Your Love ⚘ Deel 1 ⚘ Harry Styles

33.

Pov Loiza.

"Wakker worden baby, het is een nieuwe dag." Fluistert iemand in mijn oor.

"Hmm." Mompel ik en draai me om

"Wakker worden, we moeten straks weg." Zegt Harry.

Ik open mijn ogen en kijk in die van Harry. "Waarom moet ik altijd zó vroeg opstaan?" Vraag ik zacht en wrijf in mijn ogen.

"Ach schatje toch, het is negen uur en over een paar maanden moet je elke nacht je bed uit." Zegt hij en hij haalt de dekens van mijn lichaam.

Ik mompel wat en leg mijn handen voor mijn borsten. "Wat doe je?" Vraag ik.

"Ik wil even met de baby praten." Zegt hij en hij legt zijn warme, grote hand tegen mijn buik. "Wake up, baby."

"Hij is de hele nacht al wakker geweest." Mompel ik en kijk naar mijn buik.

"Serieus?" Vraagt hij fronsend.

"Ja, ik meen het. Ik heb bijna niet kunnen slapen." Zeg ik en gaap.

"Je hebt nog twee uur te tijd om je klaar te maken, dus je kunt nog even blijven liggen." Zegt hij en hij drukt een kus tegen mijn buik. "Ik zou echt willen weten hoe het is om zwanger te zijn."

"Dat snap ik.. het is soms echt super vervelend, maar het idee dat er een klein mensje in je buik groeit en dat jij dat moet baren, dat gevoel is echt onbeschrijfelijk mooi." Zeg ik en leg mijn handen op mijn buik.

"Ben je niet bang voor de bevalling?" Vraagt hij zacht.

"Hm, jawel.." Zeg ik zacht en wrijf over mijn buik. "Ik doe het liever ook niet."

"Kan je geen keizersnee nemen?" Vraagt hij.

"Daar heb ik het al over gehad met de verloskundige, maar ze zegt dat dat alleen kan als er iets medisch is en dat heb ik niet dus ik heb pech en ga veel pijn lijden." Zeg ik met een diepe zucht.

"Misschien heb je niet zoveel pijn tijdens de bevalling of misschien gaat het wel heel snel en merk je niks van de pijn." Zegt hij.

Ik grinnik en pak zijn hand vast. "Geloof je het zelf? De eerste bevalling duurt vaak het langst, maar ik ga het gewoon doen. Ik kan dit aan. Een vrouwenlichaam is er voor gemaakt om er een kind uit te poepen dus ik kan het ook." Zeg ik met een kleine glimlach.

"Ik weet wel zeker dat jij het kan. De vraag is of ik het aankan." Zegt hij lachend.

Ik lach en schud mijn hoofd. "Nog twee maandjes en dan kan het al zijn dat we een baby hebben." Zeg ik.

"Ja.. weet je nog steeds zeker dat je thuis wil bevallen?" Vraagt hij.

"Kijk, ik weet dat jij het liever niet hebt, maar ik wel. Ik ben diegene die moet bevallen.." Zeg ik.

"Ik weet het, maar ik wil gewoon dat alles goed gaat. Als er in het ziekenhuis wat mis gaat dan kunnen ze meteen inschakelen en thuis niet." Zegt hij.

"Dat klopt, maar thuis voel ik me prettiger. Met jou bij me en een verloskundige en niet heel veel mensen die naar mijn doos kijken." Zeg ik met een lachje.