Haunted

19

Dat we ons ontbijt net op hadden, hield ons niet tegen om een ijsje te gaan halen. Dus dat gingen we doen. Ja, ze hadden hier ijs. Ik stond er ook al van te kijken.

'Dus, Rebekka, welke ijssmaken vind je eigenlijk lekker?' vroeg Hidde.
'Framboos. En natuurlijk chocolade, want ik hou van chocolade,' zei ik. Mijn vader gaf mij heel af en toe een reep pure chocolade. We aten dan allebei de helft. En ik kreeg altijd nog één stukje van zijn helft. Ons soort mensen aten niet zo vaak lekkernijen als chocolade; daar hadden we geen geld voor. Maar mijn vader hield van geven. Hij had het er voor over.
'Hm oké, ik eet het liefst citroen en vanille,' antwoordde Hidde, waardoor hij mij weer terugbracht van mijn gedachten naar de realiteit.

We kochten een ijsje met onze twee lievelingssmaken, en het was heerlijk. Ik had al jaren geen ijs gegeten.
'Rebekka, wat zijn eigenlijk dingen die je graag doet of deed, naast de dingen die ik al weet?' Ik fronste mijn wenkbrauwen door de onverwachte vraag. Maar ik had er wel een antwoord op.
'Vroeger tekende ik vaak. Ik wil niet zeggen dat het mooi was, maar ik had er wel plezier in,' zei ik met een glimlach. 'Dit mocht ik wel doen van mijn moeder.' Hidde glimlachte.
'Ik speelde vóór mijn twaalfde wel eens gitaar. Ik wil niet zeggen dat het mooi klonk, maar ik had er wel plezier in,' zei hij met een speelse glimlach terwijl hij mij aankeek. Ik grinnikte. Ik zou hem best wel eens gitaar willen horen spelen. Maar ik had al jaren geen gitaar meer gezien.

'Kom,' zei Hidde. Hij pakte mijn arm, zette mij op zijn rug en begon te lopen.
'Huh, waar gaan we heen?' vroeg ik verward.
'Trainen.' Oei. Die had ik nog niet verwacht. Hier begon het dus. Alles zal vanaf nu veranderen. Dit werd mijn nieuwe leven; mijn leven in gevaar was teruggekeerd.

We liepen, nou ja, Hidde liep, met mij op zijn rug, naar de rotsen van de ravijn, de "muren" van dit dorpje. Ik had geen idee wat we hier gingen doen. Ja logisch, trainen, maar waarom bij de rotsen?

Ik keek om me heen en was verbaasd door de pracht. We liepen door een perfect weilandje heen. De zon scheen, het licht ervan viel mooi op elk grassprietje. Er staken veel gekleurde bloemetjes uit het gras waar bijtjes en mooie vlindertjes op zaten. Er liep een smal beekje met helder water, wat een gezellig geluid veroorzaakte. Het beekje liep uit van een waterval.
Dit plaatsje moest ik onthouden, nam ik mezelf voor.

We liepen steeds verder naar de rotsen en net toen ik wilde vragen wat we hier deden zag ik iets. Een opening in de rots, met een soort lianen ervoor waardoor het niet opviel. Overal hingen namelijk lianen aan de rotsen en er was veel groen. De trainingsruimte moest een soort grot zijn. Toen we naar binnen liepen, nadat hidde naar binnen gelaten werd en ik van zijn rug sprong, verbaasde ik me over hoe groot het was. Nee, het was niet groot. Het was reusachtig. Het was niet een typische grot, het was echt een nette ruimte. Het leek alsof je in een huis stond, maar dan zonder ramen. Er waren veel verschillende kamers die werden gescheiden door glazen muren. Je kon alles zien. Alles was ook heel erg modern. Om echt binnen te komen moest je handafdruk gescand worden. Ik werd, na het scannen van mijn handafdruk, ook binnen gelaten. Ik kon hier nu komen wanneer ik wilde.

Er waren tientallen kamers die je allemaal in één oogopslag kon zien. Ik was erg benieuwd naar hoe dit allemaal werkte. Adam kwam op me afgelopen.
'Welkom, Rebekka,' zei hij terwijl hij zijn hand uitstak. Ik schudde zijn hand en bedankte hem. Adam leidde me rond; hij nam me mee naar al de kamers. Ik keek om naar Hidde die aarzelend bleef staan. Ik gebaarde dat hij mee moest komen. Dat voelde prettiger.

Adam legde me de kamers uit. In al de aparte kamers waren geen verschillende onderdelen, er waren er gewoon zoveel omdat er vaak verschillende mensen tegelijk trainden. Als je de kamer binnenkwam moest je naar de muur tegenover de deur lopen en daar selecteren wat je wilde trainen. De meeste trainingen waren tot mijn verbazing fysieke trainingen, en geen mentale trainingen. Ik dacht dat ik mijn "krachten" moest trainen. Maar ja, ik zal het allemaal vanzelf wel zien.

Nadat je de keuze van je training gemaakt had, verscheen het wapen dat je ervoor nodig had in een hoek van de kamer naast de deur. Ik had nu gekozen voor boogschieten, maar dat zal voorlopig de laatste keer zijn, omdat ik mezelf ook moest ontwikkelen in andere wapens. Boogschieten had ik al onder de knie, ik wilde gewoon niet dat Adam mij gelijk zag falen. Adam stapte buiten de kamer en liet mij mijn gang gaan, terwijl hij toekeek. Op de muur, waar ik mijn sport geselecteerd had, verscheen ineens een natuurgebied. Het leek heel echt. Het kwam ook op me af; het leek werkelijk of ik er zelf in stond.

Ineens zag ik een dier voorbij schieten op het scherm. Ik was gelijk alert en schoot erop.
Raak.
Het dier vervaagde langzaam. Er volgde er nog één. En nog één. Het verliep allemaal perfect tot nu.
Er liep er een mens op me af. Omdat het niet echt was, zou ik dit moeten durven. Maar het was zo levensecht! Het deed me denken aan de moord die ik gepleegd had. Eén van die mannen. De man kwam steeds dichterbij en ik begon hevig te trillen. Hij leek ook op die man. Ik vond het doodeng. Ik wist dat ik moest schieten maar ik kon het gewoon niet. Ik liep naar achteren tot ik tegen de muur aan stond. Ik keek achter me en riep en bonkte hopeloos op het glas. Ik zag Hidde ruzie maken met Adam. Ik kon alleen niets horen, helemaal niets. Maar het was duidelijk dat Hidde mij hier uit wilde hebben, maar Adam niet.

De man op het scherm was nu heel dichtbij. Ik wilde hieruit. Nu.
Maar ik wist dat Adam zijn gelijk zou krijgen. Dus ik moest het doen. Het moest echt.

Ik hield mijn boog gereed om mijn pijl los te laten. Ik kneep mijn ogen dicht en liet toen de pijl vliegen. Ik beet op mijn lip en durfde niet te kijken. Langaam zakte ik in elkaar. Ik zat gehurkt in de kamer, met mijn hoofd tussen mijn handen.
Ik hoorde gebonk achter me maar ik kon me er niet op concentreren.

Ik kon hier pas weg als ik klaar was.