NEMRUD'UN GELİNİ/SON TÜTÜN (Tütün Serisi 2. Kitap)

5

Selam canlarım ❤

Acı Tütün adlı hikayemin ikinci kitabı olan, serinin devamı niteliğindeki hikayeme hoş geldiniz. Umarım ki devamı olarak gördüğüm NEMRUDUN GELİNİ hikayemi de beğenir, aynı ilgiyi gösterirsiniz.

Eğer başka hikayelerimi de okumak isterseniz profilimden bulabilirsiniz. Heyecanla okumanızı bekliyor, sessizce aradan çekilerek sizi bölümle baş başa bırakıyorum.

Keyifle okumanız dileğiyle. Sağlıcakla kalın canlarım 💙

Bahadır Sağlam : Kördüğüm (mutlaka dinleyin)

*

Beni tanımıştı bana sen "O sun. Usibbibi kuşusun" demişti. Tanımıştı bilmişti. Usibbibi kuşunu bilen yüreğimi de bilirdi hiç kuşkusuz. Karşımda ki insan Kadir'imi biliyordu. Onu tanıyordu. Yoksa nerden bilecek kanadı kırık biçare kuşu.

"Sen...sen bilon onu. Bilon sen Kadir'imi!.. De bana yüreğim nerde?. Ne bana Kadir'im nerde?. Ey mi?. Canı çoh yanor mı?. Beni heç sorar mı?...de Meryem de bana m. Gurbanın olam de!".

"Sakin ol Zeliş!. Karnında ki bebeğe bir şey olacak Allah korusun. Hem doktor ne dedi?. Stres yok!".

"Doktor ne bilecek benim yüreğimi yakan şeyi?. İnsan hiç yüreği olmadan yaşayabilir mi Meryem?. Kadir benim alın yazım. Yüreğim o benim. Gurbanın olam de artıh...de o ey mi?".

"Ben...yani nasıl desem. İyi ama..?.

"Ama ne?".

"Ama kötü yara almış. Çokta kan kaybetmiş. Buraya gelince öldü sandık biz. Ailesi de sormaya gelmeyince...kimsesiz falan diye düşündük..".

Gittikçe küçülüyordu kelimeleri. Üzülmüştü o da Kadir'in haline. Bizi bu hallere atanlar utanmadan yüz üstü bırakmışlardı oğullarını. O kadar kötü kalpli insanlardı ki yaralı, ölüme yakın evlatlarını görmeye dahi gelmemişlerdi. Ona sahip çıkmak yerine beni hapise atmanın derdine düşmüşlerdi. Üstüne üstlük ölü bir adamı kullanarak yapmışlardı bunu.

Ne denli kötü insanlarla karşı karşıya olduğumu ilk anladığım zaman o zaman olmuştu. Oğlunu yavrusunu ölüme gönderebiliyorsa bir anne yada bir baba neler yapmazdı el yavrusuna. Ali'm düşüyordu aklıma. Ne yapar orda ne eder?. Uğursuzun oğlu diyip ya eziyet ederlerse ?. Ya yavrumun canını yakarlarsa?.

Nasıl bir ateşin içine düşmüştük biz?. Bize kol kanat germesi gereken insanlar kolumuzu kanadımızı kırıyorlardı. Ne ederdik biz o canilerin karşısında?. Nasıl yaşardık?. Yaşayabilir miydik?.

Yaşayacaktık!.

Etimizi, tırnağımızı koparacak ama onlara direnecektik. Bir ayrılıktan korkuyordum birde sevdiklerimin canından. Gerisi yalandı. Gerisi boştu. Benim canım fedaydı onlara. Ömrüm onların. Bir tek onlar olacaktı. Bir tek onlar vardı.

"Nerde Kadir. Nerde o. De artıh de!".

"Burda hastanede. Hatta bir üst katta...".

"Götür beni ona. Nolursun götür!".

"Olmaz!. Nasıl olur. Hastasın sen. Çıkmaman lazım yataktan. Düşük ihtimalin var. Çok tehlikeli".

"Anlamon eğer ben burda galırsam ölecem. Beni götür. Götür yoksa ben giderim!".

"Nereye gidiyorsun?. Başımı mı yakacaksın. Hay dilimi eşşek arıları soksaydı da demeseydim!".

"Ben gaç haftadır nefes almom bilon mı?. Ben onsuz yaşayamom. Hem ben ona gitmezsem daha beter olacom. Bebeme o vakit zarar gelor!".