A dance of destiny #TBA2018# BestieAwards2018

Η μοιραία συνάντηση

Lusia

Ενοιωσα τον θυμό να ξεπηδά από μέσα μου.Πως τολμούσε να μου μιλάει έτσι! Πως τολμούσε να αψηφά τις αποφάσεις μου!
Τον κοίταζα με οργισμένο
βλέμμα και τον πλησίασα με αγέρωχο βήμα.
"Philip,μην ξεχνάς ποιά έχεις μπροστά σου,απαιτώ σεβασμό και υπακοή από όλους σας εδώ μέσα" του είπα κοιτάζοντας τον στα μάτια.
Αυτός χαμήλωσε το κεφάλι, το σώμα του σφιχτηκε προσπαθώντας να ελέγξει τις αναπνοές του.
"Λαίδη Lusia,τα λόγια μου δεν ειπώθηκαν από ασέβεια αλλά από ανησυχία. Εσείς και ο αδελφός σας είστε οι τελευταίοι απόγονοι του οίκου των Gilmor,χιλιάδες ζωές εξαρτούνται από εσάς. Θεωρώ ριψοκίνδυνο να έρθετε μαζί μας στην ομάδα διάσωσης του αδερφού σας και εξαιρετικά επικίνδυνο για την ζωή σας"μου είπε με τις λέξεις να βγαίνουν αργά και σταθερά απ' το στόμα του.
Τον κοίταξα για λίγο σκεπτική. Το ήξερα κι εγώ πως ήταν ριψοκίνδυνο, όχι μόνο για την δική μου ζωή,αλλά και για τις ζωές των γενναίων ανδρών που θα μ' ακολουθήσουν. Το κάστρο των Separd ήταν σωστό φρούριο. Υπήρχαν τοξοβολοι κατά μήκος των τειχών του και φυλλάσσεται πάντα από άγρυπνους φρουρούς. Αλλά δυο μήνες τώρα, από εκείνη την μέρα που ο στρατός μας ηττήθηκε,με αποτέλεσμα την αιχμαλώτιση του Edwart και την απώλεια πολλών αντρών μας,έχω κινήσει γη και ουρανό για την απελευθέρωση του. Ομως όλες οι προσπάθειες μου έχουν πέσει στο κενό. Δεν μπορώ να σκέφτομαι τον αδελφό μου σ' ένα σκοτεινό και γεμάτο υγρασία κελί. Αυτή είναι η ύστατη λύση για να μπορέσω να τον έχω πάλι κοντά μου.
Εκανα νόημα στους υπόλοιπους στρατηγούς μου να αποχωρήσουν απ' την αίθουσα και έμεινα μόνη μου με τον Philip.
"Philip,γνωριζομαστε από μικρά παιδιά.Ξέρεις οτι είμαι ένα συνετό άτομο. Νομίζεις οτι δεν σκέφτηκα όλα τα ρίσκα που έχει αυτή η αποστολή;" του είπα απολογητικά.
"Lusia,αυτή η φιλία μας με κάνει τόσο ανήσυχο για σένα. Ξέρω πως αυτή είναι η μόνη λύση για να σωθεί ο Edwart και είμαι πρόθυμος να το κάνω. Αλλά ως στρατηγός σου, θεωρώ λάθος την απόφαση σου να έρθεις μαζί μας,δεν θέλω να διακινδυνεύσεις την ζωή σου" μου είπε με ήρεμο ύφος.
Δεν μασούσε τα λόγια του,το παραδέχομαι!Γι' αυτό άλλωστε εμπιστευομουν τόσο πολύ την γνώμη του.Ομως αυτό που μου έλεγε τώρα δεν μπορούσα να το δεχτώ.
"Η απόφαση μου είναι οριστική και αμετάκλητη" του είπα με πείσμα.
Ξεφυσηξε αποδεχόμενος τον λόγο μου,ήξερε πως δεν υπήρχε περίπτωση να μ' αλλάξει γνώμη.

Ολη την υπόλοιπη μέρα καταστρωναμε το σχέδιο. Επρεπε να είναι τέλειο σε όλες του τις λεπτομέρειες,αμα θέλαμε να βγούμε όλοι μας ζωντανοί από εκεί μέσα. Το βράδυ αποσύρθηκα στο δωμάτιο μου.Ξάπλωσα στο μεγάλο κρεββάτι μου, αλλά δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ημουν ανήσυχη για την αυριανή μέρα. Φοβόμουν... μπροστά στους άλλους δεν θα το έδειχνα ποτέ,αλλά στον εαυτό μου μπορούσα να το παραδεχτώ.Αργησα να κοιμηθώ και ο ύπνος μου ήταν ανήσυχος.