Mijn verleden, onze toekomst ~ De Buurtpolitie {#MVOT} (VOLTOOID✔️)

Hoofdstuk 10

Koen en ik komen de volgende dag na onze patrouille terug op kantoor. Meteen als we de bureauruimte inkomen worden alle hoofden naar ons gericht. Of eerder naar mij. Iedereen kijkt me aan. "Waarom kijken jullie zo?", vraag ik. "Is het waar wat Robin vertelde?", vraagt Brigitte vol medelijden in haar stem. "Wat heeft hij verteld?", vraag ik bang. "Van vroeger, dat je... je zo gepest geweest bent en dat je broer vastgezeten heeft enzo...", reageert Femke. Geschrokken kijk ik rond. Hij heeft het wel verteld. Hij heeft alles verteld. "H-hoe weten jullie dat?", vraag ik. "Toen Robin naar de onderzoeksrechter gebracht werd wou hij ons nog allemaal spreken en toen heeft hij een heel verhaal verteld", zegt Eric. Floor komt naar me toe maar ik draai me om en ren naar buiten. Onderweg begin ik te huilen. Buiten zet ik me neer op een trap en laat mijn hoofd in mijn handen zakken. Nog geen vijf seconden later komt Koen ook naar buiten. Hij komt naast me zitten. "Is het niet beter dat ze het weten?", vraagt hij voorzichtig. "Nee. Ik wil niet dat ze mij anders gaan bekijken of behandelen. Ze mochten het gewoon niet weten", reageer ik. Hij trekt me tegen zich aan. "Gaan we terug naar binnen?", vraagt hij na een lange stilte. "Ik weet het niet...", zucht ik. "Ze zullen het wel begrijpen", zegt hij. "Misschien wel... misschien is het inderdaad beter dat ze het weten", zeg ik. Koen knikt. Hij staat recht en trekt me ook recht. Hij geeft me nog een kus voor we naar binnen gaan. Als we weer de bureauruimte weer binnenkomen staat iedereen nog op dezelfde plek als daarnet. "Ja, het is waar. Ik weet niet wat hij verteld heeft, maar het is waarschijnlijk allemaal waar", zeg ik zacht terwijl ik op mijn lip bijt. Ik durf niemand aan te kijken. "Waarom heb je ons niks verteld?", vraagt Brigitte. "Omdat ik niet wou dat jullie mij anders gingen behandelen. Ik heb nu eindelijk vrienden en ik had geen nood aan medelijden", antwoord ik. "Dus van het pesten, jouw broer dat een pester in het ziekenhuis geslagen heeft, in een instelling beland is en Robin die jou verkracht heeft... is allemaal waar?", vraagt Eric. Ik knik. "Dat is verschrikkelijk...", zegt Brigitte stil. "In mijn vorig korps zijn ze het ook te weten gekomen en niemand wou nog tegen mij praten. Nu willen jullie zeker niks meer te maken hebben met mij...", zeg ik. "Tuurlijk wel. Tineke, het is verschrikkelijk wat je meegemaakt hebt maar je bent wie je bent. Het bewijst alleen nog maar is dat je een super sterke vrouw bent", zegt Femke meteen. Ik kijk haar aan. "Inderdaad. Je bent zo'n geweldige vrouw. Je bent zo vrolijk, zo lief, behulpzaam en echt een fantastische politieagente", valt Brigitte haar bij. "We zouden geen een van ons allemaal zonder jou kunnen, Tineke", zegt Patrick. Ik kijk iedereen een voor een aan. Ze glimlachen me allemaal bemoedigend toe. Hun woorden doen me zo'n deugd. Als laatste kijk ik naar Floor en Koen, die naast me staan. "Ze hebben gelijk", zegt Koen zacht. Ik glimlach naar hem. "Jullie weten niet hoe blij ik ben dit te horen", glimlach ik en veeg de tranen van mijn gezicht. "Het is de waarheid, je bent een fantastische vriendin", zegt Obi. Het doet me zo veel plezier dit allemaal te horen. Ik heb echt het gevoel dat ik gewaardeerd word hier, en dat is ook zo. Brigitte komt naar me toe en geeft me een knuffel. "Als er iets is mag je altijd met mij praten he", zegt ze als ze me loslaat. "Dank je", bedankte ik haar.