YAMAN SEVDA

Yaman Sevda 5.Bölüm

Günaydın :)

Bölüm sonu açıklamaları okumayı lütfen  unutmayın:))  

                                                                                  5.Bölüm

Hafif müzik ahenkli bir şekilde çalarken genç adamın bakışları önünde durduğu masaya kilitlenmişti. Ancak buna rağmen oldukça dalgın görünüyordu. Hayır, hasta veya yorgun değildi. Sadece burada bulunmak kendisini tuhaf hissetmesine sebep olmuştu. Başını iki yana sallayarak nefesini serbest bıraktı.

Burada ne işi vardı?

Gerçi düğün sahipleri ile hiçbir şekilde tanışıklığı olmamasına rağmen az önce gelinin annesiyle sürpriz bir şekilde tanışmış ve kadına kahve götürmüştü. Elini siyah kravatına atarak gevşetti. Çevresindeki tüm bu gösteriş her şeyin yolunda olduğu izlenimini vermesine rağmen o kadının mutsuzluğunu net bir şekilde görmüştü. O yüzden şu an gözüne takılan her bir ayrıntı daha da sahte geliyordu genç adama.

Gerçi hayat da böyle değil miydi zaten?

Sahteydi... Yaşamın her bir anı, sadece görüneni yaşamaya çalışan insanların boş çabaları ile doluydu. Bunun için kimseyi suçlamıyordu. Öyle olsa en başta kendini yargılaması gerekirdi. Hayatını bu kadar tekdüze, sıkıcı, boş ve aynı yaşadığı için en başta kendine kızması gerekirdi. O da tıpkı 'mış' gibi yaşayanların dünyasında sadece rolünü oynayan diğerleri gibiydi ama... Başını düşünceli bir ifadeyle yukarı kaldırdı. Nadir de olsa bazen insanların o saf hislerini görebiliyordu.

Önündeki masaya doğru bir adım daha attığında bakışları iyice aralandı. Tanrım! Bu nasıl bir zevkti böyle? Daha doğrusu zevksizlik! Yarısı pembe yarısı mor renkle tasarlanan masa, âdeta bir canlı gibi görünmesinin yanı sıra ilginç görüntüsüyle de resmen dikkatleri üzerine çekiyordu. Gözleri  memnuniyetsizce parladı ve dudaklarında alaycı bir gülümseme belirdi. Gerçekten daha önce böyle berbat bir tasarıma rastlamamıştı. Gerçi o hiçbir zaman tasarım ürünler kovalayacak o   adamlardan  asla olmamıştı. Tabii ki kendine göre zevk ve stil sahibiydi biriydi ancak asla babası gibi ince zevklere sahip değildi. Zaten buna merakı da yoktu.

Tek kaşını yukarı kaldırdı, birbirine geçmiş gibi görünen bütünlüğe dikkatle baktı. Belki de tasarımcı bu masayla özel bir mesaj vermek istemişti. Sonuçta adam içi boş bir kalple tasarımına gerçek bir anlam katmıştı. Fakat yine de bu durum masanın korkunç olduğu gerçeğini ne yazık ki değiştirmemişti. Arkasını dönerek oradan uzaklaşmaya karar vermişti ki "Pardon,"diyen kızın sesi ile başını tekrar aynı yöne çevirdi. 

"Acaba siz de yazmak ister miydiniz?" 

 Genç adam kızın işaret ettiği deftere kaşlarını hafifçe çatarak baktı. Ah, hayır! Hayır, hayır! Bunu hayatta yapmazdı. Kaldı ki tüm bu gösterişin aptalca olduğunu düşünürken hem de. Ama yine de açık olan deftere engelleyemediği bir merakla yaklaştı. Defterdeki tüm boşluklar birbirinin aynı samimiyetsiz satırlarla doluydu. 

Pekâlâ! Belki de bir şeyler yazmayı deneyebilirdi.

Ama sahici bir şeyler!

Sol elini uzatarak kızın elindeki kalemi aldı ve büyük harflerle "BOŞUNA UĞRAŞMAYIN!" yazdı. Kızın şaşkınlıkla açılan kocaman gözlerini umursamamıştı bile. Ona göre zaten bu iki aptal aşığın bu kadar pembe ve mor arasında mutlu olmalarının imkânı yoktu. O, inanmadığı hiçbir şeyin altına imzasını atmazdı. Burada anahtar kelime inanmaktı. Mesleği avukat olan biri için her zaman doğruları savunmasının imkânsız olduğunu biliyordu elbet. Hatta işi gereği birçok kez bilinçli bir şekilde yalan da söylemişti ama özel hayatının sınırlarını kendi istekleri doğrultusunda net bir biçimde çizmişti ve bu sınırlar içerisinde de yalana asla tahammülü yoktu.