Started With A Dare

Kabanata 19

Kabanata 19, James Grey

Keila

"Mag isa ka yata?". Napahawak ako sa akibg dibdib ng may biglang nagsalita sa aking likuran. Nilingon ko ito at nakita ang nakangising si Niall. "Where's you boyfriend... Brent?". Tapos ay ibinalik niya sa bunganga niya ang sigarilyong hawak hawak, napatingin ako roon.

Boyfriend? I don't have any... and he thinks that Brent is my boyfriend?

"Anong ginagawa mo dito? Nandoon ang mga tao, oh... why don't join them?". Tanong niya at dinaluhan ako sa pagupo. Pareho kaming naka upo ngayon dito sa maliit na garden sa bahay nila Lucas.

"I just feel being... you know, alone now". Halos naging bulong ang mga huling salitang binutawan ko.

Kung bakit kasi ako naapektuhan sa nakitang paghahalikan kanina nila Niall at Candy, eh. I shouldn't, dahil unang una ay wala naman akong karapatan. I shouldn't because I'm the one who hurted him a long time ago.

I shouldn't get hurt because I deserve this.

"Isn't it amazing?" Pag iiba ko ng usapan. Napasulyap ako sa kanya at kita ko ang kunit niyang noo. Tumawa ako ng bahagya at tumingala na lang sa mabituin na langit.

"What?".

"Ikaw yung seryoso sa buhay at seryoso pagdating sa ganito... Love. Hindi ko lang inaasahan na mauunahan ka pa pala ng kaibigan mong magpakasal".

"Well..." Tumingin ulit ako sa kanya ng hindi niya iyon itinuloy. Ngunit mabilis rin akong nagiwas ng tingin dahil titig na titig siya sa akin. "Bilog ang mundo, walang sigurado". He said in a serious but cold tone.

Katahimikan, iyon ang bunalot sa amin pagkatapos ng maikling paguusap. Medyo maingay naman ang paligid dahil hindi parin nalalayo ang lugar na ito sa venue pero ang katahimikang nasa aming dalawa ay kakaiba. It is awkward. Pero parang mas magiging awkward kung may nagsalita? Magulo, until he decided to end it, the silence.

"Pero siguro kung hindi mo ako iniwan, baka mas nauna pa tayo".

Gusto kong tumingin sa kanya. Pero ayoking makita niya ang pangingilid ng luha sa aking nga mata. Ayokong makita niyang nasasaktan ako. Baka maawa siya, baka isipin niyang mahal ko pa siya. Which is a real thing.

"Pero diba nga? Bilog ang mundo, wapang sigurado. At lahat ay pwedeng magbago".

"Mahal mo ba talaga si Candy?". Finally. Sa wakas ay naitanong ko rin. Matagal bago siya nakasagot.

"Of course!". Mahina akong tumawa. Na para bang kaya niyong itago ang sakit na nadadama ko.

Pero mukhang mali yata ako. Ang pait kasi na nararamdaman ko ay mapapansin mo sa paraan ko ng pagtawa. Hindi totoo, pilit na pilit. Yung tawa na konti na lang talaga, magiging pag iyak na.

"Siya ang nandito nung mga panahong kailangan ko ng kasama. She helped me, when I needed. She help me fix my heart and let go of the thing that is unsure. She makes me realize that my world is not only for tge one I love... not only for you". Walang kagatol gatol niyang sinabi iyon.

"Pero hindi doon masusukat ang pagmamahal, Niall! You can't just love her because she is here when you needed someone to comfort you!" Sambit ko, umaasang mababago niyon ang sinabi niya. Pero isang mahinang tawa lamang ang isinukli niya.

"Who told you that you really know what I feel? Siyempre mahal ko siya, hindi lang dahil sa dahilan na sinabi mo. But because I love her, just the way she is".

Doon na tuluyang tumulo ang mga luha kong kanina pa pala naguunahan sa pagbagsak. Dapat ay hindi ko na lang siya tinanong, eh. Damn it, Keila! Ikaw ang sisihin mo sa sakit na nararamdaman mo ngayon at hindi siya! Nagmamahak lang siya, okay?