Prologue
May kasabihan tayo na 'The more you hate, The more you love' pero may kasabihan din tayo na 'Kapag laro, laro lang, walang personalan'. Sa dinami dami yata ng kasabihan sa mundo, yung iba pinapaniwalaan mo, yung iba naman parang ang OA na para sayo. Pero sa huli parang gusto mo na lang paniwalaan ang lahat ng ito.
Pero,
Hindi madidiktahan ng isip mo ang puso mo ngunit kaya namang diktahan ng puso mo ang isip mo, parang ang unfair naman para sa part ng utak mo, Heart over Mind na ang panahon ngayon kaya halos lahat nagkakamali na sa pagpili.
Hindi mo naman kasalanan kung mali ang desisyon mo sa paningin nila lalo na't alam mo naman sa sarili mo na tama ang ginawa mo.
Pero paano kung tama pala sila? Paano kung alam na pala nilang lahat na mali ang ginagawa mo at mas matindi pa na mali pala 'kayo'. Para kayong tanga, para kayong mga human tester na unti unting nawawalan ng lakas dahil sa iba't ibang eksperemento na ginagawa sa inyo.
Laro lang pala para sa kanila, pero pinersonal niyo kaya kayo ang talo.
How ironic to be involved in this kind of fucking love. How ironic to be a clown in front of others. How rude they are to play with your feelings. How bad they are to make you a fool one.
