Γράμματα

Πρώτο γράμμα: «Μέτρα τις παρουσίες σου»

Προς: εκείνη
Από: εμένα

Αγαπητό μου πρόσωπο,

Δε ξέρω εάν με θυμάσαι. Μα τι λέω; Προφανώς και με θυμάσαι. Όλες εκείνες τις στιγμές που με χρειάζεσαι, με θυμάσαι. Όλες εκείνες τις στιγμές που με 'θάβεις' με θυμάσαι. Όλες εκείνες τις στιγμές που με καταράζεσαι, με θυμάσαι.

Γλυκό μου πρόσωπο, γλυκιά μου φίλη. Σου οφείλω αυτό το γράμμα. Το οφείλω στον εαυτό μου, κυρίως. Ξέρεις, έτυχε να γράψω για τις περιστάσεις, για τον πόνο που μου δημιούργησες, για τους ανθρώπους που μου έκλεψες, μα ποτέ για εσένα, ποτέ για το πρόσωπο σου, αυτό καθαυτό -μας το έλεγε ο καθηγητής μας, θυμάσαι;-

Γλυκιά μου φίλη, ελπίζω να περνάς χάλια χωρίς εμένα. Ή, μάλλον όχι, δεν είμαι κακιά σαν κι εσένα για να ασχολούμαι με τις ζωές των άλλων. Με συγχωρείς, σε αυτό δεν έτυχε να είμαι ίδια με εσένα. Σε αυτό το σημείο οι αδελφές ψυχές, φαινομενικά δεν έμοιαζαν.

Γλυκιά μου φίλη, εν μέρει σε λυπάμαι, εν μέρει σε φοβάμαι, εν μέρει σε θυμάμαι.

Οι αμέτρητες εκείνες ώρες που περάσαμε μαζί φυσικά δε μπορούν να χωρέσουν σε ένα γράμμα, που σίγουρα δε μοιάζει με τα γράμματα που μου έγραφες εσύ, εκφράζοντας την απέραντη αγάπη σου για εμένα.

Αγαπημένη μου, ναι, είναι ειρωνικό, μα ξέρεις, κάποτε ήταν αληθινό. Κάποτε σε αγαπούσα, πράγματι σε αγαπούσα.

Αν θες να ξέρεις, το γράμμα αυτό θα χωριστεί σε δύο μέρη. Ένα για κάθε φάση της σχέσης μας. Ένα πριν την καταστροφή κι ένα αφότου παραιτήθηκες, από τη ζωή σου γενικότερα.

Θα ήθελα να γνωρίζεις πόσο εκνευριστικά αδιάφορη μου είσαι πλέον. Τόσο που προσπαθώ να ζωντανέψω την οργή μου για εσένα, αλλά είναι σα να έχει σβήσει η φωτιά.

Θα ήθελα να γνωρίζεις πόσο μου κατέστρεψες τη ζωή, πόσο εκτός σχεδίου με έβγαλες, πόσα πράγματα και σκέψεις φύτρωσες στο μυαλό μου, πόσο πολύ σε σιχαίνομαι. Πόσο ανόητη με θεωρώ, πόσο λάθος είσαι.

Είναι ανώφελο όμως, γιατί το γράμμα δε θα φτάσει ποτέ στα χέρια σου, όσο κι αν σου αξίζει. Είναι ανώφελο να κάτσω άλλο ένα βράδυ ξύπνια, να κλαίω με λυγμούς με τα δάκρυα να γίνονται το μαξιλάρι μου κι η φωνή μου να μη βγαίνει, να πνίγομαι από την έλλειψη αέρα. Είναι ανώφελο να μετρήσω εγώ τις αιτίες, τις παρουσίες σου και τα αποτελέσματα, όταν εσύ τις προκάλεσες. Είναι ανώφελο να νιώσω τύψεις που δε κατάφερα να μείνουμε φίλες, γιατί, είναι ανώφελο να είμαστε φίλες, γιατί, είναι ανώφελο να είσαι στη ζωή μου.

Μα, μάντεψε, δε θα μάθεις ποτέ το γιατί, όπως ποτέ δεν έμαθα για ποιον λόγο, εσύ άλλαξες.