Noël // C. Eiting

Een

"Waarom zijn we hier überhaupt?" verzuchtte Noël tegen haar vriendin Samantha. 

Samantha's ogen werden groot. "Waarom we hier zijn? Is dat dan niet duidelijk? Ik MOET Matthijs nog een keertje zien voordat kerst begint!" 

Matthijs was Samantha's vriendje en ze was helemaal gek van hem, wat logisch is als je samen een relatie hebt natuurlijk. En omdat Noël met Samantha meereed naar huis moest ze wachten terwijl Samantha haar vriendje opwachtte bij de toekomst. Mathhijs zou ook met hen meerijden. 

"Daar is hij!" riep Samantha vrolijk uit toen ze haar vriendje in de verte aan zag komen lopen. 

Noël stond een beetje ongemakkelijk vanaf een afstandje toe te kijken hoe haar beste vriendin haar vriendje omhelsde en hem een kus gaf. De twee praatten wat en kwamen toen naar Noël toelopen. 

"Je vind het niet erg om even op Matthijs zijn vriend Carel te wachten toch?" vroeg Samantha.

Ook dat nog.. 

"Nee tuurlijk niet." Er verscheen een neppe glimlach op het gezicht van Noël. 

Ook op het gezicht van Samantha verscheen een glimlach. "Je bent de beste vriendin ever! Ik en Matthijs lopen alvast naar de auto. Neem jij Carel straks maar mee, hij weet dat je op hem staat te wachten." 

En weg waren de twee. Waarschijnlijk zaten ze te zoenen in de auto terwijl Noël op het bankje naast de uitgang was gaan zitten. Het was koud, dat was ook niet gek want het was eind november. Ze zat een beetje met haar telefoon te spelen toen ze een stem boven haar hoorde. 

"Jij moet Noël zijn."

Noël keek op en meteen klikte haar ogen in de twee ogen van een onbekende jongen. Ze werd rood, zat ze hem nou aan te staren. 

"Ik ben Carel," ging hij verder. 

Het lukte Noël eindelijk om wat te zeggen. "Dan heb je de goede. Kom we gaan naar de auto." 

Noël stond op, Carel liet zijn tas over zijn schouder glijden en ze gingen op weg. 

"Leuke training gehad?" vroeg het meisje. 

Carel knikte. "Prima, alleen het is best koud buiten." 

"Joh," zei Noël sarcastisch. "Je meent het." 

Carel begon te lachen. 

"Wat?" Noël keek Carel aan. 

De jongen haalde zijn schouders op. "Gewoon, mag ik niet lachen ofzo?" 

"Dat had ik niet gezegd." Stiekem vond Noël zijn lach best schattig maar dat zei ze natuurlijk niet. Hij zou haar een creep vinden als ze dat tegen hem zou zeggen, daar was ze zeker van. "Daar staat de auto!"

Bij de auto aangekomen bleek Noël's vermoeden werkelijkheid. Haar beste vriendin Samantha en Carel's beste vriend Matthijs waren druk bezig met van alles wat Noël niet persé hoefde te zien. 

"Duss, "mompelde Carel. "Wat doen we nu?" 

Noël kreeg een grijns op haar gezicht. Ze greep naar haar telefoon en zocht een politiesirene op. Keihard liet ze hem afgaan. Meteen zag ze dat Samantha en Matthijs elkaar loslieten. Carel moest zijn lachen inhouden, dat was goed te zien. Ook Noël had het moeilijk. 

"U bent gearresteerd," zei Noël toen Samantha met een knalrode kop open deed. "Voor zoenen in de auto." 

Nu begon Carel te lachen. "Lekker maat!" zei hij tegen Matthijs, die ook rood aangelopen was. 

"Ga snel zitten," mompelde Samantha. 

Carel opende de achterdeur voor Noël. 

"Dames gaan voor," zei hij tegen haar. 

Noël kreeg een glimlach op haar gezicht. Wat een gentleman. "Dankuwel." 

Carel kwam naast Noël zitten. De hele terugrit zeiden ze allemaal niets. Het was een ongemakkelijke sfeer in de auto. Waardoor het kwam? Waarschijnlijk doordat Carel en Noël, Samantha en Matthijs net betrapt hadden. 

"Vrijdag hebben we een teamfeestje," Matthijs was de eerste die begon te praten. "Vinden jullie het leuk om te komen?"

"Jaa!" zei Carel enthousiast. "Jullie moeten komen! Dat zou zo gezellig worden." 

"Nou, nou," zei Matthijs. "Jij bent wel heel erg enthousiast zeg!"

Carel liep rood aan. Noël vond het wel schattig. 

"Wij kunnen wel, toch Noo?" zei Samantha. 

Noël knikte. "Ja, wij kunnen wel. Hoelaat?" 

"Ik app nog wel hoe laat ik jullie op kom halen," zei Matthijs. "Dat komt helemaal goed." 

 Carel had al even niets meer gezegd. Noël snapte niet zo goed waarom, ze vond het zelf ook gezellig dat ze uitgenodigd was. Zo lang het daar maar niet zo koud was als buiten bij de toekomst. Want wachten op voetballers in de kou, daar had ze niet zoveel mee. 

"Ik zie jullie later," zei Carel toen ze bij zijn huis aangekomen waren. 

Noël knikte. "Doegg."  

Nadat ze afscheid hadden genomen van Carel was even later Matthijs aan de beurt. Het duurde wat langer voordat ze, en dan voor Samantha, afscheid van de jongen genomen hadden. Noël zat maar een beetje ongemakkelijk op haar  telefoon zodat ze al dat gelebber niet aan hoefde te zien, want heel eerlijk gezegd zat ze daar niet helemaal op te wachten. 

"Doei Matthijs," zei ze daarom maar gewoon toen hij de auto verliet. 

Toen Matthijs weg was begon Samantha meteen te praten.

"Zeg die Carel," zei ze. Noël kon haar grijns door de spiegel zien. "Is dat niet een leuke jongen voor jou?" 

Noël schudde haar hoofd. "Ik ben helemaal klaar met jongens. Weet je nog?"

Sinds haar vorige vriendje, die haar hart had gebroken, wilde ze de komende tijd even niets meer van jongens weten. Ze leken zo lief van buiten maar van binnen hadden ze maar een doel, hun eigen geluk. 

"Niet alle jongens zijn hetzelfde hoor," verzuchtte Samantha. "Kijk naar Matthijs. Hij is echt een schat." 

"Het zal wel," mompelde Noël. "Wat ga jij aandoen naar dat feestje vrijdag?" 

Ze hoopte dat Samantha erop in zou gaan. Dat zodat ze niet meer over Carel hoefden te praten. Samantha was echt een modepopje. Ze hield van kleding, make-up en al die andere dingen. Noël ook wel hoor, zeker wel. Maar niet zoveel als Samantha. 

"Mijn rode blousje denk ik," zei ze. "Met dat ene zwarte rokje, je weet wel, die van de ZARA." 

"Die leuke?" vroeg Noël, blij dat Samantha niet meer over Carel praatte. 

Samantha knikte. "Ja! Die leuke!" 

Zin in kerst? Ik wel !!! ;) Vanaf nu dagelijks een hoofdstukje.