Hayatın zor olduğu ve baş edemeyeceğim konular üzerinde kafa yorarken bir yandan da unutamadığım geçmişimi düşünmekle meşguldüm. Ve ben hep hayatıma biri girsin bütün geçmişimi unuttursun istemişimdir.
Bir sonbahar akşamıydı..Buğulanmış cam kenarında bir taraftan, kahvemi yudumlayıp bir taraftan da bahçedeki huzuru seyretmekle meşguldüm. Geçmişten bahsetmişken..Çıkacak mı karşımıza geçmişimizi unutturacak birisi ? Düşünür oldum artık çıksa bile nasıl güveneceksin diye. Nerde ? Ne zaman ? Gelgit lerine takılmadan , yaptığımın yanlış olduğunu bile bile devam etmiştim bu hayata gülümsemeye. Oysa ki; hayat ne acımasız. Ne kadar da yalancı. Beni sevdiğini sanıp ,başkasını sevdiğini bilecek kadar acımasız hemde.
Sonuç ne peki ?
Sonuç ne biliyor musun ?
Çaresizlik, tükenmişlik ...
