A dance of destiny #TBA2018# BestieAwards2018

Η διάσωση

Stefan

Το να βλέπεις το παιδί σου να γεννιέται είναι κάτι το συγκλονιστικό.Την στιγμή που άκουσα τον γιό μου να κλαίει για πρώτη φορά,δάκρυα ήρθαν στα μάτια μου.Είμαι πατέρας, αυτό το συναίσθημα χαράς και ευθύνης είχε κατακλύσει το μυαλό και την καρδιά μου.
Οταν αναγκάστηκα ν' αφήσω την Lusia και το παιδί μας η καρδιά μου μάτωσε.
Αλλά πρέπει να σώσω το σπίτι μας,να εξασφαλισω την ασφάλεια τους.Δεν πρόκειται ν' αφήσω κανέναν να καταστρέψει τον κόσμο μου!
Προχώρησα με αργά και σταθερά βήματα κρατώντας το ξίφος σφιχτά στο χέρι μου.
Το κάστρο δεν είχε καταληφθεί ακόμα,οι γενναίοι άντρες του στρατού μου έδιναν ακόμα μάχες μέσα σ' αυτό.
Οι αντίπαλοι βέβαια υπερτερούν και είναι θέμα χρόνου να χάσουμε,αλλά δεν θα πέσουμε τόσο εύκολα.
Ορμησα πάνω τους σηκώνοντας το σπαθί μου με λύσσα.
Κατάφερα να εξουδετερωσω τρείς απ' αυτούς αλλά υπήρχαν κι άλλοι πολλοί.
Ξαφνικά άκουσα φωνές από την είσοδο, ανάμεσα τους ξεχώρισα την φωνή του Edwart.
Ο διάδρομος μπροστά μου ήταν άδειος κι έτσι έτρεξα προς το μέρος του.
Οταν έφτασα στην μεγάλη αίθουσα υποδοχής είδα τον αδερφό της Lusia με τον στρατό του να υπερασπίζεται το κάστρο μου.
Με είδε από μακριά και σήκωσε το χέρι του με την γροθιά του σφιγμένη ως ένδειξη συμπαράστασης.
Εφερα το δικό μου χέρι με τα δάκτυλα κλειστά σε σχήμα γροθιάς στο μέρος της καρδιάς, για να του δείξω την ευγνωμοσύνη μου.
Εκείνος μου χαμογέλασε και επιτέθηκε σ' έναν άντρα που ερχόταν απειλητικά προς το μέρος του.
Ρίχτηκα κι εγώ στην μάχη,απωθώντας και τραυματίζοντας όσο πιο πολλούς εχθρούς μπορούσα.

Η μάχη ήταν άνιση,αλλά αυτό δεν μας πτοουσε.Πολεμούσαμε με μανία, αποδεκατίζοντας τούς εισβολείς τον έναν μετά τον άλλο.
Ο στρατός του δούκα Windham έχανε έδαφος σταδιακά.
Μια αχτίδα ελπίδας γεννήθηκε μες στην ψυχή μου.

Σήκωσα το κεφάλι μου και σάρωσα τον χώρο με τα μάτια.
Λίγα μέτρα μακριά μου είδα τον Edwart να παλεύει με τον Windham.
Το πρόσωπο του αδερφού της Lusia είχε σκληρύνει καθώς κοιτούσε τον δούκα με μάτια που πετούσαν φωτιές. Εκείνος κάτι του έλεγε με ύφος υπεροπτικό.
Κινήθηκα προς το μέρος τους,με τα μάτια μου καρφωμένα πάνω τους.
Ο Edwart ήταν δεινός ξιφομάχος, το ήξερα από προσωπική πείρα, αλλά το μίσος του τον είχε τυφλώσει και οι κινήσεις του ήταν απερίσκεπτες.
Ο Windham απέκρουε τις επιθέσεις του,ενώ του μιλούσε με προσβλητικό τρόπο που εξόργιζε τον Edwart ακόμη περισσότερο.
Λίγα βήματα πριν φτάσω δίπλα τους, είδα τον Windham να μπηγει το ξίφος του στο στήθος του Edwart.
Το μυαλό μου θόλωσε, χωρίς να το σκεφτώ,όρμησα πάνω του κάνοντας τον να τα χάσει, αφού δεν είχε αντιληφθεί την παρουσία μου.
Αντέδρασε αστραπιαία αποφεύγοντας την επίθεση μου.
Του επιτέθηκα και δεύτερη φορά τραυματίζοντας τον στο χέρι, με αποτέλεσμα να του πέσει το σπαθί στο έδαφος.
Με κοίταξε με βλοσυρό ύφος.
"Σκότωσε με " μου είπε με μάτια γεμάτα μίσος.
Τον κοίταξα με τον ίδιο τρόπο.
"Πάρε το ξίφος σου... εγώ δεν είμαι άνανδρος όπως εσύ" του είπα με θυμό.
Περίμενα μέχρι να πιάσει το ξίφος του και να σταθεί όρθιος μπροστά μου.
Χιμηξε πάνω μου με λύσσα, ενώ εγώ απέφυγα την επίθεση του με ευκολία.
Ήταν η σειρά μου να επιτεθώ.
Κατέβασα το ξίφος μου με ένταση, μπηγοντας το με δύναμη στην κοιλιά του.
Τον είδα που παραπάτησε και σωριαστηκε νεκρός στο έδαφος.
Γύρισα και έσκυψα κοντά στον Edwart που βαριανασαινε με δυσκολία.
Τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα.

"Κουράγιο...θα τα καταφέρεις"του είπα με πόνο στην φωνή μου.
"Πεθαίνω,Stefan,το νοιώθω"μου είπε ξεπνοα.
" Όχι,δεν θα πεθάνεις "του είπα ικετευτικά.
Το πρόσωπο του σφιχτηκε απ' τον πόνο.
" Θέλω να σου πω κάτι...για χρόνια ολόκληρα ήσουν ο μεγαλύτερος εχθρός μου,ήρθαμε πολλές φορές αντιμέτωποι στο πεδίο της μάχης, όμως πίστεψε με χαίρομαι που ξέρω πως η Lusia έχει δίπλα της εσένα"μου είπε με αργή,τρεμάμενη φωνή.
Ένοιωθα τόσο ανήμπορος.
Τον κοιτούσα σιωπηλός,μη μπορώντας ν' αθρωσω λέξη.
"Πες στην Lusia οτι την αγαπώ πολύ"τον άκουσα να μου λέει πριν κλείσει τα μάτια του.
Αυτά ήταν και τα τελευταία του λόγια.
Σηκώθηκα διαλυμένος και κοίταξα γύρω μου.
Το κάστρο μου ήταν ασφαλές, αφού μετά τον θάνατο του Windham ο στρατός του τράπηκε σε φυγή.
Προχώρησα με βαριά βήματα ανάμεσα από σωρούς νεκρών ανδρών και σ' αυτούς που είχαν σωθεί και πανηγύριζαν.
Όλοι φώναζαν ρυθμικά τ' όνομα μου.
Τους έκανα νόημα να σταματήσουν.
Ήμουν ανακουφισμένος που είχαμε σωθεί, αλλά οι απώλειες ήταν τεράστιες.
Ανυπομονουσα να συνάντησω την γυναίκα μου και τον γιό μου.
Θλίψη πλημμύρισε την καρδιά μου.
Πως θα της έλεγα τα νέα για τον θάνατο του αδερφού της;