CL 3: Always and Forever (Completed)

Chapter 4 ❤ Happy

Audrey POV


"Baby! Tara na bumaba kana jan, nag hihintay na yung kambal sa loob." Yaya ko kay Lance.




Ayaw pa kasi bumaba nang kotse, alam kong kinakabahan sya tulad ko. Pero alam ko naman na matutuwa ang kambal dahil andito na ang papa nila, at sabik na sabik na din ang kambal makita ang dad nila.



Nalungkot din ako, pero hindi ako galit kay Lance, marami lang din nangyari sa kanya sa loob nang tatlong taon, naipaliwanag na naman nya na sa akin iyon kaya ayos lang sa akin. Ang mahalaga sa akin ngayon ay ang pag babalik nya at buhay sya, yun lang sobrang saya ko.



Bumaba na sya nang kotse at lumapit sa akin. Hinawakan ko naman ang kamay nyang nanlalamig, kinakabahan talaga ang sakang ko.



"Hey look." Sabi ko kay Lance at pumunta sa harap nya at hinwakan ang mag ka bilang pisngi nya. "Twins are waiting for you." Nakangiti kong sabi sa kanya habang naka tingin sa mga mata nya.



Ngumiti din sya sa akin at hinalikan ako sa labi pero smack lang. "Tara na?" Tanong nya.



Tumango ako at mag ka hawak kamay kaming pumasok sa loob nang mansion.



"S-s-sir L-lance? M-multo k-ka po? O t-totoo?"



-__-



Sabagay yan din ang unang pumasok sa isip ko kanina nong nakita ko syang nakatayo sa harapan ko sa loob nang simbahan.



"Gusto mong hampasin kita nang vase para malaman mo kung tao ba ako o kaluluwa lang?" Masungit na tanong ni Lance.



-_-


Napa iling na lang ako. He is the old Lance, Lance that i love the most.



"Manang. Ipapaliwanag ko na lang sa iyo mamaya ha? Kelangan na namin puntahan ang kambal, mag luto ka na nang pag kain." Sabi ko. Tumango tango sya at ngumiti kay Lance at pumunta na nang kusina. Hindi lang pala ako ang masaya sa pag babalik ni Lance, lahat kami masaya.




Umakyat na kami ni Lance sa taas at dumeretso sa kwarto nang kambal, iisang kwarto lang sila pero alam nyo yung malaking kwarto at mag ka connect? Ay ewan basta sa isang malaking kwarto dalawa ang pinto doon.



Pumasok na kami at na abutan namin ang kambal na nag lalaro, hindi pa nila kami napapansin dahil nakatalikod sila. Tumingin ako kay Lance at nanlaki ang mga mata ko nang tumulo ang mga luha nya na nag pahina nang mga tuhod ko. I hate see him crying i dont know why, lahat ata nang kahinaan ko ay nasa kanya na.



"Kids." Tawag ko sa kanila, lumingon naman sila ka agad.


O____O - Rhey


O_____O - Rhianna


Natawa ako bigla, pano ba naman yung mga singkit nilang mata ay nanlalaki. Bakit kaya?


"Okay. Twins your da---"



"DADDDDDY!!!!!" Sigaw nang kambal at tumakbo na ka agad sa daddy nila at yumakap.


=__=


Sasabihin ko pa lang eh.


"Y-you know me?" Tanong ni Lance sa mga bata.


Napangiti na lang ako nang siksikin nang kambal si Lance.



"Ofcourse daddy! You are our dad." Sabi Rhey at umiyak na din.



"D-daddy! B-bakit ngayon ka lang po? Ang tagal nyo pong nawala. Masyado ka po bang busy sa company?" Umiiyak na tanong ni Rhianna.


Yung mag-aama nag iiyakan na, pati ako umiiyak na.



Pinunasan ni Lance ang luha nang kambal. "Yes babies. Sorry kung ngayon lang si daddy nag pakita ha? But now? Mag kakasama na tayo nila mommy, hindi na aalis si daddy kahit kelan hinding hindi na."



T___T



"T-talaga po? Wag ka na pong aalis ha? Hindi po namin kakayanin ni Rhiana at lalong lalo na po si mommy, daddy." Sabi ni Rhey.




Nakakatuwa lang, dahil simula nong ipinanganak ko ang kambal ay hindi na nila nakita si Lance, pero ngayon nag kita na sila ay para bang wala lang parang tatlong araw lang sila hindi nag kita.



Hinila ako ni Rhianna at nag yakap yakap kaming apat.



"I love you mommy, daddy." Sabay  nang kambal na sabi.


Natawa na lang kami ni Lance at yinakap pa nang husto ang isa't-isa.


"I love you too twins." Sabay din naming sambit ni Lance.


Napatingin kami sa isa't isa at hinalikan ako ni Lance sa lips dampi lang iyon, pero dama ko ang pag mamahal nya.


"I love you baby." Bulong ni Lance sa akin.


"I love you too baby." Sambit ko na nag pangiti sa kanya.

Never rush in love for it never runs out. Let love be the one to knock on your door so that by the time you start to feel, you'll know it's real.