# ICANTEVEN✔

Απογοητευση.

"oh you cant hear me cry,
see my dreams all dye
from where youre sranding on your own
oh its so quiet here
and i feel so cold
this house no longer feels like home."

Και τσακωθηκαμε. Χοντρα. Μεγαλη ιστορια. Τα καλα τελικα εινα δυσκολο να τα κρατησεισ λενε. Μπορει τελικα να μν ειπαμε κουβεντα, μα τα βλεμματα μασ τα ειπαν ολα. Το δικο μου γεματο πονο και το δικο του απογοητευση. Εχουν περασει 2 μερες απο τοτε. Το μονο που σκεφτομαι καθε μερα ειναι πως θα ηταν αμα ειμασταν μαζι, οτι και να κανω. Απ οπου κι αν περασω το μονο που βλεπω ειναι οι αναμνησεις μας, ακομα και το σπιτι μου σιχαθηκα ετσι μονο. Μου μοιαζει ξενο πια. Δεν αντεξα αλλο. Ετρεξα ωσ το σημειο. Ηταν εκει. Και του ειπα ποσο τον χρειαζομαι. Ποσο μου λειπει και ποσο κενη ειμαι χωρις αυτον. Και του αφιερωσα κσι ενα τραγουδι, το αγαπημενο μου. Γιατι τον αγαπαω, κι ας μην το δειχνω τοσο κι ασ μην του το λεω κι ας τον κουρασα γιατι αυτο ηταν μια αιτια. Η κουραση. Η κουραση του να περνας καποιες καταστασεις ξανα και ξανα. Η κουραση του να συγχωρεις καποιον και να ξανακανει τις ιδιεα μαλακιες. Μα τον αγαπω. Τον χρειαζομαι. Τον εχω αναγκη. Δεν μπορω να ζησω ετσι, τον συνηθισα διπλα μου. Στιριχτηκα σε αυτον, εξαρταθηκα απο αυτον, μα εφυγε. Εξ αιτιας μου. Ειπα τα τελευταια μου λογια, καποια πραγματα που παντα ηθελα να πω, μα ποτε δεν ειχα το θαρρος να τα ξεστομησω, γιατι ποτε δεν ημουν καλη στα λογια. Δεν ειμαι τελεια για τον φιλο μου, μα το χειροτερο εινα πωα δσν ημουν καλη φιλη πια. Δεν μπορουσε να με καταλαβει πια. Το ειδα στο βλεμμα του. Απογοητευση.