In 𝓛𝓸𝓿𝓮 Again[j.jk]

-(16)-

Άκουσα καλά;
Μήπως έχω παραισθησεις; Ας είναι μια παραισθηση..

Τον κοίταξα με το πιο σοκαρισμένο βλέμμα. Ένιωσα το σώμα μου να τρέμει ολόκληρο, και τον κρύο ιδρώτα να με λούζει από πάνω μέχρι κάτω.

"Τ-τι είναι αυτά που λες; Άσε με." είπα γρήγορα και προσπάθησα να ξεφύγω από το κράτημα του, αλλά μάταιο. Με τράβηξε  κοντά του και με έσφιξε ακόμα πιο πολύ.

"Όχι άλλα ψέματα ,Αναστασία."

"Jungkook, παράτα με. Δεν το πήρες χαμπάρι ότι μου έχεις κάνει αρκετό κακό πια;" τον ρώτησα ειρωνικά.

"Νομίζω, πως πρέπει να ξέρω την αλήθεια."

"Ω, και εγώ τι έπρεπε να ξέρω τότε τόσα χρόνια που μας είχες παρατήσει όλους;"

Γέλασα όταν τον είδα να κομπλαρει και να μένει αμίλητος.

"Αλλά επειδή σε καμία περίπτωση δεν θέλω να καταντήσω σαν εσένα.." είπα με ύφος ντίβας και απομακρυνθηκα.

"Ναι η Aria, είναι κόρη σου."

Σε αυτό πάγωσε. Διαφορά συναισθήματα τον κατέκλυσαν και δεν ήταν εύκολο να τα ξεχωρίσεις.
Χαρά, λύπη, απογοήτευση σε μίξη. Οι παλάμες του, σταθερές και σφιχτες πριν,άρχισαν να τρέμουν και στη συνέχεια ακολούθησε και όλο του το σώμα.

"Ν-νόμιζα ότι.."ξεροκαταπιε ενώ συνέχιζε να με κοιτάει κατάματα, σοκαρισμενος.
"Μου είπαν ότι δεν τα κατάφερε , και ότι το έχασες στην γέννα και...και.."

Σοκαρίστηκα η αλήθεια είναι. Ποιος του είπε κάτι τέτοιο; Και γιατί; Γιατί να πει ένα τόσο σοβαρό ψέμα; Ποιο το όφελος;

Παρόλα αυτά πήρα το ύφος που έχω αρκετά συχνά αυτά τα χρόνια. Ένα κενό, αναίσθητο ύφος.

"Μείνε σε αυτό το σενάριο λοιπόν. Η Aria δεν γνωρίζει τον πατέρα της. Πιστεύει ότι δεν έχει. "
Η φωνή μου ξαφνικά άρχισε να τρέχει όταν τον αντιμετώπιζα στα μάτια.

Το βλέμμα του με εκανε να συνειδητοποιησω πιο έντονα τι έγινε. Την αποκάλυψη του μυστικού που κρατούσα τόσα χρόνια. Την έκφραση του... Οσες φορές κι αν προσπαθούσα να φανταστώ αυτή τη στιγμή, ποτέ δε καταφερνα να έχω μια καθαρή εικόνα με αυτή που είχα εκείνη τη στιγμή.

Είχε πέσει από τα σύννεφα. Με τα μούτρα.

"Δεν την κατηγορώ όμως."

Αυτό φάνηκε να τον πλήγωσε. Ήταν η τελευταία μαχαιριά που μπορούσα να του δώσω.Χαμήλωσε το βλέμμα του, και εσμιξε τα χείλη του, τα οποία άρχισαν να τρέμουν περισσότερο από πριν.

Τον κοίταξα, περιμένοντας κάποια κίνηση. Μια αντίδραση.
Αλλά τίποτα.

Θα με αφήσει να φύγω ξανά.

Όμως δεν ήθελα. Το είχα ανάγκη όλο αυτό.

Ένιωσα ανακούφιση. Το στήθος μου ήταν πλέον άδειο. Δεν κουβαλούσα εστω μισές από τις ενοχες που κουβαλούσα πριν. Η περιέργεια της αντίδρασης του έφυγε. Πλέον ήμουν σίγουρη ότι δεν ήξερε τίποτα. Απλά ήθελε να με δοκιμάσει. Να του πω ποιος είναι ο πατέρας για να αδειάσει και το δικό του κεφάλι.

Αντιθέτως, είχε γεμίσει με την αποκάλυψη αυτή.

"Αντίο."ψιθύρισα. Ημουν σίγουρη οτι δεν ακούστηκε καν.

Όπως πήγα να φύγω, με άρπαξε αποφασιστικά  και με έχωσε στην ζέστη αγκαλιά του.
Δίστασα στην αρχή να ανταποδώσω, αλλά αυτό που είπε στην συνέχεια, λυγισε όλο μου το είναι.

"Συγνώμη."

Μία μόνο λέξη.

Μία μόνο λέξη φτάνει για να σε μαλακώσει. Να ρίξει ένα μέρος του τοίχους που εχτιζες όλα αυτά τα χρόνια για να προστατεύσεις τον εαυτό σου από μια ακόμη πληγή.

Όλα αυτά κατάφερε να τα περάσει και σε εμένα. Σε εμένα το τονίζω.

"Συγνώμη για όλα όσα σου προκάλεσα. Για όλα τα νευρικά κύτταρα που σου έκαψα." χαχανησε στο τελευταίο και ακολούθησα και εγώ. "Δεν ήξερα. Ολα αυτά που πέρασες..."τραβήχτηκε να με κοιτάξει. "Σου υπόσχομαι, ότι μόλις ξεφορτωθώ κάποια πράγματα, θα τα μάθεις όλα."

Αυτό το μυστήριο με έτρωγε. Ήθελα να τον βάλω κάτω και να αρχίσω μια πολύωρη ανάκριση.

Αλλα κάτι στο βλέμμα του με σταμάτησε. Δεν ήταν στη θέση να μιλήσει. Ιδίως μετά από το μεγαλύτερο νέο της ζωής του.

Ελπιζω να κρατήσεις αυτήν την υπόσχεση Jeon Jungkook.
Κρίμα είναι να διαλυθεί και αυτή.