Noël // C. Eiting

Vijf

De bel ging. Noël stond op en liep naar de deur toe. Toen ze de deur open deed zag ze Carel staan. Hij had geen trainingpak aan, zoals hij bijna altijd droeg, maar veel nettere kleding. 

"Hey," zei Noël waarna ze haar armen om Carel heen sloeg. 

"Hey," antwoordde Carel. "Zullen we zo gaan?"

Noël knikte. "Nog even mijn jas aandoen." 

Ze liep naar binnen om haar zwarte jasje te pakken. Carel liep achter haar aan. Haar vader zat in de woonkamer op de bank. Toen Noël de deur uit wilde lopen riep hij haar naam. 

"Ja pap," verzuchtte Noël. 

"Je bent op tijd thuis," zei haar vader terwijl hij haar niet eens aankeek. 

"Jij hebt.." nog net op tijd hield Noël zich in. "Zal ik doen," mompelde ze terwijl ze de deur achter zich sloot. 

Carel stond op haar te wachten. "Alles oke?" zei hij toen hij het gezicht van Noël zag. 

Noël haalde haar schouders op. "Ja prima." 

Carel stak zijn duim op. "Zullen we maar gaan dan?" 

"Waar gaan we eigenlijk heen?" vroeg Noël. 

"Stap maar gewoon in de auto," zei Carel. "Je zult het vanzelf zien." 

Noël zuchtte, ze hield niet van verrassingen. 

"Hoe kom jij eigenlijk aan een auto?" bedacht ze zich ineens. "Ik dacht dat jij altijd over heen op de fiets ging." 

Er verscheen een kleine glimlach op het gezicht van de jongen. "Kleine meisjes mogen wel alles eten maar niet alles weten." 

"Ik ben helemaal niet klein," zei Noël verontwaardigd. 

Carel keek haar aan. "Oh nee? Je bent minstens een kop kleiner dan mij." 

"Maar jij bent een jongen, dat is niet eerlijk," verzuchtte Noël. 

"Stap nou maar in," zei Carel terwijl hij de deur open deed voor Noël. 

Noël ging zitten en keek toe hoe Carel om de auto heen liep en in zijn stoel ging zitten. Hij startte de auto en meteen ging de radio aan. 

"Jan Smit? Serieus Carel?" lachte Noël toen ze de muziek hoorde die aansprong. 

Carel werd rood. Maar wist zich al snel terug te pakken. "Dat je weet dat dit nummer van Jan Smit is joh?" 

"Ik heb soms ook mijn Nederlandse muziek buien," glimlachte ze terwijl ze uit het raam keek. Zachtjes zong ze mee met de muziek. Naast haar hoorde ze Carel ook meezingen. Hij kon echt totaal niet zingen maar dat maakte haar helemaal niets uit. Zelf was ze ook totaal geen zangtalent. "Waar gaan we nou heen?" vroeg ze na een poosje. 

"Je zult wel zien," zei Carel. "Beetje geduld meisje."  

Noël zuchtte opnieuw. 

"Jij hebt echt geen geduld of wel?" vroeg Carel met een grijns op zijn gezicht. 

Noël haalde haar schouders op. "Het is maar net hoe jij het ziet." 

Het was even stil. Het was geen ongemakkelijke stilte. Noël dacht aan thuis, aan haar vader en haar moeder. Gisteren was ze bij haar moeder langs geweest, gewoon even uit schooltijd. Het was een eind reizen geweest en ze was pas laat in de avond thuis geweest maar het was het waard. Haar moeder zag er slecht uit, en dat was dan nog een verzachte uitdrukking. Het ging echt niet goed met haar. Wat had haar vader haar moeder aangedaan? 

"Hoe is het met je?" vroeg Carel, die het meisje had zien denken. "Ben je nog steeds zo ziek?" 

Noël schudde haar hoofd. 

"Waar denk je dan aan?" vroeg Carel door, hij maakte zich zorgen dat was te horen aan zijn stem. 

Noël haalde haar schouders op. "Dingen." 

Gelukkig vroeg Carel niet verder. Ze kwamen aan bij het restaurant en Carel parkeerde de auto op de parkeerplaats. Het was best een stukje lopen naar het restaurant en inmiddels was het weer begonnen met sneeuwen. Het sneeuwde vaak de laatste tijd. 

"Vind jij het ook zo'n leuk sfeertje als het sneeuwt?" vroeg Noël aan Carel. 

Carel had net de auto op slot gedaan en ze waren op weg naar het restaurant. 

Carel haalde zijn schouders op. "Ik vind het wel koud hoor." 

Noël knikte. "Ik ook maar het heeft ook wel weer wat." 

"Heb jij het niet koud met alleen die panty aan?" vroeg Carel, wijzend naar Noëls benen. 

Noël haalde haar schouders op. "Valt wel mee hoor." 

Ze waren bij het restaurant aangekomen en Carel opende de  deur voor Noël. Wat een gentlemen, dacht ze met een grijns op haar gezicht en ze liep het restaurant binnen. 

"Carel!" zei ze met open mond. "Dit is een heel duur restaurant joh!"

Carel haalde zijn schouders op. "En? Ik heb toch zat geld." 

"Opschepper," verzuchtte Noël lachend en ze besloot zich erbij neer te leggen. Ze trok haar jas uit en hing die op, en zo deed Carel. 

Carel liep naar de balie. "Ik heb gereserveerd op Eiting," zei hij. 

Het vrouwtje kreeg een glimlach op haar gezicht toen ze hem herkende. "Kom maar mee. Ik heb een tafeltje voor jullie achterin." 

Carel en Noël liepen mee. Een paar minuten later zaten ze gezellig samen achterin het restaurant. Ze hadden beiden al gekozen wat ze wilden eten en nu zaten ze daarop te wachten. 

"Vind jij het ook altijd zo grappig om naar de mensen te kijken die binnenkomen?" vroeg Noël aan Carel terwijl haar vingers speelden met een stokje dat op de tafel lag. 

"Je weet wat ik daarvan vind," grijnsde Carel, terugdenkend aan het moment in de club. 

Noël begon ook weer te lachen. "Jij bent echt gemeen. Weet je dat?" 

"Het is maar wat jij ervan vindt," zei Carel. "Sommige dingen zijn gewoon karma." 

"Dat is waar," knikte Noël. 

Ineens zag ze in haar ooghoek een bekende man aankomen lopen. Naast hem liep een slanke blonde vrouw. Nee! Dit kon toch niet! Ze werd helemaal wit en in haar ogen vormden kleine tranen. 

"Noël!" de stem van Carel klonk ver weg. "Noël! Wat is er?! Ben je oke!?" 

Ze keek recht in zijn bezorgde ogen en ze voelde zijn hand op haar arm. Het laatste wat ze zag was opnieuw die man. Die man samen met de vrouw. Hoe kon hij dit? Hoe kon hij hier nu zijn samen met haar? Wat dacht hij wel niet!? 

Nu weer een vroeg hoofdstukje haha. Want ik moet vroeg beginnen. Hoe is het met jullie vandaag? Moeten jullie lang naar school/werken of zijn jullie vrij?