Someone's PoV
First day of classes.
And First Dismissal.
Yeah, I have a boring PoV kaya wag kayong masyadong mag assume na meron kayong matutunan na bagay sa chapter nito.
Its just nothing.
Another day
And
New life.
Tsk.
Its boring. I can't live with this.
I was walking when someone caught my attention. Tsk. Is that girl okay? Ano bang pake ko?
Nakita ko syang tatawid pero wth?! Hindi lang ba nya titingnan kung may kotse? She really wants to die. Tsk. People nowadays. She is just nod her head like wtf?!
Bahala na nga sya.
*beep* *beep*
Shit. Hindi nya ba iyon narinig. WALA BANG TUTULONG SAKANYA? No choice.
"Miss!" sabi ko. She just looked at me. Tumakbo ako ng mabilis and to my suprise hindi kami nasagasaan, pero on top ako sa kanya. *awkward*
"Miss are you okay?" tinatapik tapik ko ang braso nya pero wala pa din. Maybe she is unconcious right now. Binuhat ko sya at nagmadaling pumunta sa pinakamalapit na hospital.
"Nurse, is she now okay?". Nakatingin sa kin ngayon ang nurse. I admit it. Mapa bata man o Mapatanda, nagagwapuhan saken. Tsk. " A-ah. O-Oo. S-sir okay na sya. N-n-nawalan lang sya nga malay, Pwede nyo na ho s-yang puntahan" She is just staring at me. Dmn.
Pumunta ako ngayon sa room nya ngayon. It's big tho. Binayaran ko talaga to para sa kanya. Tsk gumastos pa ako. Its all white just like the same hospital I've been when I was young.
I walk towards her.
I stared at her.
Yeah. I admit it shes beautiful but not my type.
I get out of the room.
And leave.
Just like that.
Boring.
Angel's PoV
What happened? I open my eyes, ang labo. Kinusot ko muna ang mga mata ko, ang nakikita ko lang ngayon is White. white room, white table with sofa.
At tingnan ko ang buong paligid. Asan ba ako? Nasa langit na ba ako? Someone open the door. Tiningnan ko kung sino nagbukas ng pinto. Hala? Si Jesus ba yung susundo saken? O baka iba? May liwanag. Saan ba ako makakapunta? Sa langit o impyerno? Mabait akong tao, huhu. Wala pa akong speech kung sakaling tanungin ako ni Pedro kung saan ba ako tutungo sa langit o sa impyerno. Di pa ako ready please lang huhu.
"Anak?" isang boses ng babae ang aking narinig.
Huh? Anyare? "Mama?!" sabi ko. Akala ko kukuhanin na ako ni Lord.
"Anak, Jusmeyo. Ano ba ang nangyayare sayo? Di ka kasi nagiingat. Sa susunod tumingin ka sa tinatawiran mo hindi yung nagiisip isip ka ng sobrang malalim dyan."
Tingnan nyo. Mahal na mahal talaga ako ng mama ko. Sinermunan pa ako. Pwede namang sabihin na
"Anak, okay ka lang ba?"
"Anak may masakit pa ba sayo?"
"Buti at walang nangyareng masama sayo!"
"Nirape ka ba? Sinong lalakeng nangrape sayo at itatapon ko sa ilog!"
Grabe naman siguro yun. Masyado akong exaggorated. Anyways, mahal na mahal naman ako nyan ni mama.
"Mama, okay lang ako." sabi ko. "Kumain ka na ba?" tanong nya. "Hindi pa po." hindi pa naman talaga ako nakakakain e, kakagising pa nga lang diba?. Paano kaya ako nakapunta dito sa hospital? Ang alam ko lang nahimatay na ako.
"Anak, may nagligtas daw sayo nung malapit ka ng mabangga ng kotse. Sya nga rin ang nagbayad ng gastusin dito sa hospital"
Natigilan ako. Nababasa nya ba kung ano ang nasa isip ko?!?
"Nababasa ko talaga anak. Masyado kang obvious e."
Nanay ko talaga sya.
"Ano pa nga ba? Nanay mo talaga ako."
Tumawa ako ng slight. "Oh, bat ka tumatawa dyan?" Tingnan ko si mama, may edad na rin si mama pero hindi ko parin makakalimutan lahat ng sinakripisyo nya samin ng kuya ko.
Yinakap ko sya ng sobrang sabay sabing "Mahal na mahal kita mama kahit na anong mangyare. Kahit wala na si papa, hindi mo pa rin kami tinalikuran *sniff*" Naiiyak nanaman ako. Tama ang nabasa nyo. Wala na nga ang papa. By the age of 40, namatay na sya dahil sa cancer. 10 years old ako nung nangyare yun. 6 years na ang nakalipas pero hindi ko pa makakalimutan ang sinapit nya nung nagkasakit sya.
Umiiyak na rin pala si mama "Oh tama na yang drama na yan. Sige na *sniff* bibili lang ako ng makakain mo at tatawagin ko lang doctor mo, dyan ka lang ah?"
Kahit wala na si papa, hindi parin kami iniwan ni mama. Kaya mahal na mahal ko sya.
----------
Bumalik na ulit ako sa bahay. Sabi naman ng doctor, nahimatay lang naman daw ako. Kaya pwede na ako madischarge sa hospital.
Kanina ko pa iniisip, sino ba yung taong nagligtas sa kin?
Ang naalala ko lang ay meron tumawag saken pero hindi ko msyadong makita yung mukha nya kasi nanlalabo na paningin ko.
Sino kaya siya?
Makikilala ko kaya sya?
