A dance of destiny #TBA2018# BestieAwards2018

Η ευτυχία κρατάει λίγο

Stefan

Καθώς περνούσαν οι μέρες έβλεπα την Lusia να προσαρμόζεται όλο και πιο πολύ στην ζωή του κάστρου.Η διάθεση της ήταν πιο ευδιαθετη.Σ' αυτό βοήθησε η στενή σχέση που είχε δημιουργήσει με την μητέρα μου,η οποία την είχε αγαπήσει πραγματικά και της συμπεριφερόταν σαν να ήταν δικό της παιδί. Και φυσικά η καλή παρέα που έκανε με την Amanda,είχαν βρεί πολλά κοινά ενδιαφέροντα οι δυο τους.Ετσι κι εγώ ήμουν πιο ήρεμος όταν αναγκαζομουν να την αφήνω μόνη, λόγω των ευθυνών μου.

Στο κάστρο επικρατούσε ηρεμία, κάτι που μ' έκανε ν' ανησυχω.Περίμενα να έχω αντιδράσεις για τον γάμο μου,από τον ύπουλο τον ξάδερφό μου και τους δικούς του. Αντιθέτως όμως δεν προσπάθησαν να με διαβάλουν και ν' αμφισβητήσουν την επιλογή μου.Αυτό μου φάνηκε πολύ ύποπτο! Ισως πάλι είμαι υπερβολικά καχύποπτος και φαντάζομαι συνωμοσίες εκεί που δεν υπάρχουν.

Εχουν περάσει ήδη δυο μήνες από τότε που παντρευτηκαμε με την Lusia.Δυο μήνες απόλυτης ευτυχίας! Ποτέ δεν περίμενα οτι θα είχα κάποιον τόσο ανάγκη, οπως έχω εκείνη. Δεν αντεχω ούτε λεπτό μακριά της.

Τις τελευταίες μέρες η Lusia δεν αισθάνεται καλά. Προσπαθεί να μου το κρύψει,κι αυτό με κάνει ν' ανυσηχω περισσότερο. Δεν άντεχα άλλο να την βλέπω να ταλαιπωρείται κάθε μέρα.
Σήμερα έμαθα από μια υπηρέτρια οτι λιποθύμησε το πρωί και εμένα δεν μου είπε τίποτα. Πως μπόρεσε να μου κρύψει κάτι τόσο σημαντικό;Πήγα να της μιλήσω φανερά εκνευρισμένος μαζί της.
"Γιατί δεν μου είπες οτι λιποθύμησες το πρωί;" την ρωτησα με οργισμένο και συνάμα ανήσυχο ύφος.
Εκείνη χαμήλωσε το κεφάλι, αποφεύγοντας να με κοιτάξει.
"Δεν ήταν κάτι σημαντικό, δεν υπήρχε λόγος να σ' ανυσηχησω"μου είπε με ήρεμη φωνή.
Τα λόγια της μ' έκαναν ακόμη πιο έξαλλο.
" Τι πράγμα δεν ήταν σημαντικό;Η υγεία σου;Είσαι τόσες μέρες άρρωστη και προσπαθείς να μου το κρύψεις...γιατί το κανείς αυτό; Οτιδήποτε σε αφορά είναι το πιο σημαντικό πράγμα για μένα"της φώναξα με θυμό.
Είδα τα μάτια της να δακρύζουν.
Η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια.
Την πλησίασα και την πήρα αγκαλιά.
"Αγάπη μου,συγνώμη... δεν ήθελα να σε πληγώσω" της είπα μετανοιωμένος.
Εκείνη γύρισε και με κοίταξε βαθια στα μάτια.
"Μην μου ζητάς συγνώμη,αγάπη μου...δεν είναι δάκρυα δυστυχίας, είναι δάκρυα χαράς. Ποτέ δεν περίμενα οτι θα μπορούσε κάποιος να μ' αγαπήσει τόσο πολύ όσο εσύ" μου είπε με λατρεία.
"Δεν θα έπρεπε ν' αμφιβάλλεις για την αγάπη μου...η καρδιά μου είναι δοσμένη σε σένα!" της είπα τρυφερά.
Εκείνη με κοίταξε αινιγματικά.
"Αγαπάς οτιδήποτε με αφορά;" με ρώτησε πονηρά.
"Οτιδήποτε!!!" της είπα με σιγουριά.
"Και το παιδί μου;" με ρώτησε με το ίδιο ύφος.
Η καρδιά μου σταμάτησε να κτυπάει για λίγο. Τι μου είπε μόλις τώρα;Δεν μπορούσα να το πιστέψω!Η Lusia μου περιμένει το παιδί μας!Ηθελα να ουρλιάξω απ' την χαρά μου!!!
"Εννοείς οτι..." σταμάτησα μη μπορωντας ν' αθρωσω λέξη από την ευτυχία που μου είχε χαρίσει.
"Οτι είμαι έγκυος, ναι" συμπλήρωσε την φράση μου.
"Αγάπη μου...αγάπη μου"έλεγα και ξαναλεγα στριφογυρίζοντας την στην αγκαλιά μου.
" Σήμερα μου έκανες το πιο σπουδαίο δώρο "της είπα φιλώντας την με πάθος.
Εκείνη μου χαμογέλασε λίγο θλιμμένα.
" Το ήξερα εδώ και αρκετές μέρες, αλλά φοβόμουν να σου το πώ. Δεν ήξερα πως θ' αντιδράσεις...ήταν λάθος μου"μου είπε ένοχα.
"Δεν θα έπρεπε ποτέ ν' αμφιβάλεις για μένα. Δεν υπήρχε περίπτωση να μην θέλω το μωρό μας" της είπα τρυφερά.
"Εχεις δίκιο... σου ζήτω συγνώμη" μου είπε με λύπη.
"Δεν θέλω να μου ζητάς συγνώμη, θέλω να πιστέψεις οτι είσαι οτι πιο σημαντικό έχω στην ζωή μου" της είπα κοιτάζοντας την με απέραντη αγάπη.
Τα μάτια της ακτινοβολούσαν ευτυχία.
"Είμαι η πιο τυχερή γυναίκα στον κόσμο!" μου είπε με την χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της.
Ξαφνικά άκουσα ένα επίμονο κτύπο στην πόρτα και πριν προλάβω ν' απαντήσω ένας υπηρέτης μπήκε μέσα αναστατωμένος.
"Αφέντη Stefan,πήρε φωτιά το ορφανοτροφείο,τα παιδιά κινδυνεύουν" μου είπε ξεπνοος.
"Πως έγινε αυτό;"τον ρώτησα αγχωμενος.
" Κανείς δεν ξέρει,ξαφνικά τυλίχτηκε στις φλόγες."
Γύρισα προς το μέρος της Lusia.
"Αγάπη μου πρέπει να φύγω" της είπα με θλίψη.
"Πήγαινε, σώσε τα παιδιά" με παρότρυνε.
Εφυγα τρέχοντας για εκεί.
Οταν έφτασα οι χωρικοί είχαν καταφέρει να περιορίσουν την φωτιά ενώ παράλληλα είχαν βγάλει έξω και αρκετά παιδιά. Ζήτησα από τον υπεύθυνο του ορφανοτροφείου να ελέγξει αν είχαν σωθεί όλα τα παιδιά και έτρεξα να βοηθήσω στην κατάσβεση της φωτιάς.

Υστερα από δυο ώρες περίπου,η φωτιά είχε σβησει τελείως και ευτυχώς όλα τα παιδιά ηταν καλά.Ανακουφισμένος από το αίσιο τέλος αυτής της ιστορίας,κανόνισα την μεταφορά τους στην δεξιά πτέρυγα του κάστρου που υπήρχαν τα δωμάτια των φιλοξενουμένων και διέταξα την άμεση ανακατασκευή του ορφανοτροφείου.
Γύρισα στο κάστρο φανερά ταλαιπωρημένος και πήγα αμέσως να βρω την Lusia.Κοίταξα στο δωμάτιο μας,στον κήπο... έψαξα όλο το κάστρο δεν την βρήκα πουθενά. Ρώτησα τους πάντες αλλά κανείς δεν ήξερε που ήταν.Το μόνο που έμαθα ηταν οτι τελευταία φορά την είχαν δεί στον κήπο,κι αυτό πριν μια ώρα.
Η ψυχή μου γέμισε από ανησυχία. Που ήταν; Μήπως ο αδερφός της τυφλωμένος από το μίσος του για μενα,την απήγαγε;
Ετρεξα στον σταύλο και πήρα τ' άλογο μου.Μέσα μου έβραζα από θυμό! Ορκίζομαι πως αν αυτός μου πήρε την Lusia,θα τον έκανα να πληρώσει πολύ σκληρά.
Εφτασα στο κάστρο των Gilmor και απαίτησα οργισμένος να δω τον Edwart.Λίγη ώρα αργότερα τον είδα να εμφανίζεται μπροστά μου.
"Τι ζητάς εδώ;" με ρώτησε με θυμό.
"Θέλω την γυναίκα μου" του είπα κοιτάζοντας τον με οργή.
Το πρόσωπο του ξαφνικά άλλαξε όψη.
"Τι έγινε, που είναι η αδερφή μου;" με ρώτησε ανήσυχος.
Ωστε δεν την είχε πάρει αυτός.Τότε που ηταν;Ενοιωσα να χάνω την γη κάτω απ' τα πόδια μου.
"Δεν ξέρω, γύρισα στο κάστρο και δεν την βρήκα εκεί...νόμιζα οτι την είχες πάρει εσύ" του είπα σταθερά.
"Δεν είχα κανένα λόγο να το κάνω αυτό."
Γύρισα να φύγω,τα μάτια μου πρόδιδαν τον τρόμο που ένοιωθα στην σκέψη οτι μπορεί να έχει πάθει κάτι κακό.

"Θα 'έρθω κι εγώ μαζί σου" τον άκουσα να μου λέει με ψυχρό τρόπο.
Δεν έφερα αντίρρηση,μπορούσα να καταλάβω πως ένοιωθε.
Ξεκινήσαμε να την ψάχνουμε με την καρδιά μου διαλυμένη και το κορμί μου έτοιμο να καταρρεύσει.