Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Mabilis akong naglakad palabas ng The Salvacion's Alley. Hindi ko alam kung saan ako dadalhin ng aking mga paa. Ni hindi ko alam kung bakit mabilis ang aking lakad, kung bakit mabilis ang aking paghinga at kung bakit kumikirot ang puso ko.
Isinisigaw ng isang parte ng aking isipan ang kasagutan sa mga tanong ko but I refuse to take them as answers. I groaned and squeezed my eyes shut, trying to push the thoughts away.
No, no, no! That can't be, Yumi. Hindi. Nahihibang ka. It's not right. It will never be right.
Sasabog na ang isip ko sa sobrang daming laman nito at pakiramdam ko ay sasabog na rin ang aking puso sa hindi ko malamang dahilan. I want to cry. I want to cry so bad.
"Yumi..." ang marahang boses na iyon ay sapat na para tumulo ang aking luha. Mabilis ko iyong pinunasan at patuloy pa rin sa paglakad.
Narinig ko ang mga yabag niya at malapit na ito sa akin. Binilisan ko pa ang lakad ko habang patuloy ako sa pakikipagtalo sa aking puso at isip. Hindi ko maintindihan ang sarili ko.
Fuck it, Mayumi! If you want to be out of here, a brisk walk won't do! If you really want to be away from him then you should run!
Ngunit lahat ng pag-aalinlangan, lahat ng gumugulo sa aking isipan ay nawala nang naramdaman ko ang mainit niyang kamay sa nanlalamig kong braso, dahilan para tumigil na rin ako sa paglakad.
I can hear his rugged breathing behind me while I silently cried, trying not to make a sound but I knew I failed. He pulled me closer to him and wrapped his free arm around my waist. The moment my back met his body, I lost it.
It felt right. It felt so damn right.
"You got it bad, too, Yumi. You got it bad, too." He whispered.
