BTS ile hayal et (Özel)

🍂Yoongi 🍂

Bu hikaye Yoongis_Heart   adlı okuruma yazılmıştır.İyi okumalar.
Umarım beğenirsiniz.
~Size ôzel hikaye yazmamî isterseniz mesaj atabilirsiniz.
Oy vermeyi ve yorum yapmayî unutmayîn.
~Şarkı ekledim  yukarıdaki resmi kaydırarak dinleyebilirsiniz.
**************************

Gözlerimi açtığımdan beri ailesini hiç görmemiş bir kız çocuğuyum ben...
Kendi suçum olmadığını bile bile kendini suçlayan, her gün "neden doğdum? Neden yaşıyorum? Tüm bu olanların sebebi ne?" Diye düşünüp saçlarımı çekiştirerek ağlayan, hıçkırıklarım duyulmasın diye susarak ağlamaya çalışırken kalbini düşünmeden kendini hırpalayan masum bir kız çocuğu sadece...

Tam 20 yıl önce bugün benim yetimhaneye bırakıldığım gün. Kaderim en başından beri belliymiş diye düşündüm her zaman.Doğduktan 2 ay sonra yetimhaneye bırakılan bir meleğin , masum bir insanın kaderi naıl güzel olabilir ki?
Yetimhanede geçen 14 yılımın 9 yılı koca bir boşluk, ışık olmayan bir karanlıkta yok olmuş gibi...
Geri kalan 5 yılımsa hayatımın en değerli günleri.O günü hatırlıyorum.Soğuk bir sabahtı, kar her an yağacakmışcasına soğuk ve karanlık bir sabah.Soğuktan dolayı üstümdeki battaniyeye sıkıca sarılmış ve kasılmış bedenimle uyandım.Gözlerimi açtığımda karşımda gördüğüm manzaraya o kadar alışmıştım ki artık buna şaşırmıyuordum.Odamızdaki ben hariç tüm çocuklar yatakları birleştirerek birbirine sokulmuş uyuytordu soğuktan donmamak için.Yatmadan önce duyulan titreyen çeneleriyle konuşmaya çalışan kader ortaklarımın sesleri artık beni rahatsız etmiyordu.Neden mi tektim? Kendini bırakan tek çocuk bendim sanırım.Umuta asla inanmayan, ne kadar inanmak istesemde canım acımasın diye inanmamaya çalışan tek çocuk bendim.
Gıcırdayan yataktan kalktım ve sıkıca tuttuğum yorganı yavaşça üstümden kaldırarak bedenimin soğuğa alışmasına izin verdim.Zaten yerde olan yataktan kalkmadan en yakındaki terlikleri aldım ve ayağıma geçirdim.Burada "senin-benim" kavrami yoktu, herşeyi ortak kullanıyorduk.Gözlerim görmese lavobonun buz tuttuğuna inanabilirdim.Zaten soüuk olan bu yerde akan sularda farklı değildi.Yüzümü yıkadıktan sonra soğuk sudan dolayı kızaran suratımı ellerimin arasına alarak ısıtmaya çalıştım.Bir kaç kisi daha uyanmıştı ve lavobo sırası bekliyorlardı.Ben ise kahvaltının hazırlanmasını beklerken camdan dışarı bakıp kendimi sorguluyordum, her gün yaptığım gibi...
Eski, siyah bir araba durdu kapının önünde , içinden ise yaşlı bir adam ve kar kadar beyaz tene ve simsiyah kömür gibi saçlara sahip olan bir çocuk indi.Yaşlı adamı takip ediyordu kafası eğik bir şekilde.Zilin çalmasıyla uyanık olan herkes kapıya koştu.Ben hala oturduüum yerde duruyordu.Kısa bir zaman sonra yetimhane görevlisi ve yeni gelen çocuk içeri girdi ve kadın konuşmaya başladı.
Görevli: Yeni arkadaşınıza "merhaba" diyin.Onın adı Min Yoongi.
Herkes bağırarark "Merhaba" demişti.
Görevli odadan çıkınca herkes yeni çocuğun başına toplandı.Nefes almadan soru soruyorlardı.
Bense kafamı tekrardan cama çevirip dışarıya bakmaya devam ettim.Duyduğum ses ile kafamı çevirdm.
YETERR ARTIK, BANA SORU SORMAYI KESİN!!
Bu yeni gelen çocuktu.Bana sorarsanız bu tepkiyi vermekte gayet haklıydı.Bilmiyorum ama bu çocuk farklıydı.Benim gibi mi bilmiyorum ama diğerleri gibi olmadığına emindim.
Yemek zilinin çalmasıyla herkes yemekhaneye koştu.Ben ise sadece usulca yerimden kalktım.Odada sadece ben ve yeni çocuk vardı.Giderken göz ucuyla birbirimize baktık ama bir şey demeden yürümeye devam ettim.
Kahvaltımı yaptıktan sonra kalan ekmeği ve tabaktaki bir dilim peyniri peçeteye sarıp alime aldım ve iki kişilik olan ama içince 15 kişi yaşadıüımız odamıza geri döndüm.Yeni çocuk hala aynı yerde aynı sekilde duruyordu. Sanki gözlerinin önünde perde varmış ve kulakları duymuyormuş gibi sadece duruyor ve dümdüz nakıyordu.Aradan geöen bir saat sonunda yeni çocuk en yakınında duran çocuğa dönüp konuştu.
Yoongi: Yemekhane nerede?
Çocuk Yoongi'ye bakıp konuşmaya başladı.
Çocuk: İki alt katta ama şuan temek alamazsın, sadece yemek saatleri içerisinde yemke yiyebiliyoruz.
Yoongi sadece kafasını aşağı yukarı salladı ve kafasını bacaklarının arasına alarak öylece hareketsizce durdu.
Bu konuşmayı duyunca yanıma aldığım ekmek parçası aklıma geldi.Küçücüktü ama onun açlığını bastırırdı.
Ona bakarak seslendim.
Ben: Yoongi!!
Kafasını kaldırıp sesin nerden geldiğini anlamaya çalıştı ona bakan beni görümce ne var anlamında kafdasını salladı.
Ben tekrar konuştum.
Ben: Gelsene
Yine camın kenarında oturuyordum ve onuda yanıma çağırdım.İstemsizce kalktı ayaklarnı sürükleyerek geldi.Sadece suratıma bakıyordu.Konuşmaya devam ettim.
Ben: Oturmayacak mısın?
Konuşmadan oturdu ve gözlerimin içine bakıp ona birşey söylememi bekledi.
Ben: Merhaba ben (adın).Merak etme sana soru sormayacağım.
dedim gülüöseyerek oda sadece gülümsemişti zar zor.İçinin acıdığı o kadar belliydi ki...
Daha fazla beklemeden elimdeki ekmeği ve peyniri ona uzattım.
Elimden aldıktan sonra ne olduüunu anlamak içim peçeteyi açtı.Gözleri parlamıştı resmen ama bunu hiçe sayıp bana ekmeği gerş uzattı.
Yoongi: Bunu alamam bu senin.
Ben: Ama ben almanı istiyorum.
dediğimde bana bakmayı keserek konuştu.
Yoongi: Bu senin yemeğin, sen yemelisin.
Ben : Daha deminyedim ve şuan tokum ve sana veriyorum.
O kadar açtı ki benle konuşurken bile bir eli karnında duruyordu.Kafasını öne eğdi mahçup bir şekilde ve ekmeği bana geri uzattı.İnatla kabul etmiyordu.Ekmeği elinden aldım ve peçeteden tam olarak çıkartıp ekmeğin içine peyniri koydum.O ise kafasını kaldırmadan hala yere bakıyordu.
Ben: O zaman beraber yiyelim.
diyerek ortadan böldüğüm ekmeği ona ızattım.Aslında ortadan bölmedim biri daha büyüktü ve tabiki büyük olanı ona uzattım.Aö olan oydu ben değil.
Uzattığım ekmeği alıp sakince yemeğe başladı bir anda banabakıp
Yoongi: Teşekkür ederim.
dedi vebende sadece gülümsedim sonra aklıma gelen ilk soruyu sordum biliyorum soru sormayacagım demiştim ama merak ettipim bazı şeyler vardı.
Ben: Kızmassan bir şey soracağim.
Yoongi: Sor, kızmayacağım.
Ben: Şeey... Kaç yaşındasın?
Yoongi:13 sen?
Ben: 9 yaşındayım Oppa.
dedim gülerek o ise bana bakıp
Yoongi: Oppa demene gerek yok.
dedi ciddi bir şekşlde.Bende şaşkınca kafa salladım.