Bir amatörün şiir bahçesi

Sarhoş

Yalnızım, sarhoşum, sarhoş olmuşum
Kaldıramıyorum kollarımı, bileklerim ağır
Çarpıyorum duvardan duvara
Gölgeye düşmüş ceketim, yıpranmış ellerim yara
And içmişim
Sokak lambasındaki üç sineğe
Çözeceğim sırrını şehrin, gece düşünce

Yalnızım, sarhoşum, sarhoş olmuşum
Omuzlarımda hissetiğim bir uyuşukluk
Bir anda karşıma çıkıyor hayal kırıklığı
Çıkmaz sokakların dibinden
Bir omzumdan çekip soruyor
"Neden?"
Boğazımda, nefesime batan bir cam kırığı
Gözlerimde hissettiğim yaralı bir ıslaklık
Bir damla süzülüyor ince ince
Yanağımı okşuyor ağlaya ağlaya

Kafamı çevirip devam ediyorum
Toparlanmaya çalışıyorum, toparlanıyorum
Binalar etrafımda dans ediyor
Acı bir şarkıyla. . .
Yüreğimi bile sığdıramadığım dar sokaklar
Gölgelere yenilmiş insanlar,
Gölgelere sığınmış uyuyorlar

Yalnızım, sarhoşum, sarhoş olmuşum
Kayıyor taş kaldırımlar altımdan
Düşeceğimi seziyorum, tutunamıyor ve düşüyorum
Ayağa kalkıyorum bir zorlukla
Bir çocuk beliriyor dar sokağın sonunda
Bana doğru hareketleniyor
İşte şu an tam yanımda
Yanağımı okşayıp, saçlarımla oynuyor
İnce, tiz bir sesle soruyor:
"Neden? Neden beni öldürdün?"
Zorla çıkardığım sesle haykırıyorum
"Ben çocuk öldürmedim!!!"
Sakin bir cevap
"Çocuk değil, çocukluğunu öldürdün."