Noël // C. Eiting

Acht

Die avond was ze vroeg thuis. Aangezien haar vader er nog niet was, en ze het gevoel had dat die ook niet snel ging komen, besloot ze maar alvast iets te gaan koken. Zachtjes zong ze mee met de radio, die ze aan had gezet, terwijl ze in de pan met soep roerde. De achterdeur ging open en Sanne kwam de keuken inlopen.

"Hey Noël," zei ze verbaasd toen ze haar zus zag koken. "Ik had niet verwacht dat je al thuis zou zijn."

"Ik ben de les uitgestuurd," legde Noël uit. "Toen ben ik maar naar huis gegaan."

Sanne knikte en ging op een keukenstoel zitten. "Ik weet niet of pap nog thuiskomt hoor," zei ze. "Hij viert kerst bij z'n vriendin. Wil jij mee met mij naar Kim?"

Noël schudde haar hoofd. "Ik ga naar een vriend."

"Die Carel?" Sanne begon te grijnzen. "Dat is echt een leuke jongen. Hij vindt jou ook leuk volgens mij."

Noël zuchtte. "Ik ben niet verliefd!" Waarom dacht iedereen dat ze verliefd was op Carel? Meisjes en jongens kunnen toch ook gewoon vrienden zijn?

"Oké, oke," zei Sanne. "Wat eten we vanavond?"

"Soep," zei Noël terwijl ze de grote pan soep nog eens goed omroerde.

Precies op dat moment hoorde Noël de achterdeur weer. Het zou toch niet..? 

"Hallo dames," haar vader stond in de deuropening. 

Hij ritste zijn jas open en liep naar de kapstok om die op te hangen. Sanne keek Noël aan en Noël keek terug. Dit ging nog een lange avond worden, daar waren ze allebei helemaal zeker van. 

"Wat eten we vanavond?" vroeg ook haar vader. 

Noël keek hem even aan. "Soep," zei ze. "Het is klaar! Sanne wil je even helpen?" 

Haar vader ging aan de tafel zitten terwijl Sanne Noël hielp met het dekken van de tafel. Noël zette de grote pan soep op de tafel en ging tegenover haar vader zitten. 

"Eetsmakelijk," zei ze nadat Sanne aan de tafel was gaan zitten en ze begonnen met eten. 

Het was stil aan de tafel, nog nooit was het zo stil geweest. Meestal had Sanne of Noël altijd wel wat te vertellen. Over wat ze meegemaakt hadden op school of over wat ze in de vakantie zouden gaan doen. 

"Ik heb eigenlijk een vraagje aan jullie," begon haar vader toen toch te praten. 

Noël keek op van haar soep. 

"Zouden jullie het leuk vinden om tweede kerstdag met mij en Elisabeth, mijn vriendin, ergens wat te gaan eten?" 

Er viel een stilte. Sanne liet haar lepel vallen en keek naar haar oudere zus, niet wetend wat ze moest zeggen. 

"Sorry pap," zei Noël. "Ik ga niet mee." 

Ook Sanne schudde haar hoofd. "Nee." 

Haar vader keek weg. Het was duidelijk te zien dat hij geraakt was. Maar dat was zijn eigen schuld, zo dacht Noël. Tweede kerstdag zou we wel naar haar moeder toegaan die bij haar opa en oma was. Nog liever meer dan twee uur reizen dan met haar vader en die vreselijk vriendin ergens zitten. 

"Dat is jammer," wist haar vader er uiteindelijk uit te persen.

Maar het was zijn eigen schuld. Hij had dit op de verkeerde manier gedaan, totaal de verkeerde manier. Hij was met mam getrouwd, hij had haar niet zo moeten bedriegen. 

"Inderdaad," zei Sanne. "Maar weet je wat nog erger is.."

"Ik ben zo blij dat het vakantie is," onderbrak Noël haar zusje. 

Ze wist wat Sanne wilde gaan zeggen en ze wilde de sfeer aan tafel niet laten bederven. Niet nu het eindelijk weer een heel klein beetje beter ging. Ook al was de spanning nog steeds om te snijden. 

"Ja erg fijn," zei haar vader. "Ook al moet ik nog wel vaak werken de aankomende week." 

Noël hoorde haar zusje Sanne zuchten. "Ik ben klaar met eten. Ik ga naar boven," zei ze waarna ze opstond. 

"Waarom moet ze nou zo doen?" hoorde Noël haar vader mompelen. 

Nu was het ook voor Noël genoeg. "Waarom denkt u dat ze zo doet?!" riep ze waarna ze haar halve bord liet staan en ook naar boven liep. 

Haar vader deed geen moeite om hun nog achterna te gaan. Waarschijnlijk ging hij die avond weer naar zijn vriendin toe, dacht Noël. Op weg naar haar eigen kamer liep ze langs de kamer van haar zusje Sanne. Ze hoorde gesnik en bleef even stil staan voor de deur. Naar binnen gaan, of niet? Ze besloot maar om aan te kloppen. 

"Ga weg pap!" hoorde ze Sanne roepen. 

"Ik ben het, Noël!" riep ze terug. 

Sanne zei niets meer en dus stapte ze de kamer binnen. Sanne zat op haar bed te huilen. Noël ging naast haar zitten. Het bed zakte een klein beetje in. Noël sloeg haar arm om haar zusjes schouder heen en Sanne liet haar hoofd op Noëls schouder rusten. 

"Ik snap gewoon niet waarom?" mompelde Sanne. "Wat denkt pap wel niet? Alsof het nog niet erg genoeg is dat hij de hele tijd bij die vrouw is. Ik weet gewoon dat hij liegt." 

Noël knikte maar ze zei niets. 

"Zeg jij dan ook eens iets. Jij bent toch ook boos op hem of niet?" 

"Tuurlijk ben ik boos," legde Noël uit. "Maar het blijft wel je vader. Ook al doet hij nog zoveel domme dingen." 

Sanne dacht na over de woorden van haar oudere zus. Ze had gelijk, dat wist ze ook wel. Maar nog steeds was ze boos op haar vader. "Maar dat betekend nog niet dat ik dat vrouwtje moet omarmen," mompelde Sanne. 

Noël knikte. "Dat doe ik ook niet. Ik ga naar mama op tweede kerstdag." 

"Mag ik mee?" vroeg Sanne. 

"Ja natuurlijk," zei Noël. "Ik zal de trein zo uitzoeken."

Sanne kreeg een glimlach op haar gezicht. Zo zaten ze nog een poosje. Tot dat ze de achterdeur dicht hoorden slaan. Een vrouwenstem hoorde ze beneden praten. Sanne slaakte een zucht en Noël beet op haar lip. Haar vaders vriendin was hier? 

Gisteren ben ik met @Lotte_Kluivert naar Amsterdam geweest. Was echt super leuk!! Vandaag ga ik zwemmen met mn beste vriendinnen. Gaan jullie nog iets leuks doen vandaag?