Ακομα μονη. Με αναμνησεις να κοβουν βολτες στο μυαλο μου. Καμμενο κι αυτο, απ το πολυ χορτο. Ναι ξερω, μαλακια, μα πως να αντεξω τετοιον πονο μονη; Δεν εχω κανεναν να μιλησω για οτι με ποναει. Κανεναν να με κανει να νιωσω καλα. Ουτε να μου δωσει οσα εχω χασει. Καποιον που να τον αντικαταστησει. Ακομα μια γουλια. Τελος το μπουκαλι. Αλλο ενα μπουκαλι ουισκι απ το πανω ραφι. Εκει κραταμε τα καλα ποτα. Νιωθω τοσο καταπιεσμενη εδω μεσα, βαρεθηκα το δωματιο μου, ειναι τοσο αδειο. Μακαρι να ηταν εδω να το γεμισει. Περνω τα ακουστηκα μου και το κινητο μου. Θα παω βολτα, να κανω ενα τσιγαρο και να ηρεμησω λιγο. Βγαζω ενα διευρο απ την τσεπη μου και παιρνω μια σακουλα πατατακια απ το περιπτερο διπλα στο σπιτι μου. Περπησα για λιγο ακομα. Εκατσα κατω. Κουραστηκα, οπως καθε μερα. Δεν εχω βιταμινες λενε. Σιδηρο. Βγαζω αλλο τσιγαρο και το αναβω κι αυτο. Ενας σκυλος καθεται απεναντι μου και με κοιταει. Τον κοιταγα για πολλη ωρα. Ξαφνικα σηκωνεται και ερχεται προς το μερος μου. Μου σκουνταει το χερι με το κεφαλι του με αποτελεσμα το τσιγαρο που πριν ενα δευτερο καπνιζα, να πεσει κατω και να γινει ενα με τον μουκεμενο δρομο. Ναι, εβρεχε πριν. Πολυ μαλιστα. Φεβρουαριος μηνας ειναι, λογικο. Θυμωσα, αρκετα μπορω να πω. Του φωναξα αθελα μου. Αλλα αντι να φυγει απλα προσπαθησε να με κανει να του δωσω σημασια. Χαμογελασα. Επιασα 2 γαριδακια απο το σακουλακι και του τα εδωσα. Καθισε διπλα μου και αρχισε να μασουλαει τα γαριδακια λεε και ειχ να φαει μερες. Μετα του εδωσα κι αλλα, κι αλλα, και περισσοτερα, μεχρι που η σακουλα αδιασε. Με κοιταει με αυτα τα μπλε του ματια. Με σκλαβωνει το γλυκουλι. Του δινω το τελευταιο γατιδακι που κραταγα στο χερι μου ετοιμη να το φαω. Μα προτιμω να το φαει αυτος. Δεν ξερω γιατι, απλως μου δημιουργηθηκε μια αδυναμια για εκεινον.
