Bijące serce

Nie odchodź

Stałam tam. Nadal stałam, słuchając ich dialogu, choć słyszałam już tylko poszeptywanie. Moje myśli wirowały. Czułam się okropnie, że wybrałam być świadkiem ich rozmowy, bolesnej rozmowy. Cierpienie w ich głosach... Kiedy je usłyszałam, poczułam ogromny ciężar na moich barkach.

Kiedy głosy w końcu ucichły, postanowiłam wejść do środka. Na początku chciałam odejść, ale nie mogłam zawieść tej małej dziewczynki.

*

Nasze wieczorne spotkania po dyżurze stały się dla mnie codziennością. Częścią mnie, mojego dnia. To jak rytuał czy poranne i wieczorne mycie zębów-nazwij to jak chcesz. Dwa tygodnie wystarczyły, bym przyzwyczaiła się do obecności jednej jak i drugiej w moim szarym, pełnym luk życiu. 

- Ali! - Jessie dosłownie wykrzyczała, kiedy zobaczyła mnie w drzwiach. Na jej twarzy pojawił się wielki uśmiech. - Myślałam, że już nie przyjdziesz.

- Przepraszam, za spóźnienie. - Przeprosiłam na wejściu. Podeszłam do łóżka w którym leżała, ujęłam jej małą rączkę i patrzyłam jak dziewczynka gładzi wierzch mojej dłoni swoim kciukiem. Postanowiłam usiąść nie luzując uścisku nawet na sekundę.

- Chore serduszka? - Uśmiechnęłam się na to, jak bardzo jest bystra i pokiwałam głową. - Ja też mam chore, wiedziałaś?

- Twoja mama mi powiedziała.
- Dlaczego więc mnie nie leczysz? - Zapytała, jakby na prawdę tego chciała.

Nie potrafiłam odpowiedzieć na to pytanie, więc milczałam i rozejrzałam się po raz setny po pomieszczeniu. Na stoliku nocnym zauważyłam wielką książkę. Patrzyłam na nią przed dłuższą chwilę. Jessie chciała po nią sięgnąć, ale Emily była szybka. Wzięła książkę i schowała do szuflady w szafce po jej stronie łóżka.

- Może pokażesz Ali swoją nową grę? Co ty na to? - Zaproponowała, po tym jak spojrzała w swój telefon. Spojrzała na swoją córkę - Nagłe wezwanie, przepraszam słoneczko.

Ucałowała ją w czoło i skierowała wzrok na mnie zaniepokojona.

- Masz coś przeciwko jeśli zostanę tutaj z Jessie? Zjemy kolację i poczekamy, aż załatwisz to, co musisz.

- Dziękuję. Postaram się szybko wrócić.

Choć z Emily nie byłyśmy blisko i nie znałyśmy się zbyt dobrze, kiedy wyszła, poczułam się, jakby całą moją pewność siebie zabrała ze sobą. Obserwowałam dziewczynkę z dystansem. Nie wiem dlaczego tak się czułam. Przecież to tylko dziecko, prawda?

Zjadłyśmy kolację i rozmawiałyśmy. Jessie opowiadała o swoim przedszkolu, koleżankach, ulubionej 'pani' nauczycielce, w co najbardziej lubi się bawić, co najbardziej lubi robić. To wszystko brzmiało tak znajomo. Brzmiała, jak ja w dzieciństwie.

- Chcesz zobaczyć co ostatnio narysowałam? - Spytała nagle.

- Oczywiście. - Odpowiedziałam. Uśmiechnęła się szeroko, pokazując wszystkie swoje mleczne zęby.

Wyciągnęła z grubej teczki kolorową kartkę. Popatrzyła na to, co się na niej znajdowało, a potem na mnie i wręczyła mi rysunek przedstawiający dwie blondynki z niebieskimi oczami. - To ty i ja. - powiedziała. - Podoba ci się?

- Piękny rysunek. - odpowiedziałam wciąż spoglądając na jej dzieło. Nawet gdyby nie powiedziano mi, że to Jessie i ja, byłabym w stanie nas rozpoznać; taki miała talent. - Mogę go zatrzymać?

Pokiwała energicznie głową i podarowała mi najpiękniejszy uśmiech na świecie. Jeden z tych, które rozświetlają ci mroczne chwile w twoim życiu. Uśmiech, który byłby w stanie stopić całą górę lodową. Oderwałam od niej wzrok po tym poczułam łzę napływającą do mojego oka, by znowu popatrzeć na rysunek. Tym razem skupiłam się na detalach: stałyśmy na plaży. W jedną ręką trzymałam deskę surfingową, a drugą Jessie. Miałyśmy na sobie identyczne, niebieskie stroje kąpielowe. Kiedy przyjrzałam się jeszcze bliżej, zauważyłam coś dziwnego.

- Co to? - Zapytałam dziewczynkę i wskazałam na różową "kreskę" zaczynającą się na mostku i kończącą się na nadbrzuszu.

- To moja blizna. - Uśmiechnęła się wskazując na swoją podobiznę, następnie wskazała na moją i powiedziała niewinnie - A to twoja. Mamy takie same.

- S-skąd... - Zająkałam się, ale i tak mi przerwano.

- Jessie! Co ty wyprawiasz! - W drzwiach stała Emily. Jeśli mam opisać to dokładniej: zdenerwowana i jednocześnie zmartwiona Emily. - Rozmawiałyśmy o tym!

Jej krzyk przeraził zarówno jej córkę jak i mnie.

- Alison, mogę cię przeprosić na chwilę? Muszę z nią porozmawiać. - Zwróciła się do mnie łagodniej. Uszanowałam jej prośbę. Popatrzyłam na Jessie, wytarłam łzy, które spływały po jej policzku i pocałowałam w te samo miejsce. Kiedy byłam już przy wyjściu usłyszałam kolejny krzyk, ale tym razem to nie była Emily.

- Nie! Nie chcę, żeby znowu odeszła! Nie zostawiaj mnie.- Jessie szlochała. Obejrzałam się natychmiast i spojrzałam na Emily. Była przerażona, a jej oczy napełniały się łzami.

"Ali, kochanie. Proszę! Nie odchodź. Nie zostawiaj mnie. Nie zostawiaj nas." - te słowa biły w mojej głowie jak wielki dzwon. Tak głośno, aż przysparzały o ból głowy. Odwróciłam się od nich i zacisnęłam mocno oczy, jakby miało mi to pomóc w pozbyciu się tego bólu.

- Ali. - Powiedziała Emily łagodnym ale załamującym się głosem. I wtedy mnie uderzyło.

Ponownie stanęłam z nią twarzą w twarz. Patrzyłam w jej oczy i słyszałam jej nerwowy oddech. Wiedziała co mam zamiar zrobić. Wiedziała. Dlatego przesunęła się o krok by zrobić mi miejsce, bym mogła podejść do szpitalnego łóżka Jessie.

Wyciągnęłam jej kartę pacjenta i przeczytałam na głos pierwszą linijkę:

Jessica Dilaurentis-Fields.

Jak wrażenia? Komentujcie:)