Γράμματα

Πέμπτο γράμμα: «Με αγαπάς;»

Προς: εσένα, τον δικό μου έρωτα
Από: εμένα

Αγαπημένε μου,

Για όλο τον κόσμο να μιλούσα, όσες λέξεις κι αν γράψω, πάντοτε σε αυτό το γράμμα, θα βρίσκω να προσθέτω.

Εγώ δεν ήμουν ποτέ τρελά ρομαντική. Παραμένω άγαρμπη με μεγάλη καρδιά. Δύσκολος άνθρωπος τα πρωινά, ευαίσθητη τις νύχτες.

Κάθε βράδυ, κάθε νύχτα που περνά, προσπαθείς απεγνωσμένα να αντιμετωπίσεις τον εαυτό μου, τις σκέψεις μου, την τρομερά αυξημένη απαισιοδοξία μου.

Και, χάνεις τη μάχη κι απογοητεύεσαι και ρίχνεις τις ευθύνες σε εσένα, επειδή απέτυχες και εν τελει, οφείλω εγώ να προσπαθώ να σε ηρεμήσω. Σου λέω πως σ'αγαπάω, πως δεν χρειάζεται να νιώθεις άσχημα, πως δεν ευθύνεσαι εσύ. Εσύ είσαι εσύ· κι είναι ήδη αρκετό αυτό. Άλλωστε, μην ξεχνάς, είσαι ο λόγος για τον οποίο η καρδιά μου χάνει και κερδίζει χτύπους, ταυτόχρονα.

Είναι φορές που σου λέω πως με πονάς. Πράγματι, με πονάς. Είμαστε διαφορετικοί κόσμοι, σου το είχα πει και δεν θέλησες να με ακούσεις.

Σε ήθελα όμως και ξεπέρασα κάθε όριο που είχα θέσει στον εαυτό μου, έγραψα τους πάντες για εσένα, τσακώθηκα με τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους, έχασα φίλους, έμεινα άυπνη συζητώντας μαζί σου, περίμενα οχτώ ολόκληρους μήνες για να αποφασίσεις τι θες. Είχα χάσει κάθε ελπίδα, θεωρούσα πως δεν θα στρεφόσουν ποτέ αποκλειστικά  προς το μέρος μου. Αλήθεια, δεν ήξερες τι θες, δεν ήθελες να δώσεις ένα τέλος σε ο,τι σε βασάνιζε μέχρι εκείνη τη στιγμή, αλλά εγώ σε περίμενα.

Αγαπημένε μου,

Υπήρξαν φορές που, ναι, δεν ήμουν ο εαυτός μου. Υπήρξα προκατειλημμένη με άτομα του περίγυρου σου (κι όπως φάνηκε, όχι αδίκως), ζηλιάρα, γιατί εγώ δεν μπορούσα να σε έχω όπως εκείνες, είναι άλλωστε η γαμημένη απόσταση που δε μου επιτρέπει να μας ζήσω, κτητική, ειρωνική και γκρινιάρα.

Ήθελα να είμαστε μαζί, να σε έχω δίπλα μου, αλλά κάθε μερα ένιωθα πως σε χάνω. Με πλήγωσες με τα λόγια σου· στο είχα πει, πως δεν μπορείς να ελέγξεις τον εαυτό σου, όταν είσαι εκνευρισμένος και με αυτόν τον τρόπο, μου θύμιζες τον πατέρα μου.

Ο κόμπος στο λαιμό μου μεγάλωνε και ένιωθα να πνίγομαι τρεις μήνες. Έκανα μαλακίες και φέρθηκα παιδιάστικα, όταν θέλησα απεγνωσμένα να πάρω με κάποιο τρόπο εκδίκηση. Με τον καιρό όμως, τα παράτησα και μέσα μου, στα συγχώρεσα όλα, γιατί σ'αγαπούσα και δεν άντεχα να σε βλέπω να μαραζώνεις εξαιτίας μου. Δεν άξιζε σε κανέναν από τους δυο μας, να διαλύσουμε ο,τι είχαμε χτίσει, επειδή μερικά ατόμα, -εγώ στα λέω, εσύ δε με ακούς-, δεν θέλουν να είμαστε μαζί.