Haunted

12

Amy had het over een korte rondleiding, maar uiteindelijk is het een rondleiding van twee uur geworden. Ik heb zo ongeveer elke hoek van dit dorp gezien. En ik genoot ervan, want wauw, wat was het mooi hier! Ik kon het nog steeds moeilijk geloven.

Ik bedankte Amy voor de gezellige rondleiding.
'Kan ik mezelf misschien even ergens wassen?' vroeg ik haar.
'Natuurlijk, je kunt douchen.' Douchen? Dit dorp had het dus prima, qua geld. Arme mensen hadden namelijk geen douche. Ik had niet echt verwacht dat dit een welvarend dorp was. Ik liep met Amy mee naar haar huis, en nadat ze die volledig had laten zien, eindigden we bij de badkamer.
'Rebekka?'
'Ja?'
'Uhm, je kleding is echt heel vies,' zei Amy eerlijk.
Ze had gelijk, maar ik kon het niet zomaar wassen nu ik niks anders had. Nu zag ik pas dat ze me een stapeltje schone kleding wilde geven. En een handdoek. Wat lief van haar!
'Wauw, bedankt Amy!'
'Geen probleem. En oh, als je klaar bent, ben ik waarschijnlijk weg. Maar dan zie ik je morgen vast wel weer,' zei ze vrolijk en huppelde weg.

Het was heerlijk om even gedoucht te hebben. Al het vuil van me afwassen, letterlijk en ook figuurlijk. Ik kon even alles vergeten. Pas toen ik de douche uit kwam zag ik dat Amy me een jurkje had gegeven. Oei. Een jurkje. Ik droeg nooit jurkjes, ik dacht dat ze me niet stonden. Ik heb het eigenlijk nooit geprobeerd. Ik deed het maar gewoon aan, want.. Wat moest ik anders? Er lagen ook sandalen bij. Het jurkje was wit en kwam tot net boven mijn knieën. Ik keek in de spiegel en zag dat het me niet eens zo slecht stond. Ik leek nu een gelukkig, zorgeloos meisje.
Maar was ik ook gelukkig? Misschien. Ergens ver weg.

Toen ik aangekleed en al de badkamer uit liep ontdekte ik dat Amy inderdaad niet meer thuis was. Maar dat dacht ik al wel, aangezien ze dat al gezegd had.

Mijn vuile kleding had ik onder de douche gewassen. Ik hing het over een tak van een boom om het te laten drogen. Mijn pijl en boog nam ik natuurlijk mee, die liet ik niet zomaar ergens achter. Ik ging op zoek naar Amy of Hidde, maar dat ging niet gemakkelijk, want telkens spraken mensen mij aan en vroegen of ik Rebekka was, "het nieuwe meisje". Hidde had gezegd dat ze net zoals wij waren. Ik heb er niet veel van gemerkt, maar dat merk je vast ook niet zo snel. Het is niet dat het op hun voorhoofd geschreven staat.

Na een lange wandeltocht door het dorp, wat ik helemaal niet erg vond, zag ik eindelijk Hidde staan. Hij zag mij ook. Ik wilde naar hem toe, maar er begon weer iemand tegen me te praten.
'Ben jij Rebekka?' vroeg de man. Hij was smal en lang, en rond de 50. Hij leek me erg aardig. Ik knikte glimlachend.
'Welkom thuis,' zei hij vriendelijk.
'Dankuwel!' zei ik, voordat ik naar Hidde toe wilde gaan.
Ik draaide me om om naar hem toe te lopen, maar botste toen tegen iemand aan. Langzaam keek ik omhoog. Hidde. Ik greep dramatisch naar de plaats waar mijn hart zat.
'Ik schrok van je!' riep ik.
'Je ziet er mooi uit,' zei hij. Ik voelde mijn wangen verkleuren en keek snel weg naar mijn voeten.
'Zeker in combinatie met rode wangen,' zei hij grinnikend.
'Ugh, pest me niet, Hidde,' zei ik.
'Sorry,' zei hij, nog steeds grinnikend.
'Kom, ik laat je je kamer zien.' Wow, ik had zelfs een eigen kamer! Wat een luxe.

We liepen binnen in een klein, leuk huisje. Er stonden wat meubels, en alles wat er stond, was op een goede plek neergezet, waar over nagedacht was. Want het zag er gezellig en knus uit. Toen drong het tot me door van wie dit huis was.
'Is dit jouw huis?' Hij knikte.
'Kom,' zei hij, en hij opende een deur. We kwamen uit in een kleine kamer met een bed, een stoel en een kast.
'Dit is jouw kamer, tijdelijk. Als je iets mist dan zeg je het maar, dan regel ik het v...'
'Hidde, dit is perfect. Ik ben er al heel blij mee dat ik niet op de grond hoef te slapen. En dit is nog luxe ook.' Dat was echt zo, want mijn eigen kamer had niet eens zoveel luxe.

Hidde sliep zelf in een kamer naast de mij. Zijn kamer was bijna hetzelfde als die van mij. Hij had nog een tafel en een stoel in zijn kamer staan, waar wat spullen op lagen. En in zijn badkamer had hij ook een douche. Thuis had ik ook een douche, maar daar kwam alleen maar koud water uit. En soms deed hij het niet. Ik had er maanden voor gewerkt, en ik was er ook blij mee. Het was beter dan niets.

Verder had Hidde in zijn huis een keukentje en een woonkamer in één. Waarschijnlijk was hij hier lang niet geweest, want hij had een poos voor de president moeten werken als spion. Hij moet zijn huis en omgeving vast gemist hebben.

'Jij hebt zo te zien al gedoucht, dan neem ik nu even een douche,' zei Hidde. Ik knikte en liep even naar buiten.

Het was al donker. Ik ging ergens in het gras zitten en keek naar de sterren en de maan. Thuis keek ik hier ook vaak naar, en ik herkende de sterren nu. Ze waren nog altijd hetzelfde. Ik herinnerde me opeens dat ik mijn kleren nog ergens buiten had hangen, dus ik besloot ze maar even op te gaan halen.

Gelukkig waren ze er nog, nu droog en schoon. Op het moment dat ik weg wilde lopen voelde ik dat er iemand achter me stond. Ik vertrouwde het niet en draaide me met een ruk om. Ik zag wat verderop een zwarte schim staan die mijn richting op liep. Ik wist niet wat ik moest doen. Of ik moest wegrennen of blijven staan. Mijn lichaam besliste voor me, want ik kon niet in beweging komen. Ik bleef staan.

'H.. Hallo?' stotterde ik tegen de persoon voor me. Ik zag dat het een oude vrouw was, ze was inmiddels al wat dichterbij. Ze liep krom en liep met een stok in haar hand. Ze had een soort capuchon tot net boven haar ogen, maar over haar ogen viel de schaduw ervan dus ik zag ze niet. Ze zag er eng uit. Maar ik dacht niet dat ze kwade bedoelingen had. Wat volgens Hidde ook niet kon in Anthorium. Daarom werd ik wat rustiger.
'Rebekka was het, toch?' hoorde ik een trillerig stemmetje zeggen.
'Eh ja, dat ben ik ja.' Antwoordde ik verward.
'Wat fijn dat ik je mag ontmoeten, Rebekka. Iedereen hier praat over je.' Ik fronste mijn wenkbrauwen.
'Waarom? Zo speciaal ben ik toch niet?' Het bleef even stil en ik had het gevoel dat ze me aandachtig bekeek. Seconden verstreken, waarin ik hoopte op een antwoord van haar dat het één en ander kon verklaren. Haar antwoord was dan ook niet wat ik verwachtte.
'Je bent een bijzonder meisje, vergeet dat niet.' Dat was wat ze zei. Daarna liep ze vastbesloten weg en draaide zich niet meer om.
Juist. Dit was best vreemd. Ik bleef verward alleen achter en keek haar na tot ze volledig uit mijn zicht verdwenen was. Met de stapel kleren in mijn handen. Ik haalde uiteindelijk mijn schouders op en liep naar huis. Nou ja, die van Hidde dan.
Mijn tijdelijke thuis.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
• HÉ JIJ! •
Super awesome dat je dit leest.
THANKS DAARVOOR!
Maar weer een nieuw hoofdstuk dus. Een best wel lange ook, toch? :)

Ook voor dit hoofdstuk: comments en votes waardeer ik heeeel erg. En verbeteringen natuurlijk ook!
Als jij dit schreef, wat zou je dan anders doen?
Of uuhm.. Welke personage vind je het leuks?
Of welke mag je totaal niet, of vind je raar of eng?
(Er zijn alleen nog niet heel erg veel personages, maar wacht maar. Hehehe.)
Houd je vooral niet in en ga los.
Oké nee. Of ja. Doe gewoon vooral waar je zin in hebt :)

Maar dus.
Slaap lekker / goedemorgen / fijne dag / of wat dan ook :)

Doeii! xx