Bir amatörün şiir bahçesi

Bu Aralar Yalnızım. . .

Bu aralar yalnızım. . .
Ağaçlar ve engin deniz
Bir dolu çilekeş beygir
Boşluktadır aslında dolu düşüncelerimiz

Her şey boş. . .
Amaçsızca esen rüzgar;
Bulunduğu yerden bunalmış ağaçlar;
Çocukların ellerinde patlamış renksiz balonlar;
Ölmeye başlamış içimizdeki çocuklar. . .

Dünyanın içinde kocaman bir oyun
Damağımda ölümün o eşsiz tadı
Ölmeden gömülen insanlardanım
Bu aralar yalnızım. . .

Ne insanlar var boş yaprak gibi
Rüzgara kapılmış rotasını bile bilmezken
Hep suskun, hep yalnız gezen

Bu aralar yalnızım. . .
Düşüncelerim ve hayallerim
Terk ediyorlar beni
Onlarda dayanamıyorlar bana
Katlanamıyorlar hiçbiri

Güneş bu sefer kızgın bakıyor bana
Sadece bedenimi değil
Ruhumuda eritiyor,duygularımıda

Bakıyorum. . .
Yine düştü o çocuk parkta oynarken
O da bıkmış artık belli ki düşmekten
Annesi bile gönülsüz gidiyor yanına
Artık her şey boş geliyor insana

Bu aralar yalnızım
Sanki bu aralar herkes yalnız
Herkes terk edilmiş
Herkes umursanmıyor artık
Hayaller bile kaybetmiş hayal kuranı

Bu aralar gerçekten yalnızım
Bazen soruyorum kendime
" Yaşıyor muyum? "
Cevabından bile artık emin değilim
Gerçekten , Yaşıyor muyum?

Bi bırakmayan dertlerim
Onlarda hiç bırakmıyorlar
Sürekli üstüme geliyorlar
Yorulmayan çocuk gibi
Bu aralar dertliyim

Evet, evet bu aralar yalnızım . . .