Γράμματα

Τρίτο γράμμα: «Δεν έχω λόγια για εσένα πλέον κι αυτό είναι κακό»

Λατρεμένε μου πόθε,

Τι κάνεις στη ζωή μου;
Όχι, η ερώτηση δεν είναι ρητορική, θα μπορούσε, αλλά δεν είναι, ακόμη.

Το γράμμα αυτό στο γράφω, γιατί νιώθω την υποχρέωση. Είναι η υποχρέωση εκείνη με τη λίστα ατόμων που πλέον εχεις ξεγράψει, μία λίστα όπως του σούπερ μάρκετ, ας πούμε.

Έχω αφιερώσει ώρες ατέλειωτες, γράφοντας, ξαναγράφοντας για εσένα, μέχρι να συνειδητοποιήσω και εγώ η ίδια μέσα μου την αισχρότητα σου.

Και η αλήθεια είναι πως αναρωτιέμαι πώς κανείς δεν στο έχει πει αυτό, πέρα από τον κολλητό σου φίλο. Το μονο αξιόλογο άτομο στο κοινωνικό σου περίγυρο.

Δε θα σου κάνω τη χάρη.
Οπότε πάμε από την αρχή.

Από:εμένα, λοιπόν
Προς: μια γυναίκα, τη μαμά σου

Καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα.
Δεν είμαι για εσάς τίποτα πέρα από μια άγνωστη γνωστή, που τυχαίνει να ενεπλάκει με ένα αγόρι, το δικό σας παιδί.

Το οποίο, το μόνο λάθος που έκανε τελικά, είναι να γεννηθεί με λάθος γονείς. Ίσως, άμα είχε διαφορετική ανατροφή, να κατάφερνε να γίνει λιγότερο οδυνηρός.

Μα, τα λόγια εκλείπουν, οι πράξεις μιλούν από μόνες τους.

Παρατηρώντας καταστάσεις, σκεπτόμενη ήρεμα και προσπαθώντας να αναλύσω σκηνές, βλέμματα, λόγια, έφτασα σε ένα ερωτηματικό συμπέρασμα.

Έχετε δεχθεί άραγε αγάπη από το σύζυγό σας, ή μάλλον, το γιο σας; Και κυρίως, έχετε μεταφέρει, μεταλαμπαδεύσει τη μητρική αγάπη που θα έπρεπε να τον περιβάλλει;

Την πρώτη και τελευταία φορά που σας είδα, σχεδόν συνειδητοποίησα που έμοιασε εξωτερικά. Δεν άργησα, ωστόσο, δυστυχώς, να καταλάβω πως και εσωτερικά δε διέφερε ιδιαίτερα. Μου ρίξατε ένα παγερά αδιάφορο βλέμμα, ενώ η τριμελής οικογένεια σας απομακρυνόταν όλο και περισσότερο από το αεροδρόμιο.

Η καρδιά μου ράγισε, αιμορραγούσε για μέρες και τελικά έσπασε. Ήθελα να πέσω κάτω, παραζάλη όλη μου η ψευδαίσθηση. Το ποιόν του ανθρώπου βγήκε στην επιφάνεια τρομακτικά γρήγορα.

Ένα μήλο, κόκκινο ή πράσινο, όσο αψεγάδιαστο κι αν είναι εξωτερικά, δεν παύει να κρύβει σκουλήκια μέσα του. Σας θυμίζει κάτι; Μα, αυτό γίνεται σε όλα τα φρούτα που δε ραντίστηκαν, επιτηδευμένα μάλιστα, προκειμένου η αλήθεια και η πραγματικότητα να μη μοιάζουν τόσο επώδυνες.

Και μόνο ερωτήματα αξίζει να τεθούν.

Πότε μάθατε ότι καπνίζει;
Ποτέ ήταν η τελευταία φορά που μάθετε ότι πίνει; Πολύ και οτιδήποτε.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που μάθατε ότι κατέστρεψε τη μοναδική του φιλία;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που μάθατε ότι είχε μόνιμη σχέση;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που σας μίλησε για προσωπικό του θέμα;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που μάθατε ότι κατέστρεψε και μετέτρεψε τις ψυχές σε βαλσαμωμένες;
Πότε μάθατε δεν τον νοιάζει αν καταστρέψει τον εαυτό του και για αυτό, βρίσκει τους πιο επώδυνους τρόπους για να το κάνει ;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που μάθατε ότι έκανε σεξ;
Πότε ήταν η τελευταία φορά που μάθατε ή καλύτερα, συνειδητοποιησατε ότι καταστρέφετε το μονάκριβο μοναχοπαίδι σας, μπροστά στα ίδια σας τα μάτια, στο διπλανό δωμάτιο;

Γιατί αυτό το πότε, έγινε ποτέ.

Δεν έχω τίποτε να επισημάνω, δε βαστάω άλλη αγανάκτηση. Κάνω άφεση αμαρτιών, αλλά δεν έχω την ψυχή Του, ούτε τη μεγαλοσύνη Του. Μην περιμένετε κατανόηση.

Καληνύχτα, καλησπέρα, καλημέρα.
Δεν είμαι τίποτα παραπάνω από μια κοπέλα ανάμεσα στις πολλές, που αναρωτιούνται πότε ήταν η τελευταία φορά που του δώσατε ένα φιλί και του τονίσατε πως τον αγαπάτε. Φαίνεται, πάει πολύς καιρός που και ο ίδιος εγκατέλειψε.

Με αδιαφορία,
μία μονάχα, κάποτε, ερωτευμένη-απογοητευμένη κοπέλα από τη ζωή της, τη δική σας, τη δική του