Εδω και 7 μηνες ειμαι καθε μερα με τον κολλητο μου. Ναι τον κολλητο μου. Και ναι, δεν μου λειπει πια ο κολλητος μου τοσο, γιατι πολυ απλα ειναι σαν να τον εχω εδω, απλα σε σωμα σκυλου. Αυτον τον καιρο εχουμε γινει αχωριστοι, τον εχω φερει σπιτι αρκετες φορες που οι γονεις μου ελειπαν και εχουμε περασει πολλα. Οτι κι αν εγινε αυτους τους μηνες το εχω ξεπερασει πολυ ευκολα, μαζι και ολα αυτα που με κατεστρεφαν τοσα χρονια. Με ολοκληρωσε. Με ξαναγεμισε και μου επεστρεψε τον χαμενο μου εαυτο. Με αγαπησε σχεδον οσο τον αγαπαω και γω, η μαλλον οσο τον αγαπαω και γω, αμιβαια συναισθηματα, σιγουρια, ασφαλεια, ενα σπιτι. Ενα καταφυγειο απο αυτον τον σκαρτο κοσμο που ζουμε. Μα μαζι, καταφερνουμε τα παντα. Γιατι δεν ειμαστε απλα φιλοι, ειμαστε οικογενεια. Αδελφια.
KAMU SEDANG MEMBACA
# ICANTEVEN✔
Cerita Pendek🎉Δεν μπορουσα ουτε να το φανταστω, μα τωρα πρεπει να το ζησω.
