Noël // C. Eiting

Vier

Twee dagen later was het en Noël lag ziek op bed. Ze keek door haar raam, grote dikke vlokken witte sneeuw vielen naar beneden. Die dag daarvoor had het ook al gesneeuwd. Omdat het zo glad was had ze haar stuur niet in bedwang kunnen houden en was ze keihard op de grond gevallen. Nu had ze een wond op haar knie en had ze kou gevat. 

Haar moeder was bij haar opa en oma ingetrokken. Dat snapte ze, ze zou het zelf ook doen. Noël had meegewild maar dat kon niet want ze zat nou eenmaal hier op school. Dus was ze bij haar vader gebleven, samen met haar zus Sanne. Ze was alleen thuis. Haar vader was naar zijn werk, dacht Noël tenmiste, en haar zusje was naar school toe. 

Er werd ineens op de deur geklopt. Wie kon dat nou zijn, vroeg Noël zich af. Misschien de wind? Maar toen er nog een keer werd geklopt wist ze het zeker, er moest iemand zijn. 

"Binnen?" zei ze met een vragende ondertoon in haar stem. 

Carel opende de deur en stapte het kleine kamertje van Noël binnen. "Hey," zei hij simpel. 

Noël kreeg een kleine glimlach op haar gezicht. Maar hoe wist hij dat ze ziek en eenzaam in haar kamer lag? 

"Hey Carel," zei Noël. "Ga zitten, gooi de kleren maar van de stoel af." 

Carel knikte en deed wat Noël hem vroeg. Hij schoof de stoel naast het bed en ging zitten. 

"Dus hoe is het met je?" vroeg Carel terwijl hij zijn dikke jas los ritste. Het was best warm in het slaapkamertje van Noël. Dat kwam ook omdat ze de kachel flink warm had aangezet. 

Noël haalde haar schouders op. "Redelijk denk ik. Ik ben ziek." 

Carel knikte. "Dat had ik al begrepen van Samantha ja. Ik was met Matthijs bij haar en ze vertelde me dat jij ziek was. Omdat ik het gelebber van die twee zat was dacht ik, ik ga even bij je langs."

"Wat lief van je," zei Noël. 

"Ik ben altijd lief," grijnsde Carel. 

Noël zuchtte. "Egoïst."

Toen was het Carels beurt om te zuchtend. "Helemaal niet!" ontkende hij. 

"Zin om een film te kijken?" vroeg Noël, om van onderwerp te veranderen. 

Carel knikte. "Ik hou van films. Weet je al een leuke film?" 

"Oh zat hoor," grijnsde Noël. 

Haar grijns werd nog groter toen ze een kwartier later Mean Girls aan het kijken waren. Carel had gezucht en gezegd dat het een meisjesfilm was maar Noël kon dat helemaal niets schelen. Ze was een stukje opgeschoven en Carel was naast haar op het bed gaat zitten. Noël had haar laptop op schoot en startte de film op. 

Na een poosje voelde Noël zich wat moe, ze gaapte. Naast haar zat Carel die merkte dat het meisje erg moe was. 

"Gaat het wel?" vroeg Carel aan haar. 

Noël haalde haar schouders op. 

"Kom," zei Carel terwijl hij zijn arm om haar heen sloeg. Meteen werd Noël tegen zijn warme lichaam aangedrukt. Ze rook zijn fijne geur en zuchtte. "Je bent kapot of niet?" 

Opnieuw haalde het meisje haar schouders op. Toch kroop ze iets dichter tegen de jongen aan. Het voelde fijn, enorm fijn. Maar ze mocht niet voor hem vallen, zeker niet. Ze wist wat er de vorige keer was gebeurt. De vorige keer toen ze een jongen leuk vond en verliefd op hem was. Die had haar hart gebroken. Ze had gezworen dat ze nooit meer verliefd zou worden. Ook niet op Carel dus.. Ze voelde dat Carel een plukje van haar haar om zijn vinger wond en weer zachtjes eraf liet glijden. Ze sloot haar ogen, ja ze was echt kapot. 

Het was een paar uur later toen ze wakker werd. Ze wilde zich uitrekken toen ze met haar arm tegen Carels hoofd aanstootte. 

"Ook goedemorgen," zei Carel. 

Noël werd rood.  En niet alleen omdat ze tegen Carel aangestoten was. "Sorry." 

"Maakt niet uit joh," zei Carel. "Hoe voel je je?" 

Noël haalde haar schouders op. "Stukken beter dan daarnet, denk ik. Hoe lang heb ik geslapen?" 

"Drie uur ongeveer," zei Carel. 

Noël schrok. Had ze drie uur geslapen? Had Carel de hele tijd bij haar gelegen? Ze schaamde zich een beetje, wat moest Carel wel niet van haar denken. Maar die schaamte werd meteen weggenomen door Carel. 

"Het was wel heel saai hoor," grijnsde de jongen. "Maar gelukkig kon ik nog Mean Girls kijken op jouw laptop." 

Noël begon ook te lachen. "Wat vond je het leukste stuk?" 

Carel haalde zijn schouders op. "De hele film was een teleurstelling." 

"Nou ja zeg!" riep Noël verontwaardigd. "Mond dicht over mijn favoriete film!" 

Carel gooide zijn handen omhoog en keek het meisje schuldig aan. "Het spijt me. Wat kan ik doen om het goed te maken?" 

Noël haalde haar schouders op. "Verzin zelf maar wat." 

"Ik neem je mee uit eten als je weer beter bent." Carel keek haar aan. 

"Ik bedoelde het niet zo," zei Noël. Ze had niet verwacht dat hij echt met zo'n soort voorstel zou komen. 

Carel keek weg. "Als je het niet wilt kun je het ook aardig zeggen hoor." 

"Ik wil wel hoor maar alleen als ik zelf mijn eten mag betalen," zei Noël. Dat was niet alleen om het goed te maken. Ze wilde echt mee. Carel was een leuke jongen en het was erg gezellig met hem. Maar ze wilde niet dat het een date zou worden. Dit besloot ze ook tegen hem te zeggen. 

"Dat is goed," zei Carel. "We gaan gewoon als vrienden. Deal?"

Noël schudde zijn uitgestoken hand. "Deal!" 

En het was afgesproken. Die vrijdagavond zouden ze samen uit eten gaan in een door Carel uitgekozen restaurant. Noël had hem aangespoord dat het niet te duur mocht zijn, Noël was namelijk maar een arme studente. Carel had zijn schouders opgehaald en gezegd dat hij anders wel een deel zou betalen. 

"Ik ga maar weer eens, "zei Carel na een tijdje. "Ik denk dat mijn moeder ongerust wordt waar ik blijf." 

Noël begon te lachen. "Dat denk ik ook ja. Ze moest maar niet weten dat je met een meisje in bed lag." 

Carel knikte en kreeg ook een glimlach op zijn gezicht. Noël stond op en zo deed Carel. Samen liepen ze naar beneden. 

"Nou, tot vrijdag dan maar," zei Carel toen ze bij de deur stonden. 

Nöel glimlachte en knikte. "Ik zie je vrijdag." 

Zonder er verder over na te denken sloeg ze haar armen om de jongen heen. Een beetje verbaasd knuffelde Carel haar terug. "Bedankt voor alles vandaag," zei Noël. "Het heeft me goed gedaan." 

"Jij ook bedankt," zei Carel tegen het meisje. "Jij doet mij ook goed." 

En met die woorden verliet Carel het huis van Noël. Voor even waren al haar moeilijkheden vergeten maar het verdriet kwam al snel weer terug toen Noël op de bank tv aan het kijken was en haar vader het huis kwam binnenlopen...