilirdi bizden? İki seven insandan..

Düşünceye dalmışken bir ses duydum.

"Barkın?"

"Ne var Hakan?"

"Kardeşim iyi misin? Lütfen kendine gel. Seni böyle görmek istemiyorum. Ma.."

"Sakın o kelimeni tamamlama. Benim olanın adını kimse ağzına almayacak!"

"Tamam kardeşim ama korkuyorum senin bu halinden. O gittikten sonra hiç gülmedin,hiç bizimle eğlenmedin. Hatta hiç dertleşmedin bile. Bize katılır, sahilde yürür, birbirimize günümüzü anlatırdık. Birimizin derdini hepimiz dinler birlikte çözüm bulurduk."

"Sen ne dediğinin farkında mısın? Sen onsuz gülümsememi mi istiyorsun? Saçmalama lütfen. Kardeşim sadece aklımda Mavi var çünkü onsuz yaşamayı hayal bile edemezken mecburen yaşıyorum. Benim tek derdim bu ve bunu da biliyorsunuz. Çözüm sadece onun katilini bulmak. Bana bu konuda yardımcı olabilirsin."

"Tamam kardeşim. Anlıyorum seni, gel eve gidelim. Halime Teyze merak ediyordur."

"Biraz daha merak ediversin. Benim işim var."

"Tamam kardeşim. Kendine dikkat et sakın bir şey yapayım deme!"

"Sence o katilleri bulmadan gider miyim? Gitmem."

Ne mi yapacaktım? Tabiki evine gidip eşyalarını alacaktım. O şeref yoksunu ailesi izin verirse.
 
Kapıyı çaldığımda karşıma hizmetçileri çıktı.
İzin alıp içeri girmeye kalkışınca beni engelledi.

"Neden giremiyorum acaba?"

"Girmenize izin yok beyefendi zorlamayınız."

"Bu saçmalık. Sevgilimin evine de giremezsem daha nereye girebilirim ki. Neden girmeme izin verilmiyor?"

"Bilemiyorum."

"Hanımefendiye sorabilir miyim peki içeri girip?"

"Bir dakika. Ben sorup geleyim."diyip kapıyı kapattı.

Biraz bekledim ve kapı tekrar açıldığında karşımda Esin Hanım'ı gördüm.

"Niye geldin?"dedi. Sesinde en küçük bir üzgünlük yoktu. Yüzü sinirli gözüküyordu. Bu da büyük ihtimal benim gelmemle alakalı. Kendileri beni pek sevmez. Kızının mutluluğunu istemiyordu da.

"Sevgilimin eşyalarını toplamaya. Benim de hakkım yok mu onun hatıralarından bir parça koparıp almaya."

"Yok, hem o artık hayatta değil. Bundan dolayı o senin sevgilin değil burası da onun evi olmuyor. Zorluk çıkartmadan git." dedi ve eliyle dışarıyı gösterdi.