လူေတြရဲ႕ဘဝကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က စနစ္တက်စီမံေနသည္ဆိုလွ်င္ ထိုလူသည္ တရားမွ်တမႈမရွိဟု က်ိန္ဆဲရေလာက္ေအာင္ သူ႔ဘဝက ဆိုးရြားစုတ္ျပတ္ေနသည္…။တကယ္လို႔သူသာ စိတ္ဓါတ္မခိုင္မာသူဆို ခုေန သူ႔ကိုယ္သူသတ္ေသရင္ေတာင္ ဘယ္သူက ထူးျပီးအျပစ္ေျပာလာမည္မဟုတ္…။
ဒါေပမယ့္ လြန္ခဲ႔တဲ႔ ေဆာင္းရာသီအလယ္ေလာက္မွာ သူ႔အခန္းကိုဖယ္ေပးရျပီး ပန္းျခံတစ္ခုမွာ သတင္းစာျခံဳအိပ္ရျပီးကတည္းက သူဘာကိုမွ စိတ္ညစ္စရာဟု မေတြးတတ္ေတာ့ေခ်…။
အဲ႔တုန္းက ႏွင္းကိုက္တဲ႔ ဒဏ္ရာေတြက ခုခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္ သူ႔ေျခေခ်ာင္းေတြၾကားမွာ အမာရြတ္က်န္ေနတုန္း။
အဲ႔အေျခအေနနဲ႔စာရင္ အခုက အမ်ားၾကီးတိုးတက္လာသည္ဆိုရမည္။
သူ႔လက္ရွိ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္က သူေဌးက စိတ္ထားေကာင္းတာေၾကာင့္ သူ႔အတြက္ေနစရာမပူရ…
ခံုေတြကိုစီျပီးအိပ္ရရင္ေတာင္ အေႏြးေပးစက္ရွိသည့္ အခန္းထဲမွာဆိုေတာ့ အဆင္ေျပသည္ဆိုရမည္။
ထို႔အျပင္ သူငယ္ခ်င္းလို႔ဆိုရမည့္သူလည္းရွိလာျပီျဖစ္သည္…။
ဒိုေဂ်ာင္ဆူးက အျပင္ပန္းကေတာ့ မာေက်ာျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို ၾကည့္မရတဲ႔ပံုစံမ်ိဳးဆိုေပမယ့္ တကယ္တမ္းေတာ့ သူက ကြ်န္ေတာ္အေပၚအေတာ္ေလးေကာင္းသည္။ေျပာရရင္ အေကာင္းဆံုးလို႔ဆိုရင္ေတာင္ မွားစရာမရွိဘူး။
ကြ်န္ေတာ့္ေမြးေန႔တုန္းက ဂစ္တာတစ္လက္ဝယ္ေပးတာနဲ႔တင္ ဒီအခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္လံုးလံုးလ်ားလ်ား ေခါင္းညိတ္လက္ခံျပီးသားျဖစ္သည္…။
ကြ်န္ေတာ့္အိမ္မက္ကိုသိျပီး မေလွာင္ရယ္တဲ႔ ပထမဆံုးေသာသူ…။
"ခ်န္းေယာလ္ မင္းကိုေတြ႔ခ်င္လို႔တဲ႔"
ကြ်န္ေတာ့္ဂ်ဴတီမေရာက္ေသးသည္မို႔ နားေနခန္းထဲမွာ ဂစ္တာကို ကလိေနတုန္း ေဂ်ာင္ဆူးဝင္လာျပီးေျပာသည္။
"ငါ့ကိုေတြ႔ခ်င္လို႔"
ေနာက္ေနတာလားဟုေတြးမိေသာ္လည္း ေျပာလာသူက ေဂ်ာင္ဆူးျဖစ္ေနသည္မို႔ အေတြးကလည္း တစ္ဝက္တစ္ပ်က္မွာတင္ရပ္…
"အင္း…နံပါတ္(၁၁)မွာ"
"ေအာ္…ေအး"
ကြ်န္ေတာ္ထြက္လာသည့္တိုင္ေအာင္ ေဂ်ာင္ဆူးမ်က္လံုးက ေက်ာဘက္မွာကပ္ပါလာတုန္း။ဘာေတြအရႈပ္လုပ္လာျပန္ျပီလဲဆိုသည့္ အေတြးကိုးဆယ့္ငါးရာခိုင္ႏႈန္းမွာ စိတ္ပူျခင္း ငါးရာခိုင္ႏႈန္းပါသည့္အၾကည့္ေတြႏွင့္။
