# ICANTEVEN✔

Ολα οσα ειχα χασει.

Σημερα δεν ειναι καλη μερα. Το νιωθω. Οαλι με επιασε κριση. Κριση καταθλιψης. Το παθαινω συχνα απο τοτε που εφυγε ο κολλητος μου. Δεν πηγα καν σχολειο. Ουτε στον φιλο μου πηγα. Ουτε την επομενη μερα. Ουτε την μεθεπομενη.

Ξημερωσε. Ντυθηκα και εφυγα κατευθειαν. Πηγα στον φιλο μου. Ηταν εκει. Πηγα να τον χαιδεψω μα απομακρυνθηκε. Στο βλεμμα του ειναι φανεροα ο θυμος. Λογικο, τον αφησα μονο τοσες μερες. Του εδωσα φαι. Δεν το τρωει. Απλα καθεται και με κοιταει. Με θυμο. Και..απογοητευση. Τοτε αρχισα να κλαιω. Να του φωναζω ποσο μου λειπει ο κολλητος μου και το ποσο πολυ θελω να πεθανω. Επειτα σηκωθηκα και εφυγα. Ετρεξα σπιτι. Πηρα το ξυραφακι. Ο φιλος μου απογοητευτηκε μαζι μου. Δεν με αγαπαει πια. Καθως παω να σειρω την λεπιδα στο χερι μου και να τα τελειωσω ολα, ακουω το τηλεφωνο να χτυπα. Αφησα την λεπιδα και το σηκωσα.  Ο πρωιν μου. Μαλακας. Του το κλεινω και πεφτω για υπνο. Το επομενο πρωι παω παλι στον φιλο μου. Με μια μικρη ελπιδα πως θα με περιμενει ξανα. Και με περιμενε. Με θυμωμενο βλεμμα, αλλα ηταν εκει. Τοτε καθισα διπλα του και του ειπα τι πηγα να κανω. Το πως σοθηκα και το ποσο πολυ ποναω για τον κολλητο μου. Μα πανω απολα ποσο ποναω που τον απογοητευσα. Τοε με κοιταει με αυτα τα υπεροχα ματια που τοσο πολυ αγαπαω και χρειαζομαι. Μπορει να μην μιλαει, μα καταλαβαινω. Καταλαβαινω τι θελει να μου πει. Πως ακομα με αγαπαει. Και θα το κανει οτι κι αν εχει συμβει. Τον σφιγγω στην αγκαλια μου και για ακομα μια φορα συνειδητοποιω το ποσο αναγκη τον εχω. Το ποσο πολυ τον αγαπω και τον χρειαζομαι. Πωσ σε αυτον βρηκα ολα οσα δεν ειχα και ολα οσα ειχα χασει τοσα  χρονια.