Γράμματα

Τέταρτο γράμμα: «Ένα συγγνώμη. Υπόσχομαι ότι δεν ήθελα να σε πληγώσω»

Προς:μαμά
Από: εμένα, μια κόρη

Μητέρα, μαμά, αγαπημένο πρόσωπο και γλυκιά ύπαρξη,

Ξέρω πόσο πολύ σου οφείλω ενα συγγνώμη κι ένα μοναδικά ξεχωριστό ευχαριστώ.

Γλυκιά μου άνοιξη,

Με συγχωρείς που πολλές φορές σου έκοψα τα λουλούδια, σε μάδησα κι έγινα βαρύς χειμώνας.

Με συγχωρείς που πολλές φορές ήθελα να γινω το μοναδικό λουλούδι στον κήπο. Γνωρίζω, ευτυχώς, πως δε μπορώ να ξεχωρίζω πάντοτε. Απλά νιωθω μαραμένη και παραμελημένη.

Ο ήλιος σου ξεχνάει μερικές μέρες να με φωτίσει. Είναι σα να μη ζω σε αυτή τη χώρα. Και παρόλο που αγαπώ το χρώμα και τη ζεστασιά σου, εγώ κρυώνω. Μα, το κρύο δε με εμποδίζει τόσο για να σε αγαπήσω.

Δε σε παρεξηγώ. Με πληγώνεις και είναι φορές που αναρωτιέμαι τι θα γινόταν εάν δε βρισκόσουν στο πλάι μου. Και τότε έρχεται εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιώ πως ο χειμώνας εχει ανάγκη την άνοιξη και το αντίστροφο. Αυτό, για να υπάρχει η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Μια λογική αλληλουχία.

Με συγχωρείς που δε σου εκμυστηρεύτηκα ποτέ όλα εκείνα που με πλήγωσαν. Πόσο πόνεσα εξαιτίας δύο φίλων, ενός αγοριού και μιας, κάποτε, κολλητής. Με συγχωρείς που δε σε άφησα να με βοηθήσεις στις δύσκολες στιγμές μου.

Με συγχωρείς που δε σου στάθηκα όπως θα το ήθελα κι όπως, αλλωστε, σου άξιζε, ένα χρόνο πριν, όταν έχανες τον κόσμο γύρω σου.

Συγγνώμη που σου φώναξα, σε στεναχώρησα, που ξεσπάω συχνά αδίκως σε εσένα, που δεν έχουμε την ιδεατή σχέση μεταξύ μαμάς και κόρης, που φοβάμαι να σου μιλήσω ανοιχτά για οσο συμβαίνουν στη δική μου καθημερινότητα, που μέχρι πρότινος οι κουβέντες μας αρκούνταν στις τυπικές, που σε αφήνω να μαραζώνεις στις δικές σου σκέψεις και στον ολότελα δικό σου πόνο.

Αλλά, σ'αγαπάω, με το δικό μου άγαρμπο τρόπο και προσπαθώ το καλύτερο για εσένα, για να σε βλέπω να χαμογελάς και να ξεχνιέσαι. Γνωρίζω, είμαστε πολύ διαφορετικοί άνθρωποι, όμως όταν σε αγκαλιάζω, όλα εναρμονίζονται.

Σε ευχαριστώ που με έφερες στον κόσμο και μου έδωσες τη δυνατότητα να δω με τα δικά μου μάτια τους ανθρώπους, παρά που πολλές φορές μετανιώνω κι αγνοώ τον λόγο της ύπαρξης μου.

Συγγνώμη, που πολλές φορές με πιάνει η απελπισία και οι κρίσεις, που με κόπο αντιμετωπίζεις.

Μαμά, σε αγαπάω, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να ζήσω έτσι. Δεν ξέρω αν μπορώ καν να επιβιώσω. Είμαι μόνιμος χειμώνας.

Συγγνώμη, σε αγαπάω, ευχαριστώ.

Με αγάπη,
η δική σου εποχή,
η δική σου αγαπη,
ο δικός σου ήλιος,
το δικό σου δημιούργημα,
η κόρη σου